Þjóðólfur - 13.04.1942, Blaðsíða 3

ÞJÓÐÖLFOR
3
UlfflÍIH II lll.
Sökum vöntunar á innheimtumönnum
sjá kolaverzlanirnar í Reykjavík sér ekki
fært að selja kol öðruvísi en gegn stað-
greiðslu.
Kolamagn undir 250 kg. verður ekki
keyrt heim til kaupenda, nema að greiðsla
hafi farið fram áður.
Kaupendur að kolum yfir 250 kg. eru vin-
samlega beðnir að hafa greiðslufé hand-
bært, svo tafir keyrslumanna verði sem
minnstar.
hvorri hendi. E.nu sinni var
send héðan sveit inanna til að
taka þátt i kappróðrarmóti í
Reykjavik — ég man auövitaö
ekki hvaða ár það, var., Þetta
voru allt úrvaismenn, reglu-
legir víkmgar. Þeir brutu líka
alit og brömluðu. Áramar
hrukku sundur í höndunum á
þeim eins og eldspýtur — en
þeh sigruðu.
— Vélbátarnir eiga kannske
sinn þátt í því, ef sjómennsk-
unni hrakar?
— Já, það er enginn vafi á
því. Árabátarnir kröfðust
meira. Bnmróöurinn var skóli,
þótt ekki sé annað nefnt.
Fyrsta íslenzka
verzlunin
—Hvenær hófuð þér verzl-
unarrekstur?
:— Laust fyrir aldamótin,
eða rétt um það bil, sem ég
hætti formennsku.
— Voru þá margar verzlan-
ir hér i Grindavík.
— Engin. Eg var fyrsti ?s-
ienzki kaupmaðurinn hér í
Grihdavík. Fyrr á tímum var
hér einoÁUnarverzlun. En um
nokkurt árabil var hér engin
verzlun.
— Hvert sóttu þá Grindvík-
ingar verzlun?
— Til Keflavíkur. Fjölda-
margir báru nauðsynjar sínar
á bakinu þaðan, 20 kilómetra
vegaiengd yfir torsótta hrairn-
breiðuna. Skip komu hingað
að vísu alloft frá Keflavík að
sumarlagi í „spekulations“-
túra, en þeir voru færri, sem
gátu birgt sig upp fyrir vetur-
inn.
— Áttu menn ekki hesta til
að flytja á vöruna?
— Sumir áttu það, en ekki
hinir fátækari.
—Hvert voru afuröirnar
fluttar?
— Til Keflavíkur. Þær voru
sóttar hingaö á skipum, sgm
að jafnaði fluttu hingað salt
i fiskinn. Eftir að ég byrjaði
að verzla fékk ég jafnan salt-
ið beint frá útlöndum. Sömu-
leiðis fluttu erlend vöruflutn-
ingaskip vörurnar til mín
bemt. Síðar tóku Eimskipafé-
■agsskipin að koma hér við.
Samband við
umheiminn
— Grindavík hefur verið
mjög einangruð lengi vel?
— Já. þangað til þorpiö
komst i síma- og akvegarsam-
band,. Það voru mi'kil um-
skipti.
— Hvenær var það?
— Símasamband fengumvið
á stríðsárunum. Um sömu
mundir átti að hefjast handa
um lagningu akvegar frá
Grindavík og Reykjavíkur. En
þegar til kom, gat ríkissjóður
ekki staðið við þá fjárveitingu,
sem til þess var ætluð.
— Svo að þið hafið orðið aö
sætta ykkur viö að bíöa?
— Nei, við hófumst þvert á
móti handa. Eg bar fram þá
uppástungu, að gefa skyldi
hálfan hlut af hverjum fiski-
bát í þorpinu til vegalagning-
arinnar. Það var samþykkt.
Kaupgjald hæiíkaði mjög eft-
iv að byrjað var á veginum.
En fiskverðið hækkaöi að sama
skapi, svo að veginum var lok-
ið 1918, án þess að hreppur-
inn hefði bundið sér eyris-
skuldabagga með honum eða
útsvarsbyrði hreppsbúa þyngd
um eina einustu krónu. Fram-
lag hreppsins til vegarins nam
40 þúsund króna, en það var
mikió fé í þá daga.
(Einar bannaði oss strang-
lega að segja frá nánari til-
drögum þessa framtaks —
því miður — og e. t. v. höfum
vér þegar sagt of mikið. En
þá biöjum vér auðmjúklega
forláts).
—- Þá hafið þið Grindvík-
ingar færzt miklum rnun nær
umheiminum.
— Já, þaö mátti nú segja.
Síma- og vegasamband ger-
breytti aðstöðunni fyrir okkur.
Áður var tveggja daga ferð til
Reykjavíkur að vetrarlagí. Nú
er þetta ein vindilslengd. Ef
maður kveikir í góðum vindli,
þegar maður leggur á stað frá
Reykjavik, er hann rétt búinn,
þegar maður kemur heim.
,,Þér megið ekki skrifa
neitt hól um mig“
Einar í Garðhúsum hefur
húsaö bæ sinn alian að nýju,
bæði að því er snertir manna-
híbýli og útihús. Er þar húsa-
kostur allur hinn vandaðasti
og smekklegasti. — Heimilinu
stýrir hin gjörvulega húsfreyja
í Garðhúsum, Ólafía Ásbjam-
ardóttir frá Innri-Njarðvíkum.
Þeim hjónum hefur orðið tíu
barna auðið, en þrjú létust í
æsku. Þau, sem upp hafa kom-
izt eru þessi:
Ingveldur, gift Rafni Sig-
urðssyni skipstjóra; Einar,
verzlunarmaður í Grindavík;
Guðrún, ekkja Einars Krist-
jánssonar skiþstjóra; Berg-
þóra, gift Þórhalli Þorgilssyni
rnagister; Ólafur, kaupmaður
í Keflavík; Hlöðver, sem dvel-
ur meö fööur sínum og Auöur,
ógift í föðurgaröi.
— Þér megið ekki skrifa
neitt hol um mig, ég vil það
ekki, segir Einar að lokum
um leið og vér kveðjum hann.
Vér álítum, að það geti ekki
talizt hól, þótt þess sé minnzt
í sambandi við þennan merk-
isdag á æviferli Einars í Garö-
húsum, að hann hefur átt
diýgsta þáttinn í framförum
síns byggðarlags. Hann hefur
gengt margvíslegum störfurr>
fyrir sveitunga slna um lang-
an aldm’. — Hann hefur
verið hreppstjóri, hreppsnefnd-
aroddviti, skólanefndarformaö-
ur og sýslunefndarmaöur, séð
um vegagerðir, hafnarbætur
og bryggjugerð. Nýsköpun og
framfai'ir í atvinnulífi Griínd-
víkinga er einn þátturinn í
sögu Einars í Garðhúsum.
Hans framtak hefur verið afl-
vaki efnislegra og menningar-
legra framfara í litla, af-
skekkta þorpinu við úthafið
mikla, þar sem brimaldan
hvíta brotnar ár og síð á
hrjósturströnd Reykjanesskag-
ans.
KAUPHOLUN
er miðstöð \erðbréfaviðskiptanna.
Sími 1710.
Ríkisstjórnin hvetur almenning til að safna
nokkrum birgðum í varúðarskyni. Hér er minn-
isblað yfir helztu vörur á markaðnum, sem þola
vel geymslu:
KJÖTNIÐURSUÐA:
Kindakæfa 1/2 og 1/1 ds.
Saxbauti 1/2 og 1/1 ds.
Kindakæfa 1/8, 1/4, 1/2 og 1/1 ds.
Kindabjúgu 1/1 ds.
og fleira.
FISKNIÐURSUÐ A:
Fiskabollur 1/1 og 1/2 ds.
Fiskbúðingur 1/1 og 1/2 ds.
Soðinn þorskur 1/1 og 1/2 ds.
Reykt murta í ds.
Soðin síld 1/1 ds.
Síld í olíu og tómat
og fleira.
YMISLEGT:
Grænar baunir í ds.
Islenzkar gulrætur í ds.
Kex og kökur
Kringlur
Tvíbökur
Skonrok
All Bran
Corn Flakes
Harðfiskur
Riklingur
Dósamjólk
Rúgmjöl og heilhveiti í kex.
H.F. OFNASMIÐJAN

Rykfrahbar
Regnkápur
Gútnmíkápur
fyrír dömur og hzirra.
Nýkomid
stórt og fjölbreytt úrval.
Geysir h.f.
FATADEILDIN,
•X-M-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-J-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-X-