Þjóðólfur - 15.06.1942, Síða 1

ÞJOÐOLFUR
II. árg.
Reykjavík, mánudaginn 15. júní 1942
18. tölublað.
IHINUM illvígu deilum pólitískra hagsmuna-
samtaka um æðstu völd í þjóðfélaginu stend-
ur styrinn fyrst og fremst um yfirráðaréttinn yf-
ir ríkissjóðnum. Baráttan um völdin er fjárfrek
eins og stríðsrekstur stórvelda. Sá flokkurinn,
sem ber hærra hlut í viðureigninni, hefur þá
miklu yfirburði yfir aðra flokka, að hann getur
velt fjárhagsbyrðunum af valdabaráttu sinni
beint yfir á hin breiðu bök borgaranna. Herkostn-
að sinn tekur bann af opinberu fé með slíkri
óskammfeilni að furðu gegnir.
Málaliði valdaflokksins er skipað á opinbert
framfæri. Stöður eru stofnaðar fyrir pólitíska
gæðinga. Andstæðingum er bolað frá störfum.
Flokksblöð og flokksstarfsemi er styrkt af opin-
beru fé undir margvíslegu yfirskyni. Fjárveiting-
arvaldið lætur stjórnast af því einu, hvað sé lík-
legt til stundar ávinnings fyrir valdaflokkinn.
Auglýsingarit um verk valdhafanna eru gefin út
fyrir opinbert fé og hinn sameiginlegi sjóður
borgaranna misnotaður til ávinnings fyrir hags-
munaklíkuna, sem með völdin fer, á hvern þann
hátt, er þurfa þykir.
BJARNI BJARNASON
efsti maÖur á lista Þjó&Veldismanna við Alþingiskosningarnar hér í
bœnum, jœddist í Reykjavík 2. marz 1913. Hann er sonur Bjarna
alþm. Jónssonar frá Vogi, og síSari k°nu hans, GtíÓlaugar Magnús-
dóttur, sem er fcedd og uppalin í Reykjavík■ — Bjarni lauk stúdents-
prófi áriS 1931 og kandídatsprófi í lögfrœði 1936 með I. einkunn.
Hefur hann gegnt fulltrúastarfi hjá lögmanninum í Reykjavík síSan.
Bjarni Bjarnason er góSum gáfum gœddur, svo sem hann á kjyn til,
yfirlœtislaus, traustur og réttsýnn. Munu allir þeir, er til hans
þekkja> vœnta sér góðs af þátttöku hans í opinberum málum.
Útgefandi: MUNINN h. f.
Framkvæmdastjóri:
LÁRUS BL. GUÐMUNDSSON
Ritstjóri:
VALDIMAR JÓHANNSSON
Ritstjórn og afgreiðsla:
Laufásv. 4. Sími 2923. Pósth. 761
Þjóðólfur kemur út á hverjum
mánudegi og aukablöð eftir þÖrf-
um. Verð kr. 6.00 á misseri. I
lausasölu 25 aurar. Áskriftargjöld
greiðist fyrirfram.
Víkingsprent h. f.
ífst Á BAUGI
FLÖTTINN FRA RÖKUNUM
Blöðum þeim, er hafa það að
í-ameiginlegu markmiði að tryggja
áiramhaldandi ofríki einhverra
ákveðinna flokkshagmuna í
stjórnarháttum landsins, verður
alltíðrætt um framboð Þjóðveld-
ismanna við kosningamar hér I
Reykjavík. Þótt blöð þessi séu
um fátt sammála að því er snert-
ir framboð Þjóðveldismanna og
félagssamtök þeirra, — þá er eitt
sameiginlegt í inálflutningi þeirra.
Það er flóttinn frá rökunum.
Þau eru samtaka í því að forð-
ast rökræður um stefnumál Þjóð-
\eldismanna. Ekkert þeirra þorir
að lýsa sig andvígt því, að rétt-
urinn komi í stað valdsins í
stjómskipun vorri. Hinni rök-
studdu gagnrýni Þjóðveldismanna
á skipulag ofbeldis og ójafnaðar
Iáta þau ósvarað, enda mundi
lærari mönnum en þeim, er að
jafnaði rita blöð þessi, ógreitt um
varnir.
„SUNDURLEIT HJÖRД.
í stað þess að hætta sér út á
liinn hála ís rökræðnanna leitast
blöðin við að hnekkja kjörfylgi
Þjóðveldismanna með lítt hugs-
uðu gaspri og algerlega órök-
studdum aðdróttunum. Einkum
hafa þau á orði, að á lista þeirra
sö „mjög sundurleit hjörð”. Þetta
er vissulega rétt. Eiginhagsmuna-
mennirnir á vettvangi íslenzkra
stjórnmála fá nú að horfast í
augu við þann beizka sannleika,
að fólkið I landinu er að snúa
við þeim bakinu. í öllum stétt-
um og öllum flokkum era að opn-
ast augu manna fýrir því, að
framtíð þjóðarinnar verði ekki
tryggð með skefjalausu ofríki
flokkshagsmuna í stjórn lands-
ins, heldur verði að leita þar
nýrra og vænlegri úrlausna-ráða.
Því taka menn höndum saman,
menn úr ólíkum stéttum og ólík-
um pólitískmn flokkum, um að
vinna að höfuðáhugamáli allra
hugsandi manna í landinu: Fram-
gangi nýrrar stjórnskipunar, er
byggist á rétti en hafni ofbeldi.
ANDI EINRÆÐISINS
Skyldleikinn við einræðið leyn-
ii sér ekki, þegar blöð þessi veit-
ast að Þjóðveldismönnum fyrir
það, að innan vébanda þeirra séu
nienn með ólíkar skoðanir um
ýmis mál. Uppeldisstarf I einræð-
isríkjunum hnígur allt í þá átt
að þurrka út persónuleg sérkenni
Framh. á 4. síðu
Fjárþörf hins opinbera fer því
sívaxandi. Ríkiskerfið þenst út
vegna óeðlilegs starfsmanna-
fjölda. Bitlingar og atkvæðaveið-
ar valdaflokksins kosta þjóðar-
heildina of fjár. Skattar og tollar
þyngjast. Nýjar og nýjar leiðir
eru fundnar til að sækja fé í vasa
borgaranna. Fénu virðist vera
sökkt í botnlausa hít. Meðferð
þess ber ótvíræð einkenni full-
komins ráðleysis og óheiðarleika.
Það verður ekki falið fyrir borg-
urunum. Vegna hinnar óheyri-
legu meðferðar á opinberu fé,
magnast óánægjan með að
greiða til sameiginlegra þarfa.
Það má heita, að nálega hverj-
um manni sé ljúft, að leggja
nokkuð af mörkum í almennan
sjóð, ef fjárstjórnin er viðunandi.
Þessum meðfædda þegnskap
borgaranna er sagt stríð á hend-
ur með hinum hóflausu fjárkröf-
um flokksjónarmiðsins. Sú til-
finning grípur um sig meðal
þjóðfélagsþegnanna, að fjár-
kröfurnar séu tákn einskonar á-
nauðar, er yfir þá hafi verið
leidd. Menn hafa það á tilfinn-
ingunni, að þeir séu skattlagðir í
þágu ákveðinna flokkshags-
muna, en að litlu leyti vegna
sameiginlegra þarfa þjóðarheild-
arinnar.
Skattheimtan tekur á sig mynd
hreinnar ránsherferðar. Yfirráða-
klíkan lítur á þjóðarheildina eins
og sigraðan andstæðing, er beri
að beygja undir ok þungra hern-
aðarskaðabóta. Fjáröflun hins
opinbera er orðin svo óvægileg,
að menn eru beinlínis neyddir til
að svíkja skatt og falsa framtöl
eftir fremstu getu. Tekjur, sem
naumast nægja til brýnustu þarfa
eru skattlagðar verulega. Nauð-
synjavörur eru tollaðar, enda þótt
það sé nánast sagt broslegt. Slík
fjáraflapólitík er líkust því, þeg-
ar tekið er úr einum vasanum og
látið í hinn. Atvinnurekstrinum
er íþyngt um skör fram með
skattgreiðslum. Framtak og
sjálfsbjargarviðleitni er drepin í
dróma með skattheimtunni.
Menn hafa ekki áhuga fyrir að
afla fjár, sem hlýtur óhjákvæmi-
lega að verða eyðslueyrir flokks-
stjórnar og er notað nálega til
þess eins að skapa einhverjum
ákveðnum sérhagsmunum betri
vígstöðu.
Skattsvikin eru nauðsynleg og
óhjákvæmileg sjálfsvörn hvers
einasta borgara. Allt frá um-
komulausum verkamanni til um-
svifamikils athafnamanns er litið
á skattsvikin sem nauðsyn, en
ekki eins og refsivert athæfi.
Annars vegar er afkoma þeirra
og rekstur í voða. Hins vegar er
þeim mjög óljúft að vita þá fjár-
muni, sem þeir leggja í hinn
sameiginlega sjóð borgaranna í
höndum hreinna fjárglæfra-
manna, sem stýra þjóðfélaginu
eftir lögmálum stigamennskunn-
ar. — Fastlaunamenn einir eru
ofurseldir hinni miskunnlausu
skattheimtu og verða fyrir það
harðara úti en allir aðrir. And-
rúmsloftið í skattamálum er orðið
slíkt, að þegar sjálft ríkisvaldið
gefur út skuldabréf, dettur því
ekki í hug að gefa út annað en
handahafaskuldabréf. Önnur
leið er ekki fær. Ríkisvaldið veit,
að einstaklingarnir verða að hafa
opna möguleika til að fela verð-
mætin.
Fjáröflun til opinberra þarfa
og meðferð opinbers fjár mark-
ast þannig algerlega af hinum
þjóðhættulegu veilum í stjórn-
skipuninni. Urslitum allra mála í
þjóðfélaginu ræður hnefaréttur
og áflog milli andstæðra hags-
muna og einkasjónarmiða. Lög-
mál þeirrar baráttu eru lögmál
FRAMHALD Á 4. SÍÐU
E-listinn er listi Þjóðveldismanna