Þjóðólfur - 06.10.1942, Blaðsíða 1
1
Útgeíaadk MUíímii h i |
Afgreiðsla og auglýsingar:
Laufásvegi 4, sími 2923. | ,
Þjóðólfur kemur út á hverjum
mánudegi og aukablöð eftir
þörfum. Verð kr. 2.00 á mán-
uði. í lausasölu 30 aurar.
Áskriftargjöld greiðist
fyriríram.
V'íkingsprent h.f-
V
< >
< >
< ►
<►'
<>
Umræðuefni dagsins
1 - .—.—___________
MúlakvisL
Það er afar smeliið nafn, sem
Þjóðveldisflokknum hefur verið
vaiiö siöan Árni frá Múla gekk í
hann — Mjilakvisl. Fynr mörgum
árum var Jónas Jónsson á íunda-
ferðum austur um sýslur og hœldi
Tíminn honum síðan mjög af því,
að hafa riðið Múlakvísl með vet-
linga á höndum. En mörgum hefur
oroið hrasgjamt í vatnsfalli þesau
og þykir því vissara að takaekki ;
taumana neinum vetlingatökum, >
þegar yfir er farið. >
Jónas og ýmsir samferðamanna
hans eru farnir að sjá, að hin
nýja Múlakvísl sé sú torfaera á
einræðisferð þeirra, að þeim sé
vissara að taka af sér vetlingana,
áður en í hana er lagt.
Hámark áróðursins.
Hannes á hominu hefur tal af
mðrgum. Fyrir nokkrum dögum
gaf hann orðið manni, sem gerði
að umtalsefni álygar þær, dylgj-
ur og slúðursögur, sem framml
væm hafðar í kosningaárððrinum.
Það væri um að gera að endur-
taka lygina nógu oft og nógu
blygðunarlaust. Var það haft eft-
ir ungum róttækum verkamanni,
að þá þætti honnm skörin vera
farin að færast upp í bekkinn,
er kjósendum væri ætlað að gleypa
við því, að Þjóðveldismenn hefðu
keypt Áma Jónsson fyrir 10 þús-
und krónur til að segja sig úr
Sjálfstæðisflokknum.
Drottinssvikari.
Heiðursfrú hér í bænum hefur
gert Áma Jónssyni boð um, að
hún óski þess, að hann heilsi
sér eldki framar á götu. Árai seg-
ist ekki vilja lofa neinu um þetta.
Hann hafi þekkt þessa konu lengi
og að góðu einu. Hún sé prýði-
lega gefin, hafi kynnzt morgum
þjóðum og löndum og náð óvenju-
legum þroska í mannúð og víð-
sýni i skóla fjölbreyttrar lífs-
reynslu. En auðvitað megi svo
Ijótt að hafast, að jafnvel hinum
umburðarlyndustu sé ofboðið.
En — bætir Ámi við — hvað
mundi um hið visna tréð úr því
svo er um hið græna? Hvemig
mundi dómur miður góðgjamra
og skammsýnna heimalninga falla,
um það athæfi, sem ekki verður
einu sinni umborið af þeim, sem
ríkastir em af mildi hjartans?
Ámi er liðhlaupi, flokkssvikari
og drottinssvikari! Varizt þvílíka,
allir þér, sem ætlið yður tjald-
vist í vemdarreit hinnar fyrirhug-
uðu einræðisstjómar og njóta
viljið ylmsins undir væng hennar!
Kjósendur E,Ilstans eru áminnt-
ir um að greiða atkvæði hjá lög-
inanni, ef þeir þurfa úr bænum
fyrir kjordag.
»listinn.
Ýms félög nér í bænum
geta pvi aoems naicuó ser uppi
ao uuin nins starxandi nops,
eru menn, sem ieggja pcun
liösinm. Þessu: omissauai menn
eru nemair styrKtarieiagar.
Einn pouuskur HoKkur hexur
mjog notió styrKtariexaga ut-
an vebanaa sinna. Og svo hla-
lega hefur petta æxlazc, aö sum
ir af öfiugustu styrktaríeiog-
unum eru svarnir fjandmenn
pessa flokks. Þaö er pví síöur
en svo, að pesslr menn veiti
flokknum beinan stuðning meö
íjaríramlögum eöa meömæl-
um. En peir gera þaö, sem
honum er meira viröi en fjáx-
stuöningur og meðmæli, þeir
le&gja honum vopnin í hend-
ur.
Hér er átt viö flokk komm-
únista og styrktarfélaga hans.
Styrktaríeiagamir eru þeir,
sem með starfsemi sinni í
þjóðlífinu, atvinnumálum,
menningarmálum og fjármál-
um haía gert andstöðuna vin-
sæla. Mistök þeirra, rang-
sleitni, skammsýni, yfirdreps-
skapur, gönuhlaup, brigðmælgi
og stefnusvik hafa fitað komm
únismann, alveg á sama hátt
og guðlastið og blótsyrðin
fituöu púkann á kirkjubitan-
um forðum.
Baráttan gegn kommúnism-
anum hefur fariö þessum
mönnum alveg eins úr hendi
og baráttan gegn dýrtíðinni.
Það átti að halda kommúnism
anum niðri eins og dýrtíðinni.
En hvorttveggja hefur þotið
upp og orðið óviðráðanlegra
með hverri líðandi stund.
II.
Ef hér hefðu setið að völd-
um menn gæddir ríkri ábyrgð
artiifinningu, forsjálni og víð-
sýni, orðheldnir menn og
vammlausir, stefnufastir og
einhuga í öllu, sem til góös
horfir, hefðu þeix- ekki gert
andstæöingana vinsæla og með
þvl eflt þann flokk, sem
lengst af síöari árin hefur ver-
ió nálega einn í opinberri and-
stööu viö valdhafana. Flokks-
menn þjóöstjómarflokkanna
hafa haft fulla ástæöu til að
biðja guð aö vemda sig fyrir
vinum sínum. Kommúnistar
hafa haft ásæð'u til að þakka
forsjóninni fyrir aö gefa sér
þá ákjósanlegustu andstæö-
inga, sem hugsazt gat.
Kommúnistar hafa farið svo
að ráöi sínu, að vel hefði mátt
endast þeim til fullrar tortím-
ingar, ef styrktarfélagarnir
heföu ekki jafnharðan dregiö
aö sér athyglina með nýjum
og nýjum afglöpum.
Meö Rússadekri sínu í Finn-
landsstyrjoidinni, meö’ hlakki
sinu ynr kugim smapjóöanna
viö Eystrasan, meo sigurhrosi
smu yiir innlimun hxns hrjáöa
pólska rikis, vöktu kommunxst
ar á sér þá fyrirhtmngu og
þann viöbjóö, aö ekki heiöi
getaö yfir fymst, nema því
aöeins, aö valdhoíunum væri
svo herfilega mislagöar hend-
ur, að óstjorn þeirra yröiboi'g
urunum oíar i huga, en hrak-
legt innræti umsvifamestu
stjómarandstæðinganna.
Þjóðstjómin og eftirmerm
hennar hata venó óvmaiogn-
uðurinn í eigin mynd. Þott
Brynjólfur Bjamason hefði
skipuiagt uncúrróðurinn með
öllum brögðum útsmogins
Jesúítamunks, þótt Einar Ol-
geirsson hefði talað dag og
nótt eins og hríöskotabyssa,
hefði kommúnismanum ekk-
ert orðið ágengt, ef honum
hefði ekki borizt vopnasend-
ingar styrktarfélaganna.
Engin láns- og leigukjör
hefðu getað verið kommúnist-
um hagkvæmari en tilvist
þeiiTa valdhafa, sem alltaf
tókst að gera sig að skotmarki
réttmætra ásakana. Styrktar-
félagamir hafa eflt kommún-
ismann á íslandi meira en
Marx og Lenin, Brynjólfur og
Einar allir til samans.
III.
Fyrir augum okkar hafa
kommúnistar dregiö drifhvitan
lýræðishjúp yfir blóðuga bylt-
ingarskykkjima. Við vitum allt
um búnað þeirra. Við sjáum
grisja í einræðisbyltinguna
gegnum lýðræðishjúpinn. En
af því að við greinum líka ein
ræðishneigðina í öllu óheilind^
snakki styrktarfélaganna, hætt
ir mörgum við pví að láta
kommúnista njóta þess, að
þeir hafa verið settir utan-
garðs af þeim, sem setið hafa
sekir viö völd.
Loddarabrögö og skoðana-
skipti kommúnista, stinga svo
í augun, aö engum sést yfir.
Fyrir þetta heföi þjóöin húö-
strýkt þá, ef styrktarfélagarnir
hefðu ekki með skoðanaskipt-
um og loddarabrögðum, aö
dómi vaxandi fjölda manna,
sjálfir unniö til húðstrýkingar,
sem ekki mætti lenda í und-
andrætti.
Kommúnistar hafa á þrem
árum sýnt, að þeir eru ofux*-
seldir erlendum drottnum meö
húð' og hári. Þeir hafa ekki
einungis afhent hinum erlendu
di-ottnum skoöanir sínar og at-
hafnir til umráða og ráðstöf-
vmár. Þeim hefur auk þess
með einhverjum hætti — sem
óskiljanlegur er flestum, —
tekizt aö reira sitt innsta eðli
í þá fjötra, að tilfinningalíf |
þeirra er háö utanaökomandi
boði og banni, alveg eins og
athafnalifið. Andúö þeirra og
samúö lætur stjórnast af að-
komnum bendingum. Ef stutt
er á hnapp austur í Moskva
fara þeir aö elska Hitler. Ef
stutt er á annan hnapp í
skiptibor'ó'inu fara þeir aö hata
Hitler.
IV.
íslendingar vilja vera sjálL
stæöir. Þeim er allt annaö en
ljúft, aö þuria aö eiga afdrif
sjálfstæörar tiiveru þjoóarmn-
ar, að einu eða nemu, undir
; íhlutun manna, sem varpað
^ hafa ávöxtum skilningstresms
fyrir fætur erlendra drottna.
En styrktarfeiagarnir koma
1 kommúnistum að liði enn þá
einu sinni.
Yfirlýsmg sú, sem Sigurður
Eggerz gekKst iyrh* að Aiþingi
gæfí í sjálfstæðismálinu 19U8
; og síðan heíur verið endur-
’ tekin, haföi þá ómetanlegu
þýðingu, að þaö komst inn í
meðvitund íslenzku þjóðar;
innar, að sjálfstæöismáhð væri
hafið yfir allar flokkadeilur.
j Viö ættum að vera „allir eitt”
| í afstöðúnni út á við, hvað
sem innanlandserjum liði. Þessi
meövitund var svo rík í hug-
um manna, að þingsályktun-
in, sem afgreidd var 10. apríl
1940, var samþykkt algerlega
ágreiningslaust.
Á þessu ári er kappið um
kjörfylgiö orðið svo magnað
að ekkert mál er svo heilagt,
að þaö sé ekki umsvifalaust
sett á uppboösþingiö, ásamt
ööru góssi, sem þar er fallt
gert hverjum hæstbjóöanda.
Fulltrúar hinna „ábyrgu”
flokka létu sér ekki nægja aö
hlaupa í kapp um kaupgjald
og afurðaverð, vegaspotta.
brúarkríli og auka-símalínur.
Þeir gátu ekki á sér setið, fyrr
en þeir voru líka bxinir áð
gera sjálfstæðismálið aö upp-
boösgóssi. Léttúðin, sem í því
birtist, að Pétur fór að met-
ast vi'ð Pál, um þáð, hvor væri
betri íslendingur, var van-
sæmandi. Óheilindin, sem
fram komu í því að öllu var
haldiö til skila í ximræðum
málsins, nema sannleikanum,
voru ekki einungis vansæm-
andi, heldur beinllnis vítaverö.
Þegar forustumenn þjó'ð-
arinnar eru um stund búnir
að no.ta sjálfstæöismálið til
landráðabrigsla sitt á hvað,
er sjálfstæðisvindurinn skyndi
lega úr þeim rokinn, svo að
í sjálfri kosningabaráttunni er
þaö vaila nefnt á nafn.
KommUnistum er ekki
treystaiiui í sjaifstæðismáixm-
uuxi: ea scyrktarieiagamxr
komu tn njálpar, her sem ella.
Meö letmo smni og óheilind-
txm í hexgasta máli þjooannn-
ar, þuixi/U þeir enauega að
syna, hvad þeim væri sjaifixm
iiia treystancú.
V,
Öflugustu styrktarfelagar
kommumsta eru þeir, sem
með misðeitingu þess vaias,
sem þeir haía nremmt í menn
ingarhfi og atvinnuixii þjoöar-
innar, þrengja kosti borgar-
anna tn frjalsra orða og at-
hafna. Efstur er þar á blaöi
maöurinn, sem hóf stjóm-
málaferil sinn með þvi aö
gangaast fyrir sjómannaverk-
íalii, en veröur nú tiöræúdast
um „hræðsiupeningana”; mað-
urinn, sem lagöi kommúnist-
ana að bi'jósti smu, en oí'sæk-
ir þá nú; maöurinn, sem
hændi að sér rithöfunda og
listamenn, en vísar þeim nU
út fyrh garö; maöurmn, sem
baröist moti „lxíxusviilum”, en
ekur nú í lúxusbílnum sínum
milli lúxusvillanna sinna; mað
uiinn, sem baröist mest fyrir
dýrtíð'inni, en þykist einn hafa
barist gegn henni; maðxxrinn,
sem í siðgæðisnafni krafðist
þess að Kveldúlftxr yröi tekinn
til skifta, en elskar nú „Jens-
enssyni“ næst sjálfum sér!
ma'ðurinn, sem liggur and-
vaka fyrir ofsókmxm fortíöar
sinnar og ástundar það eitt,
að ná einræðisvaldi meö til-
styrk forna fjandmanna, sem
skyndilega hafa snúist til vin-
áttu.
Kommúnistar eiga Jónasi
Jónssyni mest upp aö tmna
allra sinna styrktarfélaga. Það
er komið óafmáanlega inn í
meðvitund manna, að fáxim
óhollum i'áðum sé ráðið í
þessu þjóðfélagi án tilkomu
þessa trúskiftings, sem leggur
mest kapp á að slökkva alla
þá elda, sem hann kveikti með
an æskuhugsjónir hans leifðu.
Meöan kommúnistar gátu
komið mönnum til að trúa
því, áð þeir væru nálega einir
í andstöðu við Jónas Jónsson
og styrktarfélagsskapinn í
heild sinni, töldu margir þeir,
sem óbeit höfðu á styrktar-
félögxmum, en ekki aöhylltust
kommúnisma, sig ekki eiga
annars úrkosta en að greiða
kommúnistum atkvæði.
Nú er komin hreyfing ,sem
berst jöfnum höndum gegn
kommúnistum og styrktar-
félögum þeirra. Þessi hreyfing
mun verða til þess að stöðva
flóttann til kommúnista. Þetta
er viðurkennt. Þess vegna er
hin nýja hreyfing jafn mikill
þyrnir í augum kommúnista
og styrktarfélaga þeirra.
Á. J.