Þjóðólfur - 16.11.1942, Blaðsíða 3

9
izt nýrra vígstöðva til að
heyja þessa styrjöld. Nú er svo
komið, að vel má segja að
þeg-narnir eiga undir högg að
.sækja um brýnustu nauð-
þurftir sínar vegna flokksof-
ríkisins í landinu. Það hefur
komiö í hlut Reykvikinga að
vera í farabroddi um ýmis
framfara- og menningarmál
nú á síðari tímum. Það væri
því vel við hæfi, ef einmitt
þar yrðu mörkuð veruleg spor
í baráttunni gegn hinni mið-
aldalegu kúgun, sem „leiðtog-
ar“ þjóðarinnar hafa lagt of-
urkapp á áð innleiöa á ný.
Stofnun Þín^
eyíngafélags
Nokkrir menn komu saman fyrir
skömmu til að ræða um stofnun
Þingeyingafélags. Var félagsstofnun
þossi á döfinni fyrir 3—4 árum, án
þess úr framkvæmdum yrði.
Fundarmenn voru sammála um,
að heppilegast mundi, að eitt félag
yrði starfandi fyrir báðar sýslurnar.
Talið er að hér í bænúm séu bú-
settir um 8—900 manns, fæddir í
Suður-Þingeyjarsýslu og tiltölulega
álíka margir úr norðursýslunni.
Kosin var 3 manna nefnd til að
hrinda málinu áleiðis og boða til al-
menns stofnfundar, þeir: Guðmund-
ur Hjálmarsson, Sigurður Bene-
diktsson og Sigurður Björnsson frá
Grjótnesi.
Beztu bókakaupin
gerið þið hjá okkur.
Bókabúðm, Klapparstíg 17
(milli Hverfisg. og Lindargötu).
þá heldur ekki viö, aö orðiö
„Guð“ sé notaö sem einskonar
samnefnari eða samheiti fyrir
þessi máttarvöld. í raun og
veru skortir þá hin skyggnu
skáldaugu, og þess vegna verö
ur tilveran í augum þeirra að
einhvers konar dauðri vél;
sem þó hefur á emhvern ó-
skiljanlegan hátt tendraö ein-
hverja neista af lífi hingað
og þangað. Það er síður en
svo, að nokkur skaði sé skeð-
ur, þótt þjóösöngur vor ís-
lendinga gæti unniö eitthvað
á móti þessari ófrjóu lífsskoö-
un, enda er það sannfæring
mín, að engin þjóð og enginn
einstaklingur hafi ráö á því,
að afneita hinu andlega lífs-
viöhorfi, hvaö sem líður á-
kveönum kennisetningum.
En nú langar mig til þess áð
tala ofurlítið um þann „Guð
vors lands“, sem jafnvel van-
trúarmaðurinn eða efnishyggj
umáöurinn ætti að geta aö-
hyllst og trúaö á, þ.e.a.s. ef
hann er aöeins ofurlítiö heim-
spekilega sinnaður. Þessi
„Guð vors lands” er þáö, sem
kalla mætti íslenzk þjóðarsál,
og þá fyrst og fremt hið bezta
1 henni.
Séð frá nógu hárri sjónar-
hæð er hver þjóð ein heild út
af fyrir sig, jafnvel sérstök
Independence
Kosta 12 aura
stobkurínn.
Flz -- Flz-Fiz
i

i
I
pJfíLFVm
ÞvOTTfíDUFTL

Jg Þetta óviðjafnanleya
þvottaduft
bregst aldrei.
SAMT ER GOTT AÐ HAFA MÁNA-STANGASÁPU
Á SVÖRTUSTU BLETTINA
j vera, og það segir sig sjálft,
að hver einstaklingur þjóöar-
innar er órjúfanlega tengdur
þessari andlegu heild og háö-
ur henni á allan hátt. Eg veit
vel, að þessi „Guð vors lands”
er ekki neinn „drottinn alls
herj ar“, og þó er hann. eitt með
honum. En það er þessi guð,
sem er hinn sérstaki „Guð
vors lands”, ef svo mætti að
oröi kveöa, og sá guð, sem
' segja má, aö oss komi mest
við. Hver íslendingur, sem
ann landi síriu og þjóð og
kostar kapps um aö vera i
hvívetna sem beztur íslend-
ingur, þjónar þeim guði og
gerir hann dýrlegan. Spurn-
I ingunni: Hver er hinn sér-
! staki Guð vors lands? vil ég
því svara á þessa leið: Hann er
\ hið bezta í þér sjálfum. Hann
er sannleiksást þín og fórnar-
j lund í þágu þjóðbræðra þinna
| og systra. Hann er fegursti
| draumur þinn um þitt eigið
1 land og þína eigin þjóð. Hann
| er hiö sameiginlega djúp í sál
þinni og sál þjóðar þinnar. —
Hann er skapgerð þín og mín,
r— þessi örlagavaldur, sem
býr hið innra meö okkur sjálf
um. Eg skal taka það fram,
að þessi skilningur á „Guð
vors lands”, þarf alls ekki áð
koma í veg íyrir, aö menn
lyfti augum sínum upp til
„sólkerfa himnanna” og dýrki
alheimsguðinn. En eigi hér aö
veröa „gróandi þjóðlíf meö
þverrandi tár, sem þroskast á
Guðsríkis braut”, eins og seg-
ir svo fagurlega í niöurlagi
þjóösöngsins, verðum vér ekki
síður að beina athygli vorri
að oss sjálfum sem örlagavöld
um þessarar þjóðar, sem sköp-
urum hennar og verndurum.
Vér dýrkum „Guö vors lands”
bezt með því að rækta sem
bezt þá hæfileika og eðlis-
kosti, er með oss búa, svo að
fram megi koma hið fegursta
og bezta, er íslenzk þjóösál
á til og auka þannig veg
hennar og virðingu meö öðr-
um þjóðum
Aö lokum langar mig til
þess að minnast nokkru nán-
ar á hin undurfögru niður-
lagsorð hins fagra þjóðsöngs
vors, þessi spámannlegu orð,
sem ekki sízt stjórnmálamenn
irnir íslenzku þyrftu sem oft-
ast að hafa í huga: „Verði
gróandi þjóðlíf með þverrandi
tár, sem þroskast á Guðsrík-
isbraut”. — „Gróandi þjóð-
lífs“ —1 þaö er einmitt það, .
sem stefna ber að, — ekki eitt •
hvert fast takmark, enginn 1
veggur, sem hindrar frekari
íramsókn, heldur meira líf,
Smðsðluverð á vindlingum
Útsöluverð á amerískum vindlingum má eigi vera
liærra en hér segir:
Lucky Strike 20 stk. pk. Kr. 2.10 pakkinn
Raleigh 20 — — — 2.10 —
Old Gold 20 — — — 2.10 —
Kool 20 — — — 2.10 —
Viceroy 20 — — — 2!10 —.
Camel 20 — — — 2.10 —
Pall Mall 20 — — — 2.10 —
Utan Reykjavíkur og Hafnarfjarðar má útsöluverðiö
vera 3% hærra en að framan greinir, vegna flutning-
skostnaðar.
TÓBAKSEINKASALA RÍKISINS.
Ferllr n slundir dl u UM!
Munið eftir vinunum.
Sendið þeim góða bók fyrir jólin:
Krapotkin fursti,
María Stuart,
Tess eftir Hardy,
Kína eftir Oddnýu Sen,
íslenzk úrvalsljóð (nú eru öll bindin til),
Virkir dagar, eftir Guðmund G. Hagalín,
Neró keisari, eftir Weygall,
Saga Skagstrendinga eftir Gísla Konráðss.,
Bækur Jóns biskups Helgasonar:
Meistari Hálfdán v
Hannes Finnsson
Tómas Sæmundsson.
Oddi á Rangárvöllum, stórfróðleg bók eftir
Vigfús Guðmundsson frá Engey.
Fást hjá bóksölum eða beint frá Bókaverzlun
ísafoldar og útibúinu, Laugavegi 12.
áframhaldandi vöxtur, æska.
En allur á þessi gróandi aö
fara fram á „guðsi'íkis braut”,
eins og skáldið orðar það.
„Guðsríki” táknar í mín-
urh augum fyrst og fremst
ríki kærleikans, þar sem
mennirnir láta sér skiljast, að
þeir eru bræður og haga sér
samkvæmt því. — Sannleikur-
inn er líka sá, aö þegar öllu
er á botninn hvolft, veröum
vér alltaf að eiga mest undir
mönnunum sjálfum. Mér er
ekki vel ljóst, hvernig koma
eigi í veg fyrir þaö, að jafnvel
hiö bezta og viturlegasta
skipulag verði aö einhverjú
leyti misnotað af illviljuöum
og eigingjörnum mönnum.
Góðleikur og persónuleg á-
byrgðartilfinning þjóðfélags-
þegnanna er því og verður hiö
eina öíugga bjarg, sem byggja
verður hvert þjóöfélag, hverja
þjóöíélagsskipun á, ef vel á áö
fara. Þaö er aö sjálfsögðu of-
ur auðvelt aó tala fyrirlitlega
um allar siðferðisprédikanir
og kalla allan kærleiksboð-
skap munklökkvakennda
draumóra og þar fram eftir
götunum, en það breytir ekki
þeirri staðreynd, að fyrir dóm
stóli reynslunnar fær ekkert
staðizt annað en raunveru-
legt manngildi og manngöfgi.
— Höfimdur þjóösöngs vors,
var nógu raunsær til þess að
sjá þetta, og það er ekki sízt
þetta raunsæi hans, sem gef-
ur þjóðsöng hans sitt mikla
gildi.
Eg vil að lokum leggja á-
herzlu á þetta: Það væri æski-
legt, aö vér íslendingar kynn-
um sem bezt aö meta hinn
lagra þjóðsöng vorn, skild-
um til hlítar, hvaö raunveru-
lega í honum felst. En hvaða
merkingu, sem vér kjósum að
leggja í orðin „Guð vors
lands”, er oss nóg aö vita, að
þjóðsöngurinn er fyrst og
fremst eins konar áskorun til
hins bezta í sjálfum oss. Hann
kveður oss til þeirrar sam-
vinnu og samábyrgðar um
hinn íslenzka málstáð, sem of
oft er skortur á, og of oft verö
úr áð lúta í lægra haldi fyrir
sundrungaröflum sérhyggj-
urinar. Hann þenur hinn nauð
synlega himimi yfir allt, sem
íslenzkt er, því þaö er nú einu
sinni svo, að jafnvel hinn
fagurgræni litur gróandans
getur ekki fullnægt oss til
lengdar, ef hið bláa heiöi ljós-
vakans hverfist aldrei yfir
honum. Af þessum ástæöum.
og ýmsum öðrum, sem ekki
er unnt að rekja hér, tel ég;
Framhald á 4. aífu.