Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1990, Blaðsíða 32

í framtíðinni verði lögð aukin áhersla
á talþátt tölvunnar.
í viðskiptum og þjónustu.
í fyrsta lagi má hér nefna samskipti
við gagnabanka. Núopnastsámögu-
leiki að menn geti fengið upplýsingar
úr gagnabanka í gegnum síma. Sá
böggull fylgir þó skammrifi að þótt
tölvan geti talað þá getur hún ekki
hlustað. Þess vegna verður að hafa
lyklaborð til þess að slá inn upplýs-
ingar um það sem maður óskar eftir.
Því má segja að þar til aðferðir til þess
að láta tölvur greina og skilj a tal batna,
verði ekki um það að ræða að fólk geti
hringt í gagnabanka og fengið upp-
lýsingar án þess að mannshöndin komi
þar nærri.
Það hefur færst mjög í vöxt að
komið sé á fót upplýsingaþjónustu í
gegnum síma. Þannig geta menn
hringt í eitthvert ákveðið símanúmer
og fengið upplýsingar af ýmsu tagi,
allt frá veðurfréttum til bíóauglýsinga.
Þar sem slíkar upplýsingar vilja oft
brey tast mjög ört en eru samt ávallt til,
skráðar á tölvutæku formi, væri ódýrt
og þægilegt að geta látið taltölvu um
að lesa þessar upplýsingar upp jafn-
óðum og þær berast.
Að síðustu má nefna að prófarka-
lesarar geta notað taltölvur til þess að
lesa yfir prófarkir. Það vill nefnilega
oft vera svo að villur sem ekki er svo
auðvelt að koma auga á, koma fram á
mun greinilegri hátt í talvélinni.
Að lokum.
Talvélin hefur verið kynnt á fund-
um með talmeinafræðingum, meðlim-
um Blindrafélagsins og við mörg
önnur tækifæri og hefur henni verið
vel tekið. Þar sem svo lítið málsam-
félag hefur aldrei áður ráðist í að þróa
slíkt tæki er hér um nokkuð stórhuga
tilraun að ræða. Reyndar má segja að
þetta verkefni sé nokkur prófsteinn á
það hvort lítil málsamfélög eins og
ísland geti dansað í takt við tæknina;
takist ætlunarverkið sýnir það að
þegnar í litlum málsamfélögum mega
vænta hjálpar af framförum í tækni og
vísindum.
Um höfundinn:
Pétur Helgason, sem er svo vinsam-
legur að senda okkur þessa grein til
birtingar, starfar hjá Málvísindastofn-
un Háskóla íslands og er málfræðingur
að mennt. Honum er færðar hlýjar
þakkir fyrir góða og glögga grein.
Eigi skal bugast
þó blási í mót
Það er sannarlega við hæfi hér í
Fréttabréfi Öryrkjabandalagsins að
fara öðru hverju á vettvang til þeirra
sem við örorku búa, sem etja kappi
við erfiða fötlun og hafa engu að síður
sigur.
í heimsóknum mínum á fimmtu
hæðina í Hátúni 12 — Sjálfsbjargar-
húsinu til minna gömlu, góðu sveit-
unga, fór ekki hjá því að ég hefði
nokkurkynni af þeim sem þarbjuggu.
Einn þeirra er athygli vakti fyrir
viðmót hlýtt og hressileg andsvör var
Ingi H. Jónsson, sem bundinn var og
er við hjólastól, en hafði óbilandi vilja
og einlæga bjartsýni að farsælum
förunautum.
Það varð fullljóst við frekari kynni
að hann ætlaði sér ekki hlutskipti hins
iðjulausa í lífinu, hann ætlaði ekki að
láta bugast, heldurberjast. Og baráttan
bar árangur ásamt vondjörfum vilja
hans til að verða liðtækur til verka á
ný—nýrra verka og nú í dag þekkj um
við hann, svo fjölda mörg, sem þann
Inga, sem ansar okkur á Ferðaþjónustu
fatlaðra með notalegri rödd og greiðir
för manna í gegnum tölvuna sína.
í annasömu erilsstarfi er hann
ævinlega hinn ljúfi og glaði viðmæl-
andi, sem allra vanda vill leysa.
Ég lagði nokkrar spumingar fyrir
hann og hann svaraði þeim góðfúslega
eins og hans var von og vísa.
En gefum nú hinum glaðlynda
bjartsýnismanni orðið — svar við
fyrstu spurningu minni sem er:
Hvaðan ertu af landinu?
Hvað um æsku og uppvöxt?
Ég er Dalamaður. Fæddur á Gilla-
stöðum í Laxárdal og þar ólst ég upp.
Faðir minn Jón Skúlason var Dala-
maður, en móðir mín Jóhanna Krist-
vinsdóttir er Húnvetningur. Ég er
næstelzturfimm systkinaog áttifrjálsa
og góða æsku við leik og störf. Eftir
því sem árin liðu tók ég að sjálfsögðu
Ingi H. Jónsson.
meiri þátt í hinum algengu sveitastörf-
um, sem féllu mér hið bezta í geð, þó
hugur stefndi til frekara náms einnig.
Hvað kom svo fyrir?
Nú varð það svo, að ég tók við búi
föður míns, þegar hann lézt 1966 og
var því bóndi er ég varð fyrir því slysi,
er olli fötlun minni.
Ég hafði mjög mikla ánægju af
hrossum og naut þess að temja þau.
En hrossið sem ég var að temja hinn
örlagaríka dag var hrekkjótt í meira
lagi og það hafði betur í þessari
viðureign með þeim afleiðingum að
ég stóð ekki upp aftur, lamaðist og sit
nú í hjólastól. Þetta gerðist í ágúst
1977.
Hvað svo? Hvernig brástu við?
Nú leið mín lá strax á Borgarspítal-
ann. Ég gerði mér þá strax grein fyrir
því sem gerzt hafði, en ég man að ég
sló þessu upp í hálfgert kæruleysi. Ég
leit einfaldlega á þetta sem tímabundið
ástand. En það kom hins vegar í ljós,
þegar ég kom á sjúkrahúsið að ég
hafði skaddast á sjötta og sjöunda
hálslið. Ég slasaðist einnig á öxl og
varð fyrir innvortis meiðslum, þannig
að ég þurfti einnig að gangast undir
Stutt viðtal við Inga H. Jónsson
32