Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1990, Blaðsíða 33

skurðaðgerð.
Eftir þriggja og hálfs mánaðar dvöl
á Borgarspítalanum fór ég á Grensás-
deildina í endurhæfingu og þá tók við
þrotlaus vinna við þjálfun og að læra
að nýta sér þá fáu vöðva, sem maður
átti eftir. I raun réttri þurfti ég að læra
allt upp á nýtt nema að hugsa og tala,
því ég var svo heppinn að halda höfð-
inu óskertu. En þjálfunin öll tók sann-
arlega á taugamar og reyndi á allan
minn viljastyrk og vel það. Ég var á
Grensásdeildinni í rúm tvö ár og var
þá talinn fær um að leggja út á lífs-
brautina á ný.
Og þá lá leiðin í Hátún 12, þann
ágæta stað?
Já, ég fékk inni í Sjálfsbjargarhús-
inu að Hátúni 12, 1980 og dvaldi þar
í rúm átta ár. Þaðan er margs góðs að
minnast. Ég tel svona stofnun eins og
Sjálfsbjargarhúsið vera góðan og æski-
legan stökkpall í því millibilsástandi,
sem maður er í, fyrstu árin eftir svona
áfall, sem enginn veit hversu mikið er,
nema sá sem reynt hefur.
Eftir að ég slasaðist leiddi ég
hugann oftlega að því, hvað það væri
bagalegt og í raun óviðunandi að hafa
enga varanlega menntun. A gagn-
fræðaskólaárum mínum ætlaði ég að
fara í Kennaraskólann, en veturinn
sem ég var í landsprófsdeild fékk ég
mikið höfuðhögg og neyddist til þess
þá að leggja allt frekara nám á hilluna.
En svo gerðist það. Svo opnuðust
möguleikar, þegar velunnarar fatlaðs
fólks kornu á laggirnar Skóla fatlaðra
sem var undanfari Starfsþjálfunar fatl -
aðra. Ég dreif mig í þann skóla og lauk
þar námi árið 1984 og fékk þar dágóða
undirstöðu fyrir framtíðina — fyrir
ókomna tíð.
En hversu nýttist þér svo námið?
Um sumarið 1984 varég svo hepp-
inn að fá starf við Ferðaþjónustu fatl-
aðra við að taka á móti ferðapöntunum
í síma og færa inn á tölvu. Þetta er sem
sagt um margt kjörið starf fyrir mig.
Starfið hafði og hefur mikla þýðingu
fyrir mig, því það er ómetanlegt að
komast út í atvinnulífið á ný og geta
nýtt sér það starfsþrek og þá kunnáttu
sem maður hefur.
Það er líka þakklátt starf og gefandi
að geta lagt sitt lóð á þá vogarskál að
greiða svo fyrir ferðum fólks, svo
mikil nauðsyn sem þar er fyrir hendi.
Hér er Ingi í fínum félagsskap.
En hvað um aðstæður allar í dag að
öðru leyti?
Nú ég bý á jarðhæð í blokkaríbúð
í Breiðholti. Ég þarf á þó nokkuð
mikilli aðstoð að halda dagsdaglega
og m.a. unt helgar, því ég er víst jafn-
fatlaður þá og aðra daga vikunnar.
I þessu sambandi er rétt að víkja
lítillega að húsnæðisvanda fatlaðra.
Þeir sem ekkert eiga eru vissulega í
alltof miklum vanda með öflun eigin
húsnæðis. Sá þröskuldur getur gert
þeim ómögulegt að fara út í lífið — út
af stofnun. Að þessu þyrfti enn betur
að huga, þó margt sé vissulega gert af
góðum hlutum, bæði hjá Öryrkja-
bandalaginu og öðrum.
En einu verð ég að koma hér að,
sem er hollt til athugunar, þeim sem
vinna að málefnum fatlaðra og kemur
inn á kostnað samfélagsins einnig.
Þegar ég bjó í Hátúni 12 hafði ég laun
mín hjá Ferðaþjónustu fatlaðra óskert
og ríkið borgaði fyrir dvöl mína í
húsinu (húsnæði, fæði og ýmsa
þjónustu)um 170þús.kr. ámánuðiþá
og sú upphæð hefur bærilega verð-
bólgnað síðan.
Nú er það þannig að heimilishjálp-
in greiðir þeirri manneskju sem hjálpar
mér, en síðan verð ég að borga 50% af
þeim launum til baka til Reykjavíkur-
borgar og er það ansi stór biti að
kyngja, miðað við þá tekjumöguleika
sem ég hef. Sem sagt 22 þús. á mánuði
af mínu lágu launum hjá Ferðaþjón-
ustu fatlaðra fara rakleitt til Reykja-
víkurborgar fyrir þá heimilisaðstoð
sem ég hefi.
Ég hlýt að vekja athygli á því að
kerfið gerir fötluðu fólki alltof erfitt
að bjarga sér utan stofnana, þessara
dýru og kostnaðarsömu stofnana fyrir
samfélagið. Það væri mjög brýnt að
sníða verstu agnúana af, bæta úr þess-
um þjóðfélagsgalla, því það rná segja
að þetta sé manni fjárhagslega ofviða
og ekki hvetjandi fyrir fólk að bjarga
sér sjálft.
Þessi tvö dæmi innan og utan
stofnunar þarf að bera blákalt saman
og þá trúi ég ekki öðru, en það verði
samfélagslegt kappsmál að sem flest-
um sé tryggð lífsafkoma og aðstoð
utan stofnunar m.a. af því hversu dýr
stofnanavistin er samfélaginu og á
flestan hátt miklu síðri lausn fyrir
hinn fatlaða.
Viltu svo segja nokkuð í Iokin?
Einhver góð ráð að gefa t.d.?
Bezta ráð, sem ég get gefið fötl uðu
fólki, sem svipað er ástatt hjá og mér,
er að sökkva sér ekki niður í
sjálfsvorkunn, heldur reyna að spila
eins vel úr þeim spilum, sem maður á
eftir á hendinni og kostur er. Bjartsýnin
og lífsviljinn leiða mann langt fram á
veg.
Ég þakka Inga fyrir skýr svör og
góð og hvatningu um leið í lokin. Hann
er einn þeirra, sem við mættum gjarnan
taka til fyrirmyndar á margan veg. Þar
er ekki bugast þó blási í mót.
H.S.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
33