Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Qupperneq 17

Ingibjörg Þorgeirsdóttir:
ÆVINTÝRI
Drottinn allsherjar sat í hásæti sínu
á himnum í allri sinni dýrð og veldi.
Umhverfis hann stóðu herskarar
heilagra engla í geislandi klæðum með
skínandi vængi og ljómandi ásjónur;
hinir æðstu næstir hásætinu, aðrir
útífrá.
Við vinstri hlið hásætisins stóð
höfuðengill vizkunnar með undrun
og lotningu hinna órannsakanlegu
leyndardóma í svipnum. En hægra
megin stóð höfuðengill kærleikans.
Undursamleg mildi og ástúð lýsti upp
andlit hans, augun voru himindjúp og
geislandi. Og þó hvíldi einhver
sorgþrungin alvara yfir svip hans, þar
sem óblandin, himnesk gleði skein af
ásjónum hinna englanna.
Á vissum tímum skyldu englamir
ganga fram fyrir hástól drottins og tjá
honum óskir sínar og taka á móti
boðum hans, og það gerðu þeir einmitt
nú.
Fyrst gengu fram kerúbar með
gullslita vængi og bamsleg andlit.
Einum tug af þeim skipaði drottinn að
fylgja nokkrum sálum frá einu af
fjarliggjandi stjörnuríkjum hans til
ódáinslandsins, er því tilheyrði.
Nokkrir fengu leyfi til þess að
heimsækja eina af stjömuþokum
himingeimsins og skoða þar nýjan,
stóran heim, sem var í smíðum, og enn
aðrir voru sendir með mikilsvarðandi
skilaboð til ljósvaka heimanna, sem
andarnir byggðu.
Þannig gekk hver englasveitin af
annarri fram fyrir drottin unz öllum
hafði verið veitt áheyrn eða falið,
nokkurt erindi.
Að síðustu sté höfuðengill
kærleikans fram og kraup fyrir hásæti
drottins.
„Hvers óskar þú? ástvinur lífsins",
spyr drottinn.
„Herra, leyf mér að fara til
jarðarinnar og lifa þar eitt æviskeið
meðal mannanna", svaraði engillinn.
„Vilt þú fara og dvelja meðal
mannanna?“ spyr drottinn með undrun
í röddinni. „Veistu ekki, hvemig þeir
eru? Þeir eru skemmst komnir af öllum
mínum mannlegu þegnum innan
vébanda míns óendanlega veldis, og
hafa upp á lítið annað að bjóða en
grimmd og þjáningu".
„Ég veit það herra“, svaraði
engillinn. „Dag eftir dag hefi ég setið
í hliðskjálf himinsins og horft niður á
hina fögm, en syndum þjáðu jörð. Ég
hefi séð sólina sveipa hana geislaljóma
og mátt þinn skrýða hana dýrðarskrúði
vorsins og helgilíni vetrarins og —
láta óteljandi auðlindir hennar standa
opnar öllum hennar börnum til boða,
— og ég hefi séð líf mannanna, sem
þú gafst þessa jörð. Þrátt fyrir fegurð
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.
og gnægð j arðar sinnar, líða þeir skort
og þjáningar, af því að þeir hafa ekki
ennþá lært að lifa eftir hinu einfalda
lögmáli kærieikans. Herra, þeir hata
— og þjást. — Hinir ungu hrindast á
og berja hvern annan í leikjum sínum,
og hinir fullorðnu fylla hug sinn af
sorta eigingiminnar og sora lyginnar
og flekka tungur sínar með rógburði
og hendur sínar í blóði bræðra sinna.
Á hljóðum nóttum hefi ég heyrt, hversu
hjörtu þeirra titra og slá í angist og
kvíða, af heiftog harmi. Ég hefi hlustað
á stunur þeirra og andvörp—og heyrt
þá hrópa á kærleikann úr djúpum
sálarinnar, — kærleikann, sem þeir
þó jafnharðan eyða í eldi hatursins".
„Ekki þarftu að dvelja meðal
mannanna til að kynnast lífi þeirra",
segir þá drottinn, „þú virðist þekkja
það mæta vel“.
„Já herra“, svarar engillinn, „en
einmitt þess vegna, einmitt af því að
ég þekki þjáningar þeirra og fávisku,
vil ég lifa meðal þeirra. Ég vil kenna
þeim að lifa eftir lögmáli kærleikans
með því að lifa sjálfur eftir því meðal
þeirra. Því að eru þeir ekki einnig
bræður mínir — mínir minnstu
bræður!" —
Þá lítur drottinn óendanlega
blíðum og mildum augum á engilinn
og mælti: „Veistu, hvað fyrir þér
liggur, ef þú ferð til mannanna?"
„Já herra, ég veit að mennimir
rétta að mér þann beizkasta bikar, sem
fávizka og hatur getur byrlað, en
elskan óttast ekki þjáninguna“.
Þá réttir drottinn hendur sínar
blessandi yfir höfuð englinum.
Undursamlegur ljómi og kraftur
streymir út frá þeim, og rödd hans
hefir dýpt básúnunnar og mýkt hinnar
viðkvæmu hörpu, þegar hann segir.
„Þú ert sendiboðinn, sem ég hefi beðið
eftir í þúsundir ára, sá eini, er getur
frelsað mennina, sá eini, er fær tendrað
það ljós, er að lokum fær lýst þeim út
úr myrkrum haturs og þjáningar. Far
þú í friði. Blessun mín og kraftur
fylgir þér.
Þá færðist ljómandi milt og bjart
bros yfirhið alvarlega andlit engilsins,
og augun geisluðu ennþá fegurr en
fyrr. Hann hneigði höfuð sitt í þökk og
auðmýkt og vék frá hástóli drottins.
En drottinn kallaði á sjö þúsundir
bjartra engla og bauð þeim að fylgja
sendiboða kærleikans til jarðarinnar.
Og englarnir breiddu úr skínandi
vængjunum og svifu lofsyngjandi um
blátt og stjörnuskreytt djúpið til jarðar
og hin mikla hvelfing himinsins
endurómaði hinn dásamlega söng
þeirra: „Dýrð sé guði í upphæðum,
friður á jörðu með mönnunum, sem
hann hefur velþóknun á“.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.
Sú mœta heiðurskona sem þetta
œvintýri samdi fyrir margt löngu er
lesendum vel kunn og kœrlega erhenni
þakkað þekkt cevintýri, sem minnir
okkur svo undurvel á hoðskap
jólahátíðarinnar.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
17