Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Side 18

/
Sigurgeir Þorgrímsson fv. form. I.F.R.:
Það er aldrei of seint að byrja
I dag er mikið rætt urn heilsurækt,
fólk er meira farið að hugsa um
hollustu, að rækta líkama sinn og
sál. Við sem erum fötluð þurfum
ekki síður að hugsa um þessa hluti
og oft miklu frekar en aðrir, því að
við förum oft ámis við þáhreyfingu
sem aðrir geta leyft sér.
Iþróttir fatlaðra eru tiltölulega
ungar á Islandi. Það var ekki fyrr en
með stofnun fyrsta íþróttafélags
fatlaðra í Reykjavík, að fatlaðir fóru
að æfa og stunda íþrótt ir að einh verj u
ráði. Þegar íþróttafélagið var stofnað
voru fatlaðir aðeins áhorfendur að
íþróttum, en síðan hafa þeir stöðugt
orðið virkari þátttakendur.
Iþróttir hafa mikið gildi fyrir
fatlaða til þess að sigrast á þeim
hindrunum sem fötl unin setur þeim.
Iþróttir auka lífshamingju fatlaðra,
efla líkamlega hreysti og rjúfa
félagslega einangrun þeirra. Þær
byggja upp sjálfstraust þeirra og gefa
fötluðum kost á að njóta hæfileika
sinna og þroska þá. Vísindamenn
eru sammála um að líkamsþjálfun
hafi holl áhrif á líkamann efna-
fræðilega og lífeðlisfræðilega.
Iþróttir eru besta endurhæfingin
fyrir fatlaða og koma í veg fyrir
ótímabæra hrörnun og geta opnað
fötluðum leið til virkari þátttöku í
þjóðfélaginu.
íþróttir eru ekki aðeins keppni
og æfing, þær eru andleg og líkamleg
uppbygging sem eykur þrótt og þor.
Með þátttöku í íþróttum skiptir
ekki öllu máli að sigra í mótum
heldur að ná persónulegum árangri
og verameð.
Þaðerekkisíðurmikilvægtfyrir
aldraða að stunda íþróttir en þá
sem yngri eru. Líkamsstarfsemi og
almenn færni einstaklingsins
minnkar með aldrinum og því
mikilvægt fyrir þá sem eldri eru að
stunda líkamsþjálfun á einn eða
annan hátt. Margir fatlaðir æfa
íþróttir sér til heilsubótar og taka
þátt í starfi íþróttafélaganna. Einnig
Sigurgeir Þorgrímsson.
er starfandi trimmklúbbur Eddu
Bergmann sem t.d. býður upp á
trimm, sund og leikfimi. Það er
reynsla okkar að best sé að ætla sér
ákveðna daga og tíma í æfingar, en
ekki aðeins stöku sinnum þegar
maður nennir. Eru flestir sammála
um að líðan eftir á sé best þegar
maður varla nennir en hefur samt
drifið sig. En mestu skiptir að hafa
gaman af þeirri hreyfingu sem
stunduð er. Mörg böm og unglingar
fá ekki lögboðna kennslu í leikfimi
og sundi, hluti af þessum börnum
hafa fengið þjálfun í íþróttafélögum
fatlaðra. Við höfum sérstaklega séð
góðan árangur hjá börnum og
unglingum sem hafa stundað íþróttir,
að þau hafa orðið dugmeiri og
áræðnari einstaklingar gagnvart
sínum jafnöldrum í námi og starfi.
Þrátt fyrir erfiðar aðstæður til
æfinga hafa fatlaðir sýnt að þeir
geta staðið jafnfætis ófötluðum
íþróttamönnum. Nokkrir fatlaðir
íþróttamenn voru t.d. kosnir
íþróttamenn sinnabæjarfélaga 1988:
Haukur Gunnarsson, Reykjavíkur;
ÓlafurEiríksson, Kópavogs; Jónas
Óskarsson, Húsavíkur og Lilja
María Snorradóttir, Sauðárkróks.
Islenskir íþróttamenn eru í fremstu
röðfatlaðra íþróttamanna í heim-
inum og hafa verið mjög sigursælir
áalþjóðlegummótum. ÁÓlympíu-
leikum fatlaðra í Seoul 1988, unnu
þeir2 gullverðlaun, 2 silfurverðlaun
og 7 bronsverðlaun. A opnu
MálmeyjarleikunumíSvíþjóð 1989
unnu þeir 11 gullverðlaun, 7
silfurverðlaun og 3 bronsverðlaun.
A heimsleikum fatlaðra í Assen í
Hollandi í sumar unnu þeir 6
gullverðlaun, 8 silfurverðlaun og 4
bronsverðlaun og á sérstökum
Ólympíuleikum þroskaheftra í
18