Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Qupperneq 29

Starfsliðið á Stólpa.
Víða á landsbyggðinni eru
almennar þjónustustofnanir sem
nauðsynlegt er að atvinnuleit
Svæðisstjómar starfi í nánu samstarfi
við. Þær eru:
* Heilsugæslustöðvar, sem búa
undantekningarlaust yfir vitneskju
um það hverjir eru fatlaðir eða fatlast
af völdum sjúkdóma eða slysa og
eru oft vel upplýstar um hagi
viðkomandi. Heilsugæslustöðvar
geta verið einn aðilinn sem kemur
hinum fatlaða í samband við
atvinnuleitina eða vinnumiðlun.
* Bæjar- og sveitarfélög eða
vinnumiðlun þeirra, sem búa yfir
upplýsingum um framboð og
eftirspum vinnuafls í sveitarfélaginu
og hafa ákveðnar skyldur gagnvart
atvinnuumsækjendum annars vegar
og atvinnurekendum hins vegar.
Auk þess sem markmið þeirra er að
stuðla að nægri og jafnri atvinnu
um land allt og nægjanlegu framboði
vinnuafls fyrir atvinnuvegi
þjóðarinnar.
* Skólar, þ.e. grunnskólar sem hafa
það hlutverk, í samvinnu við heimilin
að búa nemendur undir líf og starf í
lýðræðisþjóðfélagi sem er í sífelldri
þróun og framhaldsskólar sem hafa
það hlutverk að búa nemendur undir
líf og starf í lýðræðissamfélagi með
því að skapa skilyrði til náms og þroska
við allra hæfi, að búa nemendur undir
störf í atvinnulífinu með sémámi er
veiti starfsréttindi og að búa nemendur
undir nám í sérskólum og á
háskólastigi með því að veita þeim
þekkingu og þjálfun í vinnubrögðum.
Þessar þjónustustofnanir, þ.e.
svæðisstjórnir, heilsugæslustöðvar,
bæjar- og sveitarfélög, grunn- og
framhaldsskólar þurfa að hefja
mar k vissara samstarf, sín á milli og
við atvinnumarkaðinn og verka-
lýðsfélögin með úrbætur í atvinnu-
málum fatlaðra að leiðarljósi.
Ég ætla ekki að fara frekar út í
úrbætur í atvinnumálum fatlaðra en
vil að lokum segja, að fyrir þá hópa
sem ég taldi upp áðan tel ég að
æskilegast sé að starfshæfing þeirra
fari sem mest fram innan fyrirtækja
og í heimabyggð viðkomandi.
Eftir að starfshæfingu síðan lýkur
fái hinn fatlaði, þ.e.a.s. ef þörf krefur,
verkstjórn af einhverjum innan
fyrirtækisins eða utan.
Ljóst er, að áður þurfa að koma til
breytingar og úrbætur á ýmsum
sviðum en ég tel að þetta sé sú leið
sem verður að vera opin ef tryggja á
jafna búsetu fatlaðra á landsvísu.
Soffía Lárusdóttir.
Soffíu er þökkuð hennar skýra og
skipulega rœða.
því er að fullorðnum fötluðum fjölgar
á landsbyggðinni og að þeir búa dreift.
Þegar ungt fólk lýkur grunnskóla
tekur við framhaldsskólanám eða
vinna hjá flestum. Hér skilja því miður
oft leiðir fatlaðra og annarra, því ekki
hefur verið fyrir hendi neitt „kerfí“
sem mætir þörfum fatlaðra sem búa
dreift og þurfa sérstaka aðstoð til þess
að geta gengið sömu brautir og aðrir.
Landsbyggðin stendur því frammi
fyrir því að „safna saman“ fötluðum
og byggja upp sérþjónustu eða koma
á fót einhverju „kerfi“ sem gerir
fötluðum kleift að búa áfram í sinni
heimabyggð, þar sem þeir hafa alist
upp og ættingjar og vinir búa.
Hvaða leiðir er hægt að fara
til að bæta stöðu þessara
hópa?
Ljóst er að uppbygging vemdaðra
vinnustaða er lausn sem ekki hentar
fámennum byggðarlögum og því
verður að leita annarra ráða sem hæfa
einstaklingnum og möguleikum innan
hans sveitarfélags.
Atvinnuleit þarf tvímælalaust að
koma á fót hjá Svæðisstjómum á
hverju svæði, eins og gert er ráð fyrir
í núgildandi lögum um málefni
fatlaðra.
Atvinnuleitin þarf að leggja
áherslu á nána samvinnu við hinn
fatlaða og umhverfi hans og búa yfir
þekkingu og upplýsingum um
atvinnumál fatlaðra hvað varðar styrki,
lán, úrbætur á vinnustað eða annað
sem getur verið nauðsynlegt að
framkvæmt sé áður en viðkomandi
hefur störf, samhliða því að þekkja
atvinnulíf byggðarlagsins.
Og svo yfir til Sjálfsbjargar.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
29