Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Page 31
HLERAÐí
HORNUM
Garðar Sigurðsson fyrrv. alþingis-
maður var orðheppinn vel, en gat lfka
verið meinhæðinn um leið.
Þingkona ein var oft með nokkuð úfið
hár. Eitt sinn, er Garðar var spurður að
því, hvort hann hefði séð téða þingkonu
ansaði hann: Ætli hún sé ekki úti í garði
aðhræðafugla.
*
Öðru sinni var Garðar spurður um
þingbróður sinn, sem hafði þann sið að
sötra alldrjúgt við kaffiborðið. Garðar
var uppi á göngum, en kaffistofan niðri.
Garðar þóttist leggja að hlustir og
svaraði svo: Hann, mér heyrist hann
vera aðdrekkateiðsitt niðri íkaffistofu.
*
Maðureinnkom íheimsóknsemoftar
til þingmanns síns. Konan tók á móti
honum og leizt ekki á, þegarkarl hugðist
þramma inn í stofu á forugum skónum
og sagði: Heldurðu ekki Jón að þú ætti
að fara úr skónum? Karl leit á fætur sér
og hugsaði sig um en sagði svo: Nei, ég
held að skórnir séu skárri en sokkarnir.
Að fenginni fyrri reynslu sagði konan:
Alltílagi.
*
Ung stúlka kom til foreldra sinna og
sagði: „Það er al veg á hreinu, að ég ætla
ekki að eiga eiginmann, sem hrýtur“.
Foreldrarnirhorfðu áhyggjufull hvort á
annað, en svo sagði faðirinn: „Gott og
vel, stúlka mín. En farðu varlega á
meðan þú ert að rannsaka það mál“.
*
Ungakonan hallaði sérhlýlega upp að
dansherra sínum og hvíslaði lokkandi:
„Veiztu, að ég er grasekkja?“ „Hvað
segirðu“, sagði hann. „En skemmtileg
tilviljun. Eg er nefnilega garðyrkju-
maður“.
*
Góðkunningi Fréttabréfsins gaukaði
þessum að ritstjóra: Á Vesturlandi eins
og víðar var rekinn góð búbót, en hitt ku
hafa komið fyrir að einnig væru ófrjálsri
hendi tekin tré, enda ævinlega þörf á
góðum smíða- sem eldivið. Eitt sinn er
þetta barst í tal manna ámilli var fatlaður
maður spurður: „Ekki átt þú nú a.m.k.
neina möguleika á því að stela neinu
svona á þig kominn?“ Þá svaraði hinn
snúðugt: „Ég get stolið, en ég get ekki
borið“. Sjá bls 26
Húsnæðið nýja á Suðurlandsbraut 24
fatlaðra væri fullkomlega tryggt. Það
var gert. Til okkar koma oft fatlaðir
menn og eiga auðvelt með það.
Húsnæðisstofnunin hefur verið með
öryrkja í störfum í ein 15 ár. Þar er nú
í öllum tilvikum um menntað fólk að
ræða, t.d. tækniteiknara, háskólafólk
og almennt skrifstofufólk, sumt hefur
orðið að styðjast við hækjur, annað
verið í hjólastólum. Allt hefur þetta
fólk reynst vel, sumt afbragðsvel, og
aldrei hefur neinu þeirra verið sagt
upp störfum. Hins vegar hefur það
hætt sjálft af því að það hefur talið sig
fá nokkra starfsþjálfun hjá okkur og
síðan leitað annað. Að sjálfsögðu hefur
það setið við sama borð og aðrir í
launum, en vitaskuld hefur því verið
skipað í launaflokka eftir störfum. Og
þar hefur verið allur gangur á. Fötlunin
hefur verið af ýmsu tagi. Oneitanlega
hefur maður stundum haft efasemdir
um það hvort maður ætti að stofna til
ráðningar, en aldrei hefurneinum verið
neitað um starf sakir fötlunar eða
örorku. Svo mikið er víst. Þegar ég lít
til baka yfir síðastliðin 25 ár er ég viss
um, að ég hef aldrei gert mistök með
ráðningu á öryrkja eða fötluðum
manni, karli eða konu. Hinu get ég
ekki neitað, að einstaka sinnum hefur
maður kannski talið, eftir á séð, að
maður hafi hlaupið á sig þegar einh ver
fullfrískur maður var ráðinn til starfa.
Niðurstaða mín, grundvölluð af
reynslunni:
Maður á vissulega að gera kröfur
til fatlaðra, sem sækja um störf, og
vissulega verða þeir að uppfylla kröfur
um þekkingu og starfshæfni. En
jafnframt segirreynslan mér, að fatlað
fólk sé prýðis starfsfólk, sem oft og
tíðum skarar fram úr.
Sigurður E. Guðmundsson.
Kœrar þakkir Sigurður.
Mættum við minna á jólin.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
31