Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Blaðsíða 34
Gamlárskvöld var auðvitað
skemmtilegt líka, en yfir því hvílir
alltaf annar blær en á jólunum. Þá
voru gestir hjá okkur og spilað og
leikið sér fram á nótt. Klukkan tólf á
miðnætti buðu allir í húsinu hver
öðrum gleðilegt nýtt ár og ég man
alltaf hvað við systkinin áttum bágt
með að hlæja ekki þegar a.m.k. tveir
bændur úr húsinu voru að umfaðma
mömmu, góðglaðir og grátklökkir og
þakka henni fyrir hvað hún væri góð
við bömin þeirra!
Og svo líða árin og allt í einu er
maður sjálfur komin með eigin-
mann og böm og á að skapa þann rétta
jólaanda á sínu eigin heimili. Skyldu
ekki flestir flytja eitthvað með sér af
siðum og venjum úr sínum foreldra-
húsum þegar þeir stofna eigin heimili
og þá ekki síst kvenfólkið. Eg gerði
það víst alveg áreiðanlega. Ég man
alltaf hvað einn góðuryfirmaðurminn
hló, þegar hann spurði mig af hverju
ég notaði „export“ í kaffið og ég
svaraði: „Æ, ég veit það ekki, hún
mamma gerði það alltaf‘.
Já, það er margt sem kemur til
greina þegar maður á sjálfur að fara að
halda jól með eiginmanni og bömum
en smátt og smátt mótast þetta allt í
fast horf og það skrýtna er að ef maður
ætlar að taka upp einhverja nýbreytni
og brjóta einhverja af hinum gömlu
hefðum er það eiginlega ekkert vel
séð af fjölskyldunni. Tökum t.d.
smákökubaksturinn. Ef maður ætlar
nú að sleppa einhverju af þessum
gömlu sortum og baka nú eitthvað
nýtt, þá skal það ekki bregðast að
spurt er um hinar gömlu, góðu kökur
og hvar þær séu eiginlega. Og jóla-
sveinamir sem staðið hafa á ákveðnum
stöðum frá ómunatíð, það má ekkert
vera að flækja þeim eitthvað annað í
húsinu.
s
Eg er með þeim ósköpum fædd,
að ég er afskaplega veik fyrir
öllujólaskrautisvonaenglum,bjöllum
og jólasveinum, sem maður hengir
upp eða stillir upp hingað og þangað
um húsið. Ég má eiginlega alls ekki
koma inn í búðir, með slrkan vaming,
þá er ég búin að kaupa eitthvað í við-
bót við jólasafnið okkar, sem er nú
orðið í ansi mörgum kössum á háaloft-
inu. Og vel á minnst háaloft. Það er
alls ekki auðvelt að komast upp á
háaloftið heima hjá mér—ég t.d. þarf
að fara upp á stól til að toga niður
stigann áður en uppgangan hefst. Svo
var það eitt sinn um einhver jól eða
eftir þau að ég var að fara með einn
kassann upp á loft. Ég hélt auðvitað á
kassanum framan á maganum og ætl-
aði upp um loftgatið. En hvað haldið
þið? Undirrituð er nú enginn álfa-
kroppur lengur og stóð föst í gatinu
með kassanneins og skessan í Búkollu.
Nú voru góð ráð dýr — ég var alein í
húsinu og enginn væntanlegur heim
fyrr en klukkan fimm og þetta var fyr-
ir hádegi! Til allrar hamingj u var þetta
pappakassi og með miklum stunum
og andvörpum gat ég náð einhverju af
dóti úr honum og beyglað hann síðan
saman og komið honum upp á loftið.
Þar með losnaði ég úr prísundinni.
Þetta kennir að ekki skal stíga upp á
stóla eða fara upp á háaloft, þegar fólk
tekur að reskjast og er eitt heima!
Jólakortin eru ríkur þáttur í jóla-
undirbúningnum. Margur hefur nú
fussað og sveiað yfir öllum þessum
jólapósti og því umstangi sem sé í
kringum hann. En ég verð að segja að
þann þátt vildi ég ekki missa. Frá upp-
hafi búskapar míns hefur það komið í
minn hlut að skrifa kortin—venj ulega
vann eiginmaður minn ómælda eftir-
vinnu fyrir jól og var því ekki tiltækur
til skrifta. Ég tel ekki eftir mér að
skrifa á fjölda jólakorta því svo gaman
finnst okkur að fá kveðjur frá vinum
og frændum heima og erlendis.
Verst finnst mér að þeir sem gefa
út kortin halda að allir séu svo andlausir
að þeir prenta jóla- og nýárskveðjur á
öll kort svo varla er pláss fyrir neinar
persónulegar kveðjur.
Og árin líða áfram og bömin okkar
flytja að heiman og stofna eigin
heimili og þá koma bamabörnin líka
með afa og ömmu og aftur er hægt að
fara að syngja jólavísumar og láta þau
kenna sér nýjar. Það er afskaplega
gaman þegar verið er að kenna ömmu
t.d. „Skín í rauða skotthúfu skugga-
langan daginn“ þó að essið sé pínulítið
öðru vísi!
Þorláksmessa og aðfangadagur eru
sjálfsagt svipaðirdagar víða. Við vor-
um að ræða það eitthvað um daginn af
hverju svo margir hefðu geymt til
Þorláksmessu að versla hér áður fyrr.
Og þá rann það upp fyrir okkur að svo
margir fengu ekki útborgað fyrr en á
Þorláksmessu og kannski er það svo
um marga enn. Ég sýð alltaf hangikjöt-
ið áÞorláksmessu til þess að fá jólalykt
í bæinn (það var alltaf gert heima!).
Og svo skreytir maður húsið. Ég geng
alltaf með þann draum að vera ekki að
skreyta jólatréð um miðnætti á Þor-
láksmessu heldur vera búin t.d. fyrir
fréttimar í sjónvarpinu. Kannski rætist
sá draumur þetta ár. Samt er einhver
sérstakur hugblær að vera einn að
dunda við þetta þegar þeir sem eiga að
mæta til vinnu á aðfangadag eru famir
að sofa. A aðfangadag er svo verið að
leggja síðustu hönd á undirbúninginn,
kannski skreppa með einn eða tvo
pakka og svo reyna víst flestir að byrja
að elda snemma a.m.k. þar sem börn
eru á heimilinu til þess að dagurinn
verði ekki óbærilega langur fyrir þau.
Sjónvarpið hjálpar mikið til síðan það
fór að vera með barnaefni á aðfanga-
34