Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Síða 42

Jólaminningar úrfórum
Halldóru Hinriksdóttur
Inngangur: Ekki er á því vafi á
hinni öru breytingartíð sern nú
ríkir að hollt er að horfa til baka
og gjöra sér glögga grein fyrir lífi
fólks fyrr á þessari öld, svo ólíkt sem
þaðeráallan veg,
þó eðli mann-
skepnunnar sé og
verði hið sama.
Hún Bergþóra
Pálsdóttir frá Vet-
urhúsum, sem er
býli rétt innan við
kaupstaðinn á
Eskifirði sendi
mér eitt sinn jóla-
minningar úr fór-
um Halldóru Hin-
riksdóttur frá
Tannastöðum. Eg
hygg að okkur sé
ágætt að staldra
við um stund í
önn og erli og líta
til baka og huga
að horfnu mann-
lífi, sem við þó
könnumst vel við
af reynslu eða frásögnum, þ.e. þau
okkar sem komin eru á efri ár. Þessi
upprifjun Halldóru Hinriksdóttur
skráð af Bergþóru Pálsdóttur er því
hér á þrykk sett.
H.S.
Úr fórum Halldóru
Hinriksdóttur
Nú þegar ég er komin á efri ár fer
ég að hugsa um það hvað ég átti
góða æsku. Ég var ekki nema tveggja
ára þegar ég kom á sveitabæinn sem
ég ólst upp á. Fyrst átti ég nú ekki að
vera þar nema nokkrar vikur, en það
urðu hér um bil sautján ár. Ég held
ég hafi verið 8 eða 9 ára þegar ég nú
minnistjólanna. Þetta var stórt heim-
ili sem ég var á og kona sem Guðrún
hét kenndi mér svo margt. Ég man
eftir því þegar hún var að kenna mér
að prjóna íleppa í skó. Það var fyrir
jól sem hún lét mig prjóna þetta til
þess að ég gæti gefið þá í jólagjafir
og þetta vakti heilmikla gleði þó lítið
væri.
Ég minnist þess vel að rétt fyrir
jólin var farið nokkuð langt frá bæn-
um til að ná í sortulyng til að skreyta
með jólatréð.
Jólatréð var svo smíðað heima og
það var um einn og hálfur metri á hæð
og látið standa á borði. Allt jóla-
skrautið var búið til heima nema
klemmurnar sem kertin voru fest í og
englarnir sem voru á toppnum.
Englarnir voru þrír, þeir voru úr
málmi eins og bjöllurnar sem klingdu
þegar þeir snerust. Kertin á jólatrénu
voru allavega lit og þau voru aðkeypt.
En á bænum voru sem sé líka búin
til venjuleg tólgarkerti. Dagana fyrir
jólin var mikið annríki og þegar ég
stækkaði reyndi ég líka að hjálpa til.
Ég man að það var líka bakað mikið
af jólabrauði og svo loksins kom
aðfangadagurinn. Þá var snemma far-
ið að hugsa um öll útiverk og raunar
inniverkin líka. Þann dag vaknaði ég
snemma eins og allir aðrir og var
eitthvað að gera til hjálpar. Klukkan
sex var borðaður gómsætur jólakvöld-
maturinn og um sjöleytið var stofan
opnuð. Þar blasti jólatréð við í allri
sinni dýrð og margir jólapakkar komu
í ljós hjá trénu.
á voru allir komnir inn í stofuna,
prúðbúnir með gleðibros á vör.
Þá fór fóstri minn að lesa utan á pakk-
ana og rétta hverjum fyrir sig sinn
böggul og það kom í ljós að allir fengu
eitthvað. Mest var þetta einhver fatn-
aður. Ég minnist þess að ég fékk oft
fallega bók og þá eitthvað með. Svo
var húslesturinn lesinn um áttaleytið
og eftir það mátti hver gera það sem
hannvildi. Ajóladaginnkomfólkfrá
öðrum bæjum og þá var til skemmt-
unar spilað á spil, oftast fjögurra
mannavist. Svo liðu blessuðjólin og
þá fór daginn að lengja og þá var að
þreyja þorrann og góuna. Nú og svo
kom blessað vorið með öll sín fyrir-
heit um blíða sól og bjarta daga með
blóm í haga.
Bergþóra Pálsdóttir
frá Veturhúsum
skráði.
Halldóra
Hinriksdóttir
Bergþóra
Pálsóttir
Hlerað í hornum
Sá litli spurði móður sína að því hvort
hún vissi muninn á lækni og
bifvélavirkja.
Þegar stóð á svari hjá móðurinni sagði
sá stutti: “Jú, þetta er nú einfalt.
Læknirinn þvær sér um hendur þegar
hann er búinn að pissa, en bifvélavirk-
inn þvær sér um hendur áður en hann
pissar.””
oooooo
Sá gamli var spurður að því hvað hon-
um þætti nú skemmtilegast í lífinu.
Eftir nokkra umhugsun svaraði hann:
“Sjómannadagurinn og kynlíf’. “Og
hvort þykir þér nú skemmtilegra?”
Aftur hugsaði sá gamli sig um og
svaraði svo: “Sjómannadagurinn, því
hann er oftar”.
oooooo
Það var á hressingarhælinu. Sá
aldraði vaknaði upp við það að kona
á besta aldri var komin lítt klædd í rúm
hans.
Báðum brá mjög og konan stamaði:
“Ég er í vitlausu herbergi hjá vitlaus-
um manni”.
Þá sagði sá aldraði: “Nei, nei, þú
kemur bara 30 árum of seint”.
oooooo
Feðgar tveir voru á skaki, en báðir
voru allnokkuð ölkærir. Þá segir
sonurinn: “Hvað myndirðu nú gera
pabbi ef allt hafið væri nú orðið að
víni”. Eftir smástund sagði faðirinn:
“Ja, þá myndi ég bara míga í bátinn”.
oooooo
Litli drengurinn spurði móður sína að
því af hverju heita vatnið héti heita
vatnið og þegar stóð á svari svaraði
hann sjálfur: “Jú, eitthvað verður það
að heita vatnið.”
42