Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Blaðsíða 38

Gísli Helgason ritari ÖBÍ:
Dulítil saga um hana
Súsönnu, Billy Graham og fleira
Eg hef stundum tæpt á því hér í
fréttabréfinu, að það séu hin
ótrúlegustu atvik, sem fá mig
til að muna hitt og þetta sem ég man
ekki eftir að hafa munað. Einhvern
tímann í haust
vorum við Thor
Vilhjálmsson að
vinna saman.
Hann var að lesa
inná hljóðbók
bókina Alkem-
istann eftir portú-
galska höfundinn
Paulo Quelo.
Thor þýddi bók-
ina snilldarlega
og sagðist hafa lært portúgölsku í
leiðinni. A meðan við Thor unnum að
hljóðbókinni bar margt á góma. Hann
sagði mér einu sinni að nú væri hann
að lesa aðra bók eftir sama höfundinn
og hún héti “Súsanna ákveður að
deyja” og svo rakti hann efni bókar-
innar fyrir mér. Þetta rifjaði upp að
fyrir 22 árum, nánar tiltekið í október
1978, umgekkst ég talsvert fólk, sem
hafði unnið að stofnun tónlistarfé-
lagsins Vísnavina hér í borg. Ég spil-
aði með góðum vini mínum Guð-
mundi Arnasyni, sem nú er hótel-
eigandi á Akureyri. Einnig lék með
okkur mjög góð vinkona okkar,
dönsk vísnasöngkona, Hanne Juul að
nafni. Þegar þetta
var, var Jakob S.
Jónsson viðloðandi
félagið og flutti
gamanvísur sjálfs sín
og annarra. Svo
talaðist til með okkur
fjórum að við mynd-
um halda í tónleika-
ferð austur á land til
þess að boða fagnað-
arerindi Vísnavina og
halda tónleika og
verða frægari en við
vorum.
Við Jakob skyld-
um sjá um
ferðaáætlun og fram-
kvæmd verkefnisins, ég þekkti þó
nokkuð marga á landsbyggðinni og
Jakob átti til náinnar frændsemi að
telja austur á landi. Við ætluðum að
byrja á Hornafirði, halda þaðan á
Djúpavog, fara þaðan á Fáskrúðs-
fjörð, koma við á Stöðvarfirði, en þar
á ég góða vini. Þaðan skyldi farið á
Eskifjörð og síðan skyldi endað á
Norðfirði og farið þaðan náttfari til
Hornafjarðar og spilað í morgun-
kaffinu í frystihúsi þar, en sú uppá-
koma var í samvinnu við verkalýðsfé-
lagið á staðnum og Menningar- og
fræðslusamband alþýðu.
Við Jakob áætluðum að lágmark
120 manns kæmu á tónleika á hverj-
um stað og létum því prenta ókjör af
aðgöngumiðum. Við álitum okkur
ákaflega þjóðþekkta menn. Hin voru
aðeins minna þekkt að okkar mati, en
öll ætluðum við að verða fræg og
urðum það svo sannarlega, en sum þó
að endemum, og skulu þau ekki
nefnd hér af tillitssemi við við-
komandi.
erðalagið hófst í miðjum október
árið 1978. Við leigðum græna
Lödu station og héldum af stað með
okkar hafurtask. Við ókum í einum
rykk til Hornafjarðar, hittum formann
verkalýðsfélagsins og gerðum okkur
klár fyrir tónleika í Sindrabæ um
kvöldið. Við fengum að búa heima
hjá sýslumanninum sem þá var Frið-
jón Guðröðarson, ágætur vinur minn.
Við vorum mætt í Sindrabæ upp úr
klukan átta um kvöldið og bjuggumst
við troðfullu húsi kl. hálfníu. Þegar
klukkan var tvær mínútur yfir hálf-
níu, var enginn kominn nema heið-
ursgestur kvöldsins, sýslumaðurinn,
og svo húsvörðurinn. Þegar klukkuna
vantaði tuttugu mínútur í níu, vora 8
manns mættir og tónleikarnir hófust.
Aðeins tók að daprast bjartsýni okkar
Jakobs. Sem betur fer gaf húsvörð-
urinn okkur eftir húsaleiguna sam-
kvæmt tilmælum sýslumanns.
Daginn eftir héldum við til Djúpa-
vogs og gerðum litla frægðarför
þangað. I Skrúði á Fáskrúðsfirði
mættu 11 manns og einn heimtaði
endurgreiðslu á aðgöngumiðanum, af
því að hann vildi heyra rímur, ekki
eitthvert vísnabull.
A Stöðvarfirði fengum við þokka-
lega aðsókn, enda Stöðfirðingar ann-
álaðir fyrir að kunna að meta það,
sem til menningar heyrir.
Daginn eftir skyldi haldið á Eski-
fjörð. Við ákváðum að grípa til
róttækra ráða til þess að reyna að
troðfylla húsið, enda sáum við fram á
stórtap á ferðinni. Því var gripið til
þess ráðs að auglýsa í útvarpið með
eftirminnilegum hætti.
Jakob Jónsson söng
nokkrar gamanvísur.
Ein þeirra hét “Billy
Graham boðar fagn-
aðarerindið”. Þannig
var, að í Neskirkju
var sýnt myndband á
stórum skjá með
samkomu Billys.
Margir, sem fóru að
horfa á Billy í Nes-
kirkju, tóku trú og
frelsuðust fyrir fram-
an skjáinn.
Önnur vísa úr fór-
um Jakobs hét “Sús-
anne baðar sig”.
Nektardansmær ein
Gísli
Helgason
38