Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Qupperneq 39

Höfundur í hópi framkvæmdastjórnarmanna.
ferðaðist um landið nokkur sumur og
sýndi þeim, sem vildu, hvernig hún
bar sig til í baðkari, sem komið var
fyrir uppi á sviði. Því var ákveðið að
setja eftirfarandi tilkynningu í út-
varpið. Þetta var laugardagur og
þulurinn las:
“Jakob syngur, Súsanne baðar sig
og Billy Graham boðar fagnaðar-
erindið á vísnastund á Eskifirði
klukkan þrjú í dag”. Þulurinn hikaði
og það sló þögn á Ríkisútvarpið, eins
og einhver hefði slökkt þar á öllu. Þá
segir þulurinn: “Þetta getur engan
veginn staðist. Ég les þetta aftur. Og
svo las hann aftur dálítið flaumósa:
“Jakob syngur, Súsanne baðar sig og
Billy Graham boðar fagnaðarerindið
á vísnastund á Eskifirði kl. þrjú í
dag”. Svo varð stutt þögn og þulurinn
segir: Þetta getur engan veginn
staðist að Susanne baði sig og Billy
Graham.....” og svo tók hann snöggt
viðbragð eins og hann áttaði sig og
sagði: “Jú, jú, þetta getur alveg verið
að Jakob syngi um Susanne, sem
baðar sig og um Billy Graham, sem
boðar fagnaðarerindið á vísnastund á
Eskifirði í dag kl. þrjú. Svona á þetta
að vera”.
ið fjórmenningar hlustuðum
með mikilli hrifningu á afrek
okkar í auglýsingagerð og bjuggumst
við metaðsókn. Það var reyndar hálf-
fullt félagsheimilið á Eskifirði.
Þangað komu margir. Einhverjir voru
tengdir ritstjóra þessa fréttabréfs, sem
undirritaður kannaðist þá við sem
þingmann og gamanvísnasöngvara,
sem ekki kunni að leika á gítar. Þegar
við höfðum lokið tónleikunum á
Eskifirði, var haldið til Norðfjaröar
og þangað komum við um hádegi á
mánudegi, ef ég man rétt. Höfðum
hvílt okkur vel á Stöðvarfirði, þar
sem við áttum bækistöð hjá þeim
Hrafni í Rjóðri og Önnu Maríu. Við
héldum rakleiðis í Síldarvinnsluna.
Spiluðum þar og á fleiri vinnustöðum
í matar- og kaffitímum og ræddum
um framgang kommúnismans við
margt mætra manna á Norðfirði.
Tónleikarnir þar um kvöldið gengu
bærilega og nú ákvað Guðmundur
Arnason að þaðan í frá myndi hann
stýra for og reyna að bjarga því, sem
bjargað yrði hvað fjármál ferðarinnar
varðaði.
m nóttina héldum við svo áleiðis
suður og áttum að koma við á
Hornafirði og spila fyrir starfsfólk
frystihússins þar í morgunkaffinu.
Við þræddum Austfirðina um nóttina
og vorum orðin býsna þreytt, þegar til
Hafnar í Hornafirði var komið rétt
fyrir klukkan 7 um morguninn. Ég
stakk upp á að við bönkuðum hjá
sýslumanninum og fengjum að halla
okkur fram að spiliríi klukkan hálftíu
eða tíu í frystihúsinu. En enginn
sýslumaður var heima. Þá ókum við
að Hótel Höfn og þar var gisting of
dýr fyrir okkar léttu pyngju. Þá datt
okkur í hug að knýja dyra á fangelsi
þeirra Hornfirðinga og beiðast gist-
ingar þar í svosum tvo tíma, til þess
að láta líða úr okkur. Við fundum
fangelsið og knúðum ákaft dyra. Sem
við berjum fangelsið að utan, stansar
fullorðinn maður á vegferð sinni og
spyr hvort við séum að sunnan. Við
játtum því og spurðum af hverju
löggan svaraði ekki. Hornfirðing-
urinn virtist undrandi og sagði: “Hva,
lögreglan kemur ekki á vaktina fyrr
en klukkan ellefu”. Við gáfumst upp,
héldum upp í frystihús, inn í mat-
salinn, buðum okkur í morgunmat og
skreiddumst svo undir borð og sofn-
uðum vært þar. Við vöknuðum stirð
eftir gólfleguna, þegar fólk streymdi í
morgunkaffið og fætur rákust í okkur.
Við skriðum undan borðunum,
kynntum okkur og hófum tónleika.
Það var gerður ágætur rómur að
skemmtan vorri og verkalýðsfélagið
ákvað að styrkja okkur um 30 þúsund
krónur, og þá sáum við fram á að geta
borgað bílaleigubílinn.
Við héldum harla glöð í bragði
suður á leið og veðrið skartaði
sínu fegursta. Hanne Juul, danska
vinkonan okkar, naut útsýnisins og
fegurðar landsins. Þegar við komum
að Jökulsárlóni, varð hún algjörlega
bergnumin og bað okkur um að
stansa, svo að hún gæti virt fýrir sér
þetta náttúruundur. Þegar hún hafði
staðið stutta stund og virt fyrir sér
dýrðina, vorum við sjálfskipuðu far-
arstjórarnir, undirritaður og Jakob
orðnir óþolinmóðir á þessu hangsi og
kölluðum í Hanne og flautuðum á
hana. Hún varð alveg bálvond, kom
hágrátandi inn í bíl og jós sér yfir
okkur og grét sig í svefn. Guðmundur
fór fljótlega að hrjóta aftur í og við
Jakob börðumst við það í framsætinu
að vera hvor öðrum skemmtilegri.
Þegar við brunuðum eftir Skeiðar-
ársandinum tók ég eftir að höfuð
Jakobs var farið að detta niður á stýr-
ið, og sjálfur var ég löngu hættur að
segja sögur og barðist við að halda
mér vakandi. Mér þótti vissara að
spenna öryggisbeltið og velti því fyr-
ir mér hvort það væri traust, af því að
það væri rússneskt. Ég hrekk upp við
að bíllinn fer að vingsast til og frá, og
svo þeytist hann út af veginum og það
kveður við óskaplegur hávaði og upp
gýs ryklykt. Á meðan á þessu stendur
og við Jakob erum að vakna og átta
okkur á aðstæðum, spyr ég hann
hvort hann viti hvort rússneska
öryggisbeltið haldi. Þar sem bíllinn
þeytist út í buskann, svarar Jakob af
æðruleysi: “Hugsa þú um þitt örygg-
isbelti, ég held um stýrið á meðan.”
Svo þegar bíllinn stöðvast langt utan
vegar, rumskuðu þau Guðmundur og
Hanne afturí og spurðu hvað gengi á.
Jakob sagði ósköp rólega að við
hefðum ekið útaf og sennilega væri
allt í lagi með bílinn.
ið ókum svo upp á veginn og
héldum að Skaftafelli. Þar var áð
og Guðmundur ákvað að sýna Hanne
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
39