Fréttablaðið - 16.05.2020, Qupperneq 24

hvað Ísland er æðislegt og vilji bara
vera hér í þessu umhverfi, með
tengslin við allt þetta góða fólk sem
maður á að.
Það er líka eitthvað við það að
setja barnið á íslenskan leikskóla
og inn í þetta pínulítið villta, en
skemmtilega samfélag. Ef maður
ber það saman við til dæmis Berlín,
sem er líka frábær barnaborg, þá
eru svo margir kostir sem Ísland
hefur fram yfir. En við erum auð-
vitað Íslendingar, svo maður er
ekki hlutlaus, en það eru vissulega
styttri boðleiðir. Það er einhver
villimennska og frelsi sem maður
vill ekki alveg hefla af. Það er eitt-
hvert frelsi í þessari menningu, eins
og hún er fáránlega gölluð líka. Það
er ómótstæðilegt,“ segir Víkingur og
heldur áfram:
„Þýska skólakerfið, án þess að
ég vilji gagnrýna mikið, er þann-
ig uppsett að foreldrar verða að
ákveða mjög snemma, með barninu
eða fyrir það, hvað það vill leggja
fyrir sig. Það eru strax í kringum
ellefu ára aldur barnsins teknar
stórar ákvarðanir. Þetta finnst mér
hrikalegt. Ég á vini sem eiga börn á
þessum aldri sem eru að fara í svona
samræmd próf sem ákvarða fram-
tíð þess. Mamma barnsins er bara
hætt að vinna svo þau geti kennt
honum að f lytja fyrirlestra og svo
framvegis.“
„Gömlu hverfin í Berlín hafa
yngst upp mjög hratt, svo það er
komin rosaleg samkeppni,“ segir
Halla.
Erum bara svo eftir á
Víkingur og Halla hafa verið par frá
því um tvítugt eða í um fjórtán ár og
eignuðust sitt fyrsta barn fyrir rétt
rúmu ári.
„Það hefur bara verið svo mikið
að gera,“ segir Halla en Víkingur
bætir við: „Við erum bara svo eftir
á.“
Þau hlæja bæði en eru sammála
um að þau hafi viljað vera búin að
koma undir sig fótunum áður en
þau bættu við barni.
„Sjálfur er ég glaður að við eign-
uðumst ekki barn fyrr – líf okkar
hefur að mörgu leyti verið svolítið
kreisí. Ég hef fyrst núna smá vald
yfir lífi mínu, til að geta verið pabbi.
Það tekur svo langan tíma, svo
mörg ár, að byggja upp ferilinn. Ég
þurfti lengi vel að segja já við öllu.
Eitt er að fá að spila með þessum
geggjuðu hljómsveitum og svo
framvegis, en hitt er að fá að gera
það þegar maður vill og þá tónlist
sem maður vill.
Það kemur miklu seinna, það er
fyrst núna sem ég hef náð því. Þá
getur maður farið að skipuleggja
líf sitt betur, að fá að vera pabbi
og vera ekki alltaf með hjartslátt
yfir næstu viku. Nú getur maður
farið að minnka stressfaktorinn
aðeins,“ segir Víkingur, ákveðinn
í að einfalda líf sitt í framtíðinni.
„Ætlunin er að spila þéttari túra,
f leiri tónleika á skemmri tíma. Nú
er ég að skipuleggja tónleika árin
2022 og 2023 og jafnvel 2024, enda
bókað langt fram í tímann í þessum
bransa.“
Eins og fyrr segir hefur verið í
nægu að snúast hjá þeim hjónum
undanfarnar vikur, ekki síst þar
sem þau voru að kaupa sér hús og
flytja.
„Það er ágætt fyrir svona ofvirkan
mann eins og mig að hafa nóg við
að vera þessa dagana og það hefur
þurft að gera eitt og annað.“
Aðspurður hvort hann sé hand-
laginn svarar Víkingur ákveðið
neitandi, en Halla bætir við: „Það
væri mjög vond forgangsröðun að
setja þig í að smíða. Það er aðeins
meira í húfi en fyrir marga aðra sem
gætu klemmt sig.“
„Ég er ekki verkheppinn. Við
notum ekki orðið verklaginn heldur
verkheppinn,“ segir hann í léttum
tón.
Halla: „Það er frekar ég sem tek
naglana. En ég er meiri varfærnis-
manneskja. Ég vil hugsa málið og
stundum svæfi ég bara hlutina í
nefnd á meðan Víkingur vill meira
hjóla í þá.“
Víkingur: „Ætli ég sé ekki óþol-
andi manneskjan í sambandinu á
meðan hún er sú þolandi.“
Halla: „Við erum óþolandi hvort
á sinn hátt. Það er fallegt jafnvægi
í þessu.“
Víkingur: „Ég er mjög hvatvís og
ef ég fæ hugmynd vil ég kýla á hana
strax.“
Halla: „Ég finn oft góðum hug-
myndum ýmislegt til foráttu og er
efasemdamanneskja í mér.“
Víkingur: „Þú stoppar líka margt
sem þarf að stoppa.“
Þetta er tími tilrauna
Verkefni undanfarinna vikna hafa
einnig verið í tónlistinni, þrátt fyrir
að tónleikahald hafi legið niðri og
það er augljóst að allir leggjast á eitt
til að finna nýjar leiðir til að koma
listinni til fólksins.
„Ég tók þátt í Piano day hjá
Deutsche Grammophon, þá spilaði
ég og Halla tók það upp á símann
heima í stofu. Þetta var 15 mínútna
upptaka og ég var ekki einu sinni
með míkrófón. Svo voru 850 þúsund
manns sem horfðu á þetta, án þess
að maður hefði lagt mikið í pródúk-
sjónina,“ segir Víkingur hissa.
„Fram undan er svo verkefni
sem ég held að aldrei hafi verið
gert áður. Ég er að fara að taka þátt
í píanókonsert með Fílharmóníu-
hljómsveit Bergen í Noregi, en ég
spila einleikspartinn í Hörpu. Þetta
verður sem sagt píanókonsert á
milli landa. Ég veit ekki til þess að
það hafi verið gert áður. Það þarf
svona aðstæður til þess að fólk þori
að gera svona hluti. Þetta er tími til-
raunanna.
Þetta er rosalega skrítið. Að ein-
hverju leyti svolítið einmanalegt, en
að mörgu leyti líka svo frelsandi. Að
vera alltaf heima og þurfa ekki að
fara klukkan fimm upp í Leifsstöð.
Maður aðlagast hratt og ég fæ alveg
viðbrögðin sem ég þarf í gegnum
þessi verkefni sem ég hef verið í. Það
er magnað hvernig bransinn hefur
aðlagað sig.“
„Þú hefur nú samt saknað þess að
fara á svið,“ segir Halla.
„Já, maður þrífst náttúrlega á
þessu,“ svarar Víkingur.
„Það er gott að vera jákvæður en
það er líka gott að finna að maður
saknar þess sammannlega,“ segir
hún. „Ég held að þessi reynsla verði
að mörgu leyti góð fyrir fjölskyldu-
lífið. Við þurfum ekki að f ljúga
svona mikið eða vera sífellt föst í
umferð á morgnana, við erum búin
að læra að það er hægt að vinna
mikið meira heima og það er gott
fyrir börnin að foreldrarnir séu
meira heima,“ segir hann að lokum.
í mesta lagi að það yrði tekin pása
fram í lok apríl.
Umræðan var allt önnur og það
var ekkert augljóst að tónleikar
væru að fara að hætta í Concert-
gebouw, en svo fimm dögum eftir
að ég spilaði þar var bara búið að
loka.
Ég átti að vera með heimsfrum-
flutning í Helsinki og heilmikið af
stórum viðburðum sem ég hlakkaði
mikið til og var búinn að undirbúa
lengi. Þegar þetta hverfur skyndi-
lega allt er það sjokk, praktískt
sjokk, skyndilega er ég bara
atvinnulaus, með engar tekjur en
fullt af skuldbindingum eins og
allir. En maður fær ákveðið per-
spektív við að sitja heima við hesta-
heilsu að hugsa: Hvað á maður að
gera?“
Spilar vikulega í tómri Eldborg
Eins og fyrr segir höfðu þætt-
irnir verið í umræðunni hjá þeim
hjónum í mörg ár, en Víkingur
aldrei verið nógu lengi á landinu
til að hægt væri að láta hugmynd-
ina verða að veruleika. „Nú kom
það óvænt upp að ég er á landinu
í langan tíma, en þá er auðvitað
ekkert sjálfsagt að það sé hægt að
láta þetta gerast svona hratt. Það er
svolítið íslenskt og hluti af sjarma
Íslands að svona lagað sé mögulegt.
Að við skulum hafa fengið inni
í Hörpu, sem að mínu mati er tón-
listaraltari Norður-Evrópu, er stór-
kostlegt, hvað þá að við séum þar
þremur vikum eftir að við látum
okkur dreyma um það. Þetta eru
stórar stofnanir sem við erum að
vinna með, RÚV og Harpa, sem
maður hefði búist við að væru þung-
lamalegar, en þær tóku okkur inn
með hraði sem er svo fallegt og ég
verð að gefa yfirmönnum þessara
stofnana hrós fyrir það.“
Víkingur viðurkennir að það
sé skrítin tilfinning að spila fyrir
tómum Eldborgarsal. Hann ætti
þó að vera farinn að venjast því,
enda hefur hann undanfarið verið
staðarlistamaður í þættinum Front
Row í breska ríkisútvarpinu, BBC,
sem teknir eru upp í Hörpu viku-
lega.
„Það er að mörgu leyti sér-
stakt verkefni, því það er stærsta
públíkum sem ég hef spilað fyrir
en einhverjar milljónir manna
hlusta á þáttinn, en á sama tíma er
ég í galtómum sal. Þetta er skrítin
þversögn. Ég fíla það reyndar mjög
vel og ætti náttúrlega bara að vera
á baðsloppnum því stemningin er
svo heimilisleg,“ segir Víkingur í
léttum tón.
„Ómurinn í salnum er auðvitað
allt annar þegar hann er tómur.
Þetta er svolítil Palli var einn í heim-
inum fílingur,“ segir Víkingur og er
handviss um að þættirnir muni
eiga sérstakan stað í hjarta þeirra
beggja seinna meir, enda heimild
um undarlega tíma.
Hann er spurður hvort það hafi
alltaf verið hugmyndin að taka
þættina, sem hafa verið svo lengi á
teikniborðinu, upp í Eldborgarsal.
„Nei, glætan, það er ekki séns. Þessi
salur er aldrei laus nema kannski
klukkan sex á aðfangadagskvöld
og mögulega á gamlárskvöld. Það
að maður fái svona sal helst í hendur
við þessa undarlegu tíma.“
Vilja ala soninn upp á Íslandi
Þau hjón bjuggu um árabil í Berlín
og eru þar enn með annan fótinn,
en nú er stefnan að pakka saman og
koma alfarið heim, enda bæði sam-
mála um að viðhorfið hafi breyst
við komu sonarins fyrir rúmu ári.
„Við þorum reyndar ekki að segja
upp leigunni, því það er algjörlega
óljóst hvenær við komumst út til að
pakka niður búslóðinni. Þar er aðal-
flygillinn okkar og mikið af tónlist-
arnótum og fleiru,“ segir Víkingur.
„Það er dásamlegt að geta haft
ömmur og afa og aðra ættingja í
nálægð, en þegar ég var í Berlín var
ég oft ein á meðan Víkingur var á
tónleikaferðalögum,“ segir Halla.
„Ég held að það sé mjög algengt
að þegar fólk eignast barn sjái það
Víkingur og Halla eignuðust son fyrir rúmu ári, en Víkingur segist fyrst núna hafa það vald yfir lífi sínu að geta verið pabbi. FRÉTTABLAÐIÐ/SIGTRYGGUR ARI
Framhald af síðu 22 
VIÐ HÖFUM TRÚ Á AÐ
FALLEG MÚSÍK SÉ GÓÐ
FYRIR SÁLINA Í FÓLKI
OG FINNST ÞETTA ÞVÍ
KJÖRIÐ TÆKIFÆRI.
Halla
ÞAÐ TEKUR SVO LANGAN
TÍMA, SVO MÖRG ÁR, AÐ
BYGGJA UPP FERILINN.
ÉG ÞURFTI LENGI VEL
AÐ SEGJA JÁ VIÐ ÖLLU.
Víkingur
1 6 . M A Í 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð