Fréttablaðið - 16.05.2020, Qupperneq 82

sett vorum við eitt sárafárra fyrir-
tækja þar sem konur voru í meiri-
hluta enda sitjum við systurnar
þrjár allar í stjórn.“
Fjölskyldan býr öll á sömu þúf-
unni í Hveragerði rétt hjá fyrir-
tækinu og það er mikill samgangur
þeirra á milli.
„Mamma hefur verið hryggjar-
stykkið og gert okkur kleift að
sinna ok kar stör fum. Það er
ómetanlegt og ég held að ekkert
okkar væri á þeim stað sem við
erum ef hennar framlags hefði ekki
notið við. Þegar mamma þurfti að
fara í mjaðmaskiptaaðgerð fyrir
nokkrum árum fékk hún að heyra
að hún yrði sett á þriggja ára bið-
lista því vegna aldurs væri hún ekki
þjóðhagslega hagkvæm. Við systur
vorum svo sannarlega ósammála
þeirri greiningu.“
Á móti aldursflokkun fólks
Meðfram formennsku sinni hjá
Samtökum iðnaðarins hefur Guð-
rún sinnt formennsku fyrir Lífeyris-
sjóð verslunarmanna og Landssam-
tök lífeyrissjóða.
„Ég er á móti því að við f lokkum
fólk og það sé ákveðið að þú megir
ekki vinna eftir einhvern ákveðinn
aldur, ef einhver vill þiggja þína
starfsorku og þú sjálfur treystir
þér til, finnst mér að fólk eigi að fá
að ráða þessu sjálft. Joe Biden, sem
vill verða forseti Bandaríkjanna, er
78 ára og fáir tala um að hann sé of
gamall í starfið. “
Guðrún lét af formennsku í Sam-
tökum iðnaðarins á dögunum eftir
sex ára setu en samkvæmt lögum
samtakanna getur formaður ekki
setið lengur. „Ég hef þurft að bjóða
mig fram árlega og hlotið kosningu
svo ég hef ekkert gengið að for-
mennskunni vísri. Þetta er búinn
að vera rosalega góður tími og það
er gott fyrir svona samtök að það sé
eðlileg endurnýjun rétt eins og er
árlega í stjórninni.“
Umhverfismálin mikilvæg
Aðspurð segist Guðrún ekki vera
ákveðin í hvar hennar félagsmála-
kraftar finni sér farveg þegar hún
lætur af formennsku. „Ég hef oft
verið spurð að því hvernig ég nenni
að standa í þessu og það sem er
ótrúlegast er að það eru eiginlega
bara konur sem spyrja. Ég hef eigin-
lega svarað öllum eins, að ef maður
hefur áhuga á viðskiptum og á því
samfélagi sem maður lifir og starfar
í og nýtur þess að vera innan um
fólk þá er þetta algjört draumastarf.
Ég held að það sé bara gott að hætta
núna, ég held ég hafi ekki klúðrað
neinu.“
Þegar Guðrún er spurð út í stöðu
iðnaðar hér á landi svarar hún að í
sínum störfum hafi hún helst lagt
áherslu á menntun, nýsköpun,
umhverf ismál og loftslagsmál.
„Þetta er allt hægt að tengja saman.
Síðustu misseri höfum við fundið
fyrir því að framleiðsla á Íslandi
hefur átt undir högg að sækja og það
er mikið áhyggjuefni. Nú í þessum
hremmingum finnum við aftur á
móti meiri samslátt með innlendri
framleiðslu en oft áður. Almenn-
ingur gerir sér betur grein fyrir
mikilvægi hennar og þá sérstaklega
matvælaframleiðslunnar.
Í mínum huga er þetta mikið
meira umhverfismál en nokkuð
annað. Af hverju reynum við ekki
að nota þær gjafir sem okkur eru
gefnar til að framleiða það sem við
getum hér og spara þannig ærinn
flutningskostnað, gjaldeyri og kol-
efnisspor?
Ég hef einnig verulegar áhyggjur
af stöðu stóriðjunnar. Við erum
ekki samkeppnishæf í raforku-
verði miðað við löndin í kringum
okkur svo staða stóriðjunnar er
slæm. Ég fagna því að Landsvirkjun
hefur lækkað verð til stórnotenda
og þannig komið til móts við þau
fyrirtæki.
Við erum minnt á það núna að
við erum algjörlega háð útlöndum.
Ef við ætlum að halda uppi öflugu
velferðarkerfi verðum við að búa
til útf lutningstekjur. Við verðum
að leggja áherslu á menntun og
hlúa að nýsköpun til að búa til f leiri
stoðir. Heilt yfir er ég mjög sátt við
aðgerðir ríkisstjórnarinnar en auð-
vitað er staðan grafalvarleg. Hver
hefði getað séð fyrir að hér yrðu um
sextíu þúsund manns án atvinnu?“
Versti kosturinn að gera ekkert
Eins og fyrr segir situr Guðrún í
stjórn næststærsta lífeyrissjóðs
landsins, Lífeyrissjóðs verslunar-
manna, og fer jafnframt með for-
mennsku í Landssamtökum lífeyr-
issjóða en hvert er að hennar mati
hlutverk lífeyrissjóðanna í endur-
reisn atvinnulífsins?
„Lífeyrissjóðirnir hafa alltaf tekið
það hlutverk alvarlega að styðja
við íslenskt atvinnulíf og það má
kannski segja að það hafi að hluta
til verið hornsteinn lífeyrissjóða-
kerfisins. Við getum ekki horft
fram hjá því að lífeyrissjóðir eru
stærstu fjárfestar á Íslandi í dag, það
streymir fé inn í sjóðina frá lands-
mönnum og það hlýtur að vera
hagur landsmanna að byggja hér
upp fleiri störf eða tryggja störfin.
Nú erum við hvött til að fjár-
festa í nýsköpun og við vitum að
þar er áhættan meiri og þess vegna
hentar það sjóðunum betur að fara
inn í gegnum sjóði. Fjárfesting í
nýsköpun er áhættusöm og því er
hætt við að gagnrýni á slíkar fjár-
festingar verði meiri en ella. En
verum samt minnug þess að það er
eðli fjárfestinga. Sumt gengur betur
en annað en að gera ekki neitt það
er alltaf versti kosturinn. Sjóðirnir
eru komnir með um 40 prósent
eigna sinna í útlöndum sem mér
finnst mjög gott, en ég get líka sagt
á móti af hverju viljum við byggja
upp atvinnulífið í öðrum löndum
en ekki okkar?“
Sögusagnir hafa verið á kreiki
um að Guðrún stefni í pólitík en
systir Guðrúnar, Aldís Hafsteins-
dóttir, er bæjarstjóri Hveragerðis
fyrir Sjálfstæðisf lokkinn. „Ég hef
aldrei leitt hugann að pólitískum
ferli. Ég er mjög stolt af systur minni
og þeirri staðreynd að hún er nú á
sínu fjórða kjörtímabili sem bæjar-
stjóri og að það er kynslóð í Hvera-
gerði sem hefur alist upp við að það
sé kvennastarf. Ég hef verið mikill
stuðningsmaður hennar og litið svo
á að hún sjái um þessa hlið í fjöl-
skyldunni.
Ég ætla þó ekkert að neita því
að einhverjir hafa spurt mig, en
minn metnaður hefur ekki legið
þar. Ég held að það sé erfitt fyrir
fólk úr atvinnulífinu að koma inn í
umhverfið á Alþingi þar sem hlut-
irnir ganga oft og tíðum hægar.“
Hættið að segja nei
Guðrún er óhrædd við að taka að
sér verkefni og segist oft hafa verið
fengin til að tala við kvennahópa.
„Ég hef þá sagt við þær: „Hættið að
segja nei og hættið að efast. Strák-
arnir kasta sér oft ósyndir í djúpu
laugina og troða síðan bara mar-
vaða. Við eigum að gera þetta líka.“
Ég lifi svolítið eftir þessu mottói:
Taktu að þér verkefni og mikið
máttu vera léleg ef þú klúðrar þessu.
Syntu! Það var kannski það sem ég
lærði þarna 23 ára.
Mér finnst mikilvægt í atvinnu-
lífinu að allir hafi hlutverk. Líka
þeir sem eru með skerta starfsgetu.
Ég er alin upp við að vinnan göfgar
manninn, mér finnst gaman að
vinna og vinnan skiptir mig máli, að
ég eigi eitthvert hlutverk. Því hugsa
ég oft, hvernig líður fólki sem hefur
ekki þetta hlutverk? Vinnan er svo
stór hluti af okkur.“
Guðrún viðurkennir að mörkin
milli vinnu og einkalífs séu oft
óskýr. „Ég bý við hliðina á Kjörís
og var þar til dæmis til miðnættis
í gærkvöldi. Ég er alin upp í þessu
húsi. Það er engin aðgreining í mínu
sjálfi og mér líður ekki eins og ég sé
í vinnunni. Ég get gengið um húsið
blindandi. Ég tel ekki vinnustund-
irnar sem ég vann fyrir samtökin
eða lífeyrissjóðina, mér er alveg
sama. Ef ég færi að taka upp á því
kæmist ég líklega að því að ég væri
á lélegu kaupi og yrði fúl. En ég er
bara alsæl með þetta eins og það er,“
segir Guðrún í léttum tón.
Eignaðist kærasta í árshófinu
Guðrún hóf nýverið sambúð með
Hans Kristjáni Einarssyni Hagerup
gullsmiði. „Ég var einmitt að ræða
við vinkonu mína í gær um tíma-
mótin sem ég stend á og sagðist
kveðja samtökin sátt og bætti svo
við að þegar ég liti yfir þennan feril
þegar fram líða stundir þá verður
líklega það sem stendur upp úr að
ég eignaðist kærasta,“ segir Guðrún
og hlær en þau Hans kynntust í árs-
hófi Samtaka iðnaðarins þar sem
hann er félagsmaður. „Við tókum
það rólega framan af en hann er
f luttur til Hveragerðis svo máttur
minn er mikill.“
Þegar við kynntumst hafði ég
verið skilin í nokkur ár og leið
alltaf betur og betur ein og óttaðist
svolítið að gefa sjálfstæðið eftir. En
hann er yndislegur og ég nýt mjög
samvistanna með honum. Hann
kemur með þætti inn í mína tilveru
sem gera mér gott. Hann lifir ekki
og hrærist í sama umhverfi og ég,
hann er í skapandi umhverfi. En þó
að hann sé í listsköpun þá held ég
því einnig fram að atvinnulífið sé
afskaplega skapandi heimur.“
Guðrún og Hans eiga hvort um
sig þrjú börnin en aðeins einn sonur
Guðrúnar býr enn á heimilinu, hin
eru flutt að heiman. „Ég er nýorðin
fimmtug og mér finnst mér aldrei
hafa liðið betur. Það er alveg ótrú-
lega skemmtilegt að verða fimmtug
og ekki sjálfgefið að fá að eldast. Ég
er farin að setjast í eigin skinni og
óhræddari við að segja það sem mér
finnst og hugsa lítið út í það hvað
öðrum finnst um mig sem er mikið
frelsi.“
Guðrún segist óhrædd við að taka að sér verkefni. „Strákarnir kasta sér oft ósyndir í djúpu laugina og troða síðan bara marvaða. Við eigum að gera þetta líka.“ FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
SVO GERIST ÞAÐ 18. APRÍL
1993 AÐ PABBI VERÐUR
BRÁÐKVADDUR. VIÐ
HÖFÐUM UNNIÐ SAMAN
Í UM NÍU MÁNUÐI ÞEGAR
HANN FÆR FYRIRVARA-
LAUST HEILABLÓÐFALL
OG DEYR SAMSTUNDIS,
AÐEINS 59 ÁRA GAMALL.
Framhald af síðu 28 
1 6 . M A Í 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R30 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð