Mosfellingur - 04.06.2020, Blaðsíða 20

- Mosfellingurinn Ingvar Hreinsson20
Myndir: Ruth Örnólfsdóttir og úr einkasafni.
Fyrsti vitinn við strendur Íslands var byggður á Valahnúki á Reykjanesi árið 1878 en í dag eru þeir alls 104
að tölu og er þá ótalinn fjöldi innsiglinga-
og hafnarvita í eigu og umsjá sveitarfé-
laga.
Óhætt er að fullyrða að með tilkomu
vitabygginga hafi iðnbyltingin hafist á
Íslandi. Bygging þeirra krafðist tækni-
þekkingar og verkkunnáttu sem áður
var óþekkt og þetta voru fyrstu íslensku
steinsteypubyggingarnar.
Margir hafa gaman af því að skoða vita
landsins á ferðalögum sínum um landið
en fáir þekkja þá jafn vel og Mosfellingur-
inn Ingvar Hreinsson en hann hefur haft
yfirumsjón með þeim frá árinu 1996.
Ingvar Hreinsson er fæddur í Hafnarfirði
1. apríl 1957. Foreldrar hans eru þau Fjóla
Svandís Ingvarsdóttir húsmóðir og Hreinn
Þorvaldsson múrarameistari og starfsmað-
ur Mosfellshrepps en þau eru bæði látin.
Systkini Ingvars eru Eygló Ebba f. 1950 d.
2014, Hrafnhildur f. 1953, Þorvaldur f. 1960
og Jóhanna Hrund f. 1962. Ingvar á einnig
sex stjúpsystkini.
Horfðum á sjónvarpið í gegnum glugga
„Ég er alinn upp í Markholtinu og það
var gott að alast þar upp, mamma var alltaf
heima og tók á móti manni. Það var mikið
af börnum í götunni og því alltaf líf og fjör.
Við krakkarnir sem bjuggum við það að
hafa ekki sjónvarp á heimilum okkar bönk-
uðum oft upp hjá þeim vinum sem höfðu
það til staðar og fengum að horfa á með
þeim, oft bara í gegnum gluggann. Þetta var
að sjálfsögðu kanasjónvarpið og skemmti-
legast var að horfa á sunnudagsmorgnum,
þá var oft ansi troðið við gluggana,“ segir
Ingvar og brosir að minningunni.
Flísalagði sturtuklefana að Varmá
„Ég gekk í Varmárskóla og Gagnfræða-
skóla Mosfellsbæjar og mér leiddist mikið í
skólanum því mér fannst heimalærdómur-
inn alveg skelfilega leiðinlegur.
Uppáhaldsfögin mín voru sund
og leikfimi og uppáhaldskenn-
ararnir mínir Ágúst Óskarsson
og Páll Aðalsteinsson.
Eftir útskrift úr gaggó fór ég að vinna í
steypuvinnuflokki hjá Sigfúsi Árnasyni og
fór þaðan yfir í Þórisós jarðverktaka. Þaðan
lá leiðin í Iðnskólann í Reykjavík í múrverk.
Lærifaðir minn á iðnskólaárunum var
Magnús Sigurðsson og starfaði ég undir
hans handleiðslu fyrstu árin hjá Byggung
í Mosfellsbæ.
Ég útskrifast árið 1981 og fór þá að starfa
sjálfstætt, fyrst um sinn eingöngu við
múrverk en síðan með föður mínum og
Þorvaldi bróður við flísalagnir og aringerð.
Eitt af fyrstu verkefnum okkar feðga var að
flísaleggja sturtuklefana í íþróttahúsinu að
Varmá.
Við bræðurnir stofnuðum síðan verk-
takafyrirtækið Múrvang.“
Samheldin stórfjölskylda
Eiginkona Ingvars er Laufey
Jóhannsdóttir klæðskeri og
matráður hjá Innes heildversl-
un. Synir þeirra eru Jens f. 1983 og Hrafn f.
1985. Barnabörnin eru fjögur.
Helstu áhugamál Ingvars eru golf, stang-
veiði, bjórbrugg, handboltagláp, Aftureld-
ing og ferðalög.
„Stórfjölskyldan er mjög samheldin og
við ferðumst mikið saman bæði innan-
lands sem utan, gistum í sumarbústöðum,
fellihýsum eða vel völdum vitum. Þegar
við leggjum land undir fót þá hefur Flórida
oftast orðið fyrir valinu.“
Renndi blint í sjóinn með innkaupin
„Árið 1996 sá ég atvinnuauglýsingu í
Morgunblaðinu þar sem óskað var eftir
múrara til Vita- og hafnamálastofnun sem
síðar var breytt í Siglingastofnun Íslands.
Ég sótti um og var svo heppinn að fá starfið.
Árið 2013 var Siglingastofnunin lögð nið-
ur og færðust þá vita- og hafnamál yfir til
Vegagerðarinnar.
Í fyrstu hafði ég yfirumsjón með við-
haldsverkefnum á ljósvitum Íslands en
svo þróaðist þetta út í það að ég skipulagði
verkefnin og vann þau sjálfur ásamt öðrum.
Einnig sá ég um öll innkaup stofnunarinnar
á efni og tækjum til viðhaldsins að bílum
undanskildum.
Þegar ég fór í minn fyrsta túr á varðskipi
þá renndi ég blint í sjóinn með efniskaup,
ég keypti svo mikið efni að það dugði til
viðhaldsvinnu í þrjú ár,“ segir Ingvar og
brosir.
Það þarf alltaf að taka tillit til veðurs
„Fyrstu árin með vitana voru mjög erfið
vegna múrskemmda. Vitarnir standa oft á
afskekktum stöðum svo það er erfitt er að
komast að þeim. Sumir eru á eyjum og aðr-
ir á útnesjum þar sem eru engir vegir. Það
fer stundum meiri tími í að koma efni og
búnaði að og frá vitunum heldur en tíminn
við vinnuna sjálfa.
Stundum þarf þyrlu, skip, báta eða bíla
til að koma öllu til sem þarf sem næst verk-
efninu.
Í sumum tilfellum þarf að gæta sjávar-
falla og það þarf alltaf að taka tillit til veð-
urs. Veðurfar við vitana er ekki það sama og
í byggð, þar er yfirleitt rok og einhverjum
gráðum kaldara. Vinna við þessar aðstæður
er bara alls ekki fyrir alla.“
Þakklátur fyrir kennsluna
„Ég var svo heppinn að það voru reyndir
starfsmenn í vitahópnum sem kenndu mér
mikið um meðferð gúmmíbáta og utan-
borðsmótora. Þeir voru líka vel að sér um
hvort og hvar væri hægt að lenda bátunum.
Hjá þeim lærði ég að ganga tryggilega frá
bátunum hvort sem þeir voru festir við ból
eða akkeri. Þeir kenndu líka að hnýta hnúta
og aðra handavinnu. Það var ómetanlegt
því mesta hættan á sjó var í lendingum við
vitana.
Ég man hvað það var oft erfitt að vera
með heilt varðskip á leigu því pressan var
mikil frá skipstjórunum að tímaplönin
stæðust, dagarnir urðu því oft ansi langir.“
Starfið krefst mikillar skipulagningar
„Meginregla hjá okkur er að komast í
viðhald á vitunum á fimm ára fresti. Þetta
er mikil vinna og krefst skipulagningar. Það
þarf að skafa og mála veggi og gólf, ryðverja,
mála járnfleti eins og t.d ljóshúsin á vitun-
um. Fara þarf yfir allt tréverk og mála það,
skipta um brotnar rúður og eitt og annað
sem kemur upp á. Ekki má gleyma að þrífa
vel gler og linsu sem lýsir út í myrkrið.
Vinna í eyjavitum fer mikið fram í tveggja
manna körfum. Þær eru hífðar upp í vitann
með köðlum í talíum/blökkum á handafli
og þegar karfan er komin upp þá fer mað-
urinn sem bíður í vitanum í körfuna og
festir hana vel. Svo vinna menn sig rólega
niður vitann í körfunni þangað til vitinn er
fullmálaður.“
Gaman að vinna með unga fólkinu
„Þetta starf á mjög vel við mig, ég hlakka
alltaf til að komast af skrifstofunni og út
á land á vorin og svo eins að koma inn í
notalega innivinnu á haustin en þá hef
ég aðallega séð um líkanagerð á höfnum
landsins.
Það er gaman að vinna með unga fólkinu
í stuttum törnum, það er hresst og skemmti-
legt. Þau eru ekki að velta fyrir sér hvað sé í
fréttum eða einhverjum kosningum. Það er
mest talað um bíómyndir, þætti og tónlist
og þau eiga það sameiginlegt að þeirra kyn-
slóð er sú besta, að sjálfsögðu,“ segir Ingvar
og brosir þegar við kveðjumst.
Ég man hvað það var oft
erfitt að vera með heilt
varðskip á leigu því pressan
var mikil frá skipstjórunum
að tímaplönin stæðust.
MOSFELLINGURINN
Eftir Ruth Örnólfsdóttur
ruth@mosfellingur.is
HIN HLIÐIN
Ertu í draumastarfinu? Já, algjörlega.
Hvaða bók lastu síðast? Hrafninn eftir
Vilborgu Davíðs, frábær bók.
Fallegasti liturinn? Sólroðinn við
sólsetur.
Strengdir þú áramótaheit? Nei.
Besti helgarmaturinn? Lambahryggur.
Hvað skiptir þig mestu máli í lífinu?
Hamingja og heilsa fjölskyldunnar.
Fallegasta bygging á Íslandi?
Dyrhólaeyjarviti.
Hvað færðu þér á kósýkvöldi?
IPA bjór.
Hjónin Laufey og Ingvar á góðri stundu.
Krefjandi vinna
en afar skemmtileg
Ingvar Hreinsson múrari og verkstjóri hjá Vegagerðinni sér um viðhald á ljósvitum um land allt
ingvar við málmey
hrafn og fjölskylda
ungur að árum
jens og fjölskylda