Íþróttablaðið - 01.09.1944, Síða 9

íf
>
VIII. árgangur . Reykjavík, ágúst—september 1944.
8.—9. tölublað.
Á undanförnum árum hafa orðið miklar framfarir í íþróttamálum þjóð-
arinnar. Fleiri og fleiri ungir karlar og konur hafa fylkt sér undir merki íþrótt-
anna. Úli um landið hefur þessi ádiugi alveg sérstaklega vaknað og er það
gleðiefni öllum sem þessum málum unna. Þrátt fyrir þetta verðum við að
horfast í augu við þann sannleika að íþróttaaðbúnaðurinn stendur í veginum
fyrir enn örari vexti íþróttahreyfingarinnar. Eins og nú standa sakir, mun að-
eins einn löglegur íþróttavöllur vera til á landinu, en það er Iþróttavöllurinn í
Reykjavík. Enda er það svo, að stærri mót fara flest fram þar. Væru nú lög-
tegir vellir til anríarsstaðar, mundu mótin vissulega fara þar fram við og við,
það væri auglýsing fyrir íþróttahreyfinguna á þeim staðnum, sem þau færu
fram, og ætti að hrífa menn til starfa.
Úti um landið eru samt haldin iþróttamót með fjölda góðra íþróttamanna.
Sumir þeirra eru farnir að ná svo góðum árangri, að þeir standa í sumum
greinum á sporði þeim beztu úr Reykjavík. En meðan mótin fara fram á ólög-
legum vetli eru afrekin tortryggð og fá ekki þái viðurkenningu, sem þau eiga
skilið. Það sem íþróttamennirnir eiga að gera, er að sameinast um það, að koma
sér upp löglegum skilyrðum og virðist sannarlega vera tími til þess kominn.
Fyrst verður að koma upp velli í hverjum landsfjórðungi og í sannleika
þolir það enga bið.
Næsta skrefið verðitr svo, að hveri íþrótta-umdæmi eignist sinn eigin völl,
völl, sem ekki gefur tilefni til að véfengja afrekin, sem þar eru unnin.
Án athafna ná hvorki einstaklingar né félög árangri, livorki utan vallar
né innan, í leik eða sinu eigin lifi. Hér er nauðsynjamál á ferðinni, sem allir
íþróttamenn verða að vinna djarflega að, ekki aðeins iþróttamennirnir sjálfir,
einnig sýslufélög, hrepps- og bæjafélóg verða að leggja hönd á plóginn. Þetta
er menningarmál, sem nútíminn krefst að sé sómi sýndur, og þessvegna geta
opinberir aðilar ekki skorizt úr leik eða sýnt þessu sinnuleysi.
Sú skylda hvílir þó alltaf á íþróttamönnunum sjálfum, að hrífa þessa
aðila með sínum eldlega áhuga og vilja. Þetta hlýtur því að verða metnaðarmál
hvers byggðarlags, hvers íþróttamanns, sem hefur siðferðilega og íþróttalega
kröfu til þess að ekki sé svo að honum búið, að afrek hans séu tortrygð og véfengd.