Íþróttablaðið - 01.12.1944, Blaðsíða 35

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
25
koma þeir hinum í opna skjöldu,
og þá er voðinn vís. Ég tel það
ærið hlutverk tveim mönnum og
markmanni að annast vörnina
einvörðungu.
Framherjar skulu vera fram-
sæknir, skjótir og harðskeyttjr.
Miðframherji skal ætíð byrja
leik. Hann á að tengja saman
sókn og vörn. Fer vel á því, að
bezti kastmaður hvers flokks
leiki miðframherja. Hann verð-
ur að vera á sífelldu stjái, láta
sér ekkert færi úr greipum ganga.
Hægri og vinstri framherjar
eiga að sækja fram. Þeir verða
ætíð að reyna að leika sig lausa,
komast í skotfæri. Þó skulu þeir
varast að kasta á mark úr horni,
þvi að allir góðir markverðir
verja slík köst með leikni. Þeir
eiga heldur að leika knettinum
inn að miðju til leikmanns, sem
er í betra skotfæri.
Leikni.
„Æfingin skapar meistarann“,
segir máltækið. Leikni í iiand-
knattleik er að vísu mikið undir
æfingu komin, en þar kemur
margt til greina. Fyrst og fremst
hæfileiki mannsins, skilningur á
eðli leiksins og góður vilji til áð
hlíta leiðbeiningum.
Sá, sem hefur þetta þrennt til
brunns að bera, getur orðið góð-
ur leikmaður. Leikni flokks, sem
heildar er fólgin í leikni ein-
staklinga hans í að grípa knött-
inn og kasta honum. Staðsetning
leikmanna ræður einnig miklu.
Þegar gripa skal knöttinn, þarf
leikmaður fyrst og fremst að
horfa á knöttinn, fylgjast með
hverri hreyfingu hans. Bezt er að
grípa knöttinn með báðum hönd
um. Fingurnir eiga að vera vel
útglenntir, lófarnir eiga að snúa
saman og vera dálitið ihvolfir.
Þegar knötturinn lendir í
greipum leikmannsins, á hann ao
gefa eftir í úlnliðunum í sömu
átl og knötturinn stefnir. Bezt
er að grípa knöttinn þannig, að
hann snerti ekki brjóst eða
maga. Verður þá auðveldara að
skila honum frá sér. Stundum er
ekki hægt að ná til knattarins
með báðuin höndum. Getur þá
laginn leikmaður fyrst seilzt til
hans með annarri hendi, en tekið
hann siðan traustu taki (þ. e.
með báðum höndum).
Samleikur er einkum tvenns-
konar, langur og stuttur. Með
löngum samleik er átt við löng
köst manna á milli. Eru þau
vanalega há og hæfa því bezt há-
vöxnum mönnum.
í stuttum samleik er leikið
meira með stuttum og snöggum
köstum. Fellur hann því lág-
vöxnum mönnum betur i geð. í
samleik þurfa leikmenn að vera
á eilífum þönum, þeir mega al-
drei bíða eftir knettinum eða
liika. Þeir eiga að hlaupa lil
móts við knöttinn, revna í liví-
vetna að leika sig lausa, komast
í skotfæri.
Knettinum má kasta á marga
vegu. Staða manna ræður mesl
um það, hvernig bezt er að kas+a
í hvert eitt sinn. I stuttum sam-
Ieik er oft gott að kasta með
báðum höndum. í löngum sam-
leik þarf kraftmeiri köst, og er
þá betra að kasta með annari
hendi og eins, ef kastað er á
mark. Bezt er að leika knetti i
brjóstliæð til samlierja. Komi
knötturinn í andlitshæð, missir
leikmaður sjónar á knettinum, cr
hann ber liönd fyrir höfuð sér. og
vill þá oft mistakast að gripa
knöttinn. Sé knettinum liins veg-
ar kaslað i knéhæð, getur leik-
manninum orðið fótaskortur. Þeg
ar knettinum er kastað, er bezt,
að höndin taki sem minnst svig-
rúm. Rekst hún þá síður á og
minni líkindi verða til, að kast-
ið mistakist.
Ef vel fer, verður markið loka-
liöfn knattarins í hverri sókn.
Er þvi nauðsynlegt, að leikmenn
séu lagnir að kasta á mark. Þeir
verða að komast i skotfæri og
„brenna“ siðan á mark. Nú eru
þeir annaðhvort í kyrrstöðu eða
á ferð, er þeir kasta á mark.
Aðalatriðið er að koma mark-
verði á óvart. Þegar leikmaður
kastar úr kyrrstöðu, á markvörð-
ur hægra með að átta sig á knett-
inum en þegar leikmaður er á
ferð. Kastmaðurinn þarf þvi að
reyna að fá markvörðinn úr
jafnvægi, t. d. með því að ota
knettinum fyrst fram, en kasta
síðan, eða hreyfa sig í aðra átt
en liann ætlar að kasta o. s. frv.
Þegar leikmaður er á ferð, er
oftast bezt að skjóta hiklaust.
Góður kastmaður þarf að kunna
margar kastaðferðir og nota þa
beztu i hvert eitt sinn. Stundum
er gotl að geta kastað aftur fyrir
sig með snúningi. Kann það oft
að vera eina leiðin út úr þrengsl-
um. Einnig getur það villt mark-
verði sýn, en nota verður þessi
köst í hófi. Stundum er ágætt 'að
kasta knettinum i gólfið, hvort
heldur er i samleik eða i kasti
á mark. Leikni leikmanns er þá
fólgin í knatlmeðferð hans og
staðsetningu. Hann getur þvi að-
eins orðið leikinn, að hann skilji
eðli leiksins til hlítar, sjái, hvar
fiskur liggur undir steini. Hann
verður að æfa af kappi, taka til-
sögn.
Æfing og keppni.
Handknattleikur er keppni.
Keppni er raun, sem revnir á