Íþróttablaðið - 01.03.1966, Blaðsíða 10

annað fyrir hendi en að vinna leng-
ur, því laun manna, eftir eðlilegan
vinnudag hrökkva ekki til fyrir fjöl-
skylduna. Sem sagt, íþróttaiðkanir
hér á landi í dag, þar sem krafist er
toppárang-urs, samrýmast ekki þjóð-
félagsháttunum í dag. Vafalaust er
þó einn og einn maður sem getur
veitt sér nægan tíma til þjálfunar,
en þeir eru það fáir, að það hefur
ekki nein veruleg áhrif, og í flokka-
leik er oft sagt að það sé sama um
eitt flokkslið og keðjuna, að styrkur
hennar miðast við veikasta hlekk-
inn.
1 þessu efni er tilgangslaust að
breyta leikreglum íþróttahreyfingar-
innar eða handknattleiksins, þær eru
í sjálfu sér ágætar, ef eftir þeim
er farið. Það þarf að lagfæra aðrar
leikreglur, sem ekki er á færi
íþróttamanna.
Það er þó svo að hvað þetta snert-
ir hafa handknattleiksmenn okkar
staðið sig með miklum ágætum, og
gert það „ómögulega" að komast
mjög langt, og er þar átt við lands-
lið okkar og toppfélögin. Spurningin
verður þó hvort það komi í ljós að
liðin almennt sýni þá þjálfun sem
hús eins og Iþróttahöllin í Laugar-
dal krefst, með sinn stóra völl. 1 Há-
iogalandi geta lítt æfðir menn komið
til keppni með sæmilegum árangri,
en í nýja húsinu þýðir það ekki.
Margir erlendir menn hafa undr-
ast það hve góðum árangri íslenzkir
handknattleiksmenn hafa náð við
þau skilyrði sem þeir hafa búið við
allt til þessa, eða í bráðum 30 ár síð-
an farið var að keppa um meistara-
titil í handknattleik, og er það sann-
arlega ekki undarlegt, því satt að
segja hafa handknattleiksmennirnir
hér brotið allar kenningar um
þroskamöguleika í húsi, sem er 28 X
12 m.
Nú í vetur urðu þáttaskil í hand-
knattieiknum hér, og kemur þó meir
til næsta vetur þegar allir hinir
stærri leikir handknattleiksins fara
fram í hinu nýja og stóra húsi. Og
þá vaknar spurningin: Þola hand-
knattleiksmenn þessa breytingu, eru
þelr undir hana búnir? Kemur aft-
urkippur í hann um sinn. Eða eru
þeir vandanum vaxnir, og halda þeir
áfram á sinni þroskabraut, eins og
þeir gerðu við „ómöguleg" skilyrði?
Við skulum vona að svo verði.
Stjörnudýrkun.
Engin íþrótt, hvort sem það er
flokkaíþrótt eða einstaklingsíþrótt,
sem á menn sem skara framúr,
kemst hjá því að eftir þeim sé tekið,
að um þá sé talað, að áhorfendur
komi beinlínis til að horfa á leik
þeirra og afrek. Hinn snjalli flokka-
Iþróttamaður er þar ekki neitt und-
anskilinn. Þetta er ekkert óeðlilegt
í sjálfu sér, að þeim, sem hefur lagt
að sér og náð árangri, sem gleður
áhorfandann, að hann fái að njóta
sannmælis, annað væri ósanngjarnt.
Hin svokallaða stjörnudýrkun liggur
ekki í því að menn sem náð hafa
árangri fái umtal og aðdáun fyrir
afrek sín og ágæti. Hættan liggur
fyrst og fremst í því að þessir menn
eru gerðir að dekurbörnum, og for-
ustumenn félaga fá slíka ofbirtu i
augun að þeir sjá naumast aðra
íþróttamenn, gleyma að hugleiða þá
staðreynd að bjarminn getur oft
verið skammvinnur, og þegar honum
linnir er svo oft eftir tóm og skugg-
ar í félagslegum skilningi.
Takist hinsvegar að gera stjörn-
una að leiðarljósi til þess að draga
æskuna að íþróttunum þá hefur hún
gegnt tvöföldu hlutverki, og í hand-
knattleik getur stjarnan gegnt þessu
hlutverki bæði utanvallar og innan,
ef hún notar ágæti sitt til þess að
lyfta þeim sem lakari eru.
Vilji hún í leik hins vegar láta allt
snúast um sig, er það dekurbarnið
sem er að verki, það getur stundum
blessast, en langoftast ekki. Það
brýtur líka boðorð flokksleiksins.
Eiga íþróttafréttaritarar sök?
Hlutverk íþróttafréttaritara er það
að segja frá því sem gerist, segja
frá atburðum, hvort sem það er
keppni milli einstaklinga eða I
flokkaíþróttum. Lesandinn vill fá að
vita hvernig leikar fóru, hvernig
menn stóðu sig í leiknum, hann vill
fá að lesa gagnrýni um leikinn og
einstaka leikmenn. Fréttaritarinn er
stöðugt áminntur um sannsögli og
væri það að segja nema hálfan sann-
leikann að skýra frá því að bezti
árangur í 100 m hlaupi hefði verið
10,2, en geta þess ekki hver maður-
inn var, af ótta við það að það væri
þátttaka í stjörnudýrkun. Nei, það
er sjálfsagt að skýra frá því sem
vel er gert í íþróttum, alveg eins og
góður leikgagnrýnandi í leikhúsi
hrósar leik tiltekins góðs leikara eða
tónlistargagnrýnandi hælir píanó-
leikara eða söngmanni ef hann á það
skilið. Hitt er svo annað mál að sá
möguleiki er fyrir hendi að íþrótta-
fréttaritarar geta tekið til við að
dekra við einstaka afreksmenn, og
það gæti leitt til þess að skemma
manninn, en eins og fyrr sagði er
mesta hættan hjá félögunum með
þessa svokölluðu stjörnudýrkun, sem
því miður setur um of svip sinn á
iþróttalífið hér, og það heldur áfram
að vera svo meðan nær eingöngu er
hugsað um keppni og aftur keppni,
og þeir sem ekki eru tiltækir í
keppni eru léttvægir fundnir.
Þetta er vandamál íþróttahreyf-
ingarinnar í dag. Henni hefur ekki
enn tekist að byggja íþróttaiðkan-
irnar og starfið á nógu breiðum
grundvelli, þar sem reynt er að ná
til fjöldans, fá sem flesta til að vera
með hvort sem það eru líkindi til
þess að um sé að ræða úrvalsmenn
— stjörnur — eða fólk, sem hefur
þörf fyrir líkamsþjálfun, til þess að
viðhalda líkamlegri heilbrigði og eðli-
legri vinnuþjálfun við hin daglegu
störf.
Takist þetta mun sannast að
stjörnurnar hverfa í fjöldann meir
en nú, þar sem segja má að fjöld-
inn sjáist ekki fyrir stjörnunum, og
er þá öfugt að farið. Þegar náðst hef-
ur til fjöldans koma stjörnurnar
meir af sjálfu sér út úr fjöldanum,
og þær eiga að verða leiðarljós, eins
og áður hefur verið sagt.
Er HSl á réttri leið?
Allt síðan Handknattleikssam-
bandið var stofnað fyrir 9 árum,
hefur það verið djarfhuga og horft
fram í tímann. Það hefur ekki
heykst á því að leita að verkefnum
sem hafa verið þess eðlis að lyfta
handknattleiknum upp, og á ég þar
við hin miklu samskipti við útlönd,
þátttöku í stórmótum þar sem beztu
lið voru samankomin. Er ekki að
efa að þessi verkefni hafa gert sitt
til þess að gefa leikmönnum dýr-
mæta reynslu og árangur sem við
getum verið stoltir af, og það þó við
nefnum ekki á nafn höfðatöluregl-
una!
Nú er svo komið að Island er orðið
eftirsótt til landskeppni í hand-
82