Íþróttablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 17

Margir hinna yngri glímu-
manna munu lítið til hans
þekkja, og íþróttaferils hans,
en hann hefur komið víða við.
Þeir vita vafalaust ekki, að
ungur fór hann utan til að leita
sér ævintýra eins og alla unga
menn dreymir um, og hann fann
sannarlega sín ævintýri. Árið
1908 fór hann með 7 öðrum
köppum til að sýna ísl. glímu
á Olympíuleikunum í London.
Síðar fór hann til Kanada og
gerðist nuddþjálfari Fálkanna,
sem var ísknattleiksflokkur, og
fór með þeim til OL í Amster-
dam 1920, en var varð félag
hans Olympíumeistari.
í stríðinu 1914—1918 gerðist
hann sjálfboðaliði, kynntist
skotgrafahernaðinum gegn
Þjóðverjum í Frakklandi, og
öðru sem gerðist á vígvöllunum,
og hann tók þátt í sigurgöng-
unni inn til Bonn í Þýzkalandi
eftir uppgjöf Þjóðverja. Eftir
OL 1920 gerðist hann þjálf-
nuddari hjá Sænska Frjáls-
íþróttasambandinu og var þar
um skeið.
Þess má geta að Guðmundur
var mjög snjall glímumaður á
sínum tíma. Það var og almæli
að hann væri sérlega góður að
kenna glímu, og því var það, að
Ungmennafélag Islands fékk
hann til að ferðast um og kenna.
Guðmundur Kr. Guðmunds-
son, mjög góður glímumaður og
nemandi Guðmundar hefur sagt
mér um Guðmund sem kennara:
Hann var alveg sérstaklega lag-
inn að kenna glímuna, skynjaði
hana og túlkaði þannig, að
manni fannst svo auðvelt að
læra hana.
Hér fer svo á eftir það, sem
Guðmundur hafði að segja um
þessar kennsluaðferðir sínar.
Hvar komst þú í kynni við
glímuna ?
Það má segja, að ég hafi alizt
upp við hana frá bernsku. Ég
er fæddur og uppalinn í Mý-
vatnssveit, en þar var glíman
mikið iðkuð.
Varla komu menn svo saman,
að ekki væri glímt, jafnvel þótti
sjálfsagt að glíma, þegar menn
hittust við kirkju.
Guðmundur S. Hofdal
Það var líka algengt, að menn
glímdu á ís. Við lágum oft við
vakir á vetrum og veiddum sil-
ung og þegar lítið aflaðist, eða
að það varð svolítið kalt, var
farið að glíma þarna á glerhálu
svellinu, og aldrei minnist ég
þess, að nein meiðsli hafi hlotizt
af, en ég man, að ég var oft
með miklar harðsperrur eftir
glímur þessar á ísnum. Ég var
nú ekki neinn sérstakur veiði-
maður og sló oft slöku við, og
hafði raunar meira gaman af
glímunni.
Hvenær fórst þú að heiman?
Ég fór til Reykjavíkur 1905,
og gekk þá strax í Glímufélagið
Ármann, og mjög fljótlega varð
það mitt hlutskipti ásamt Guð-
mundi Stefánssyni að kenna
glímuna í því félagi.
Eftir að hafa kennt hana þar
í eitt til tvö ár tók ég einnig að
mér kennsluna hjá Ungmenna-
félagi Reykjavíkur. Komst ég
þó fljótlega að þeirri niður-
stöðu, að mér var ofraun að
kenna þannig á tveim stöðum
samtímis, og snéri mér því
eingöngu að kennslu í Ung-
mennafélaginu.
En svo kom að því, eftir
glímuförina til London 1908, að
beðið var um glímukennara út
um land, sérstaklega hér sunn-
anlands. Var það Ungmenna-
félag Islands, sem gekkst fyrir
því. Til þess var ég svo ráðinn,
en áður en til þess kom, þá
lögðu Hafnfirðingar hart að
mér að kenna glímu hjá sér,
hvað ég og gerði. Kennslan var
tvisvar í viku miðvikudaga og
lauðardaga á kvöldin eftir
venjulegan vinnutíma, og gekk
ég eða réttara sagt skokkaði
þennan spöl fram og til baka!
Kennslan í Hafnarfirði mun
hafa staðið í tvo vetur. Þar
komu fram nokkrir skemmtileg-
ir glímumenn, eins og Árni
Helgason, nú ræðismaður í
Chicago og Valdimar Eyjólfs-
son, sem var ákaflega fimur
maður. Lék sér að því að setja
báðar fætur aftur fyrir hnakka
og hoppa svo á sitjandanum!
Einnig minnist ég Stígs Sæ-
lands lögregluþjóns og fleira.
109