Íþróttablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 19

svipað og annarstaðar og áhugi
mikill. Þeir, sem þar urðu
mestir afburðamenn, voru bræð-
urnir frá Sturlu-Reykjum. Jón
Hannesson frá Deildartungu,
var aftur meira á andlega svið-
inu.
Þar kenndi ég hinum fræga
og víðförla manni Vigfúsi Guð-
mundssyni, hótelhaldara.
Hnippingar á fundi.
í námskeiðslokin höfðu ung-
mennafélögin samkomu, og
buðu þar til kennurum bænda-
skólans og námskeiðsins. Þá
skeði það að einn af kennurun-
um var þar með sína pípu og
reykti, en þá var ekki aðeins
bindindisheit innan ungmenna-
félaganna, en einnig tóbaks-
bindindi. Þá biður maður þessi
mn orðið og byrjar með þessum
orðum:
„Ég er auðvitað hrifinn af
ungmennafélagshreyfingunni
og hún ætlar sannarlega ekki
að verða sér til skammar, en þið
eruð of „fanatiskir", þið eigið
a. m. k. að láta tóbakið eiga sig.
Ég skal sýna ykkur hve ég treð
af mikilli ánægju í pípuna
mína.“ Og svo fer hann að púa.
Svo þegar hann er sestur
verður enginn til andsvara, svo
ég bið um orðið, og var heit-
ur í skapi. Lét í ljós, að mér
þætti fyrirmyndin slæm, í
fyllsta lagi ljót, þar sem hann
væri gestur þessara manna,
sem hefðu þessi heit á stefnu-
skrá sinni og héldu þau, og
skyldi koma svona strákslega
fram. Fyrir þessu var klappað
mikið. Vigfús Guðmundsson
tók í sama streng. Þakkaði inni-
lega fyrir, og var hann þá korn-
ungur maður.
Sigurður frá Yztafelli mun
hafa þótt nóg komið og kvað
sér hljóðs og bar klæði á vopn-
in, en allt endaði þetta vel og
þykkjulaust af allra hálfu.
1 Ungmennafélagi Reykjavík-
ur uxu upp skínandi glímmnenn,
mest megnis fegurðarglímu-
menn. Má þar geta Guðmundar
Kr. Guðmundssonar, Bjarna frá
Laugarvatni, Steingríms Páls-
sonar, Magnúsar Kjaran, Helga
Hjörvar o. fl. Kennslan gekk
þar ljómandi vel og þó vorum
við alltaf í húsnæðishraki. Síð-
ari hluta vetrar æfðum við oft í
húsaporti bak við Iðunni gömlu
(þar sem Harpa er nú). Þar
söfnuðust að okkur áhorfendur,
en þar höfðum við þann hátt á,
ef þess þótti við þurfa, að
breiða segl á jörðina, og glímd-
um á því.
Næsta vetur fengiun við svo-
lítið húsnæði í kjallaranum á
Lindargötu 26 (þar er nú forn-
sala). Svo fór heldur að rætast
úr, því næsta vetur þar á eftir
fengum við að æfa í leikfimi-
húsi Menntaskólans. Ég hélt
sem sagt áfram kennslunni hjá
Ungmennafélaginu þar til ég
fór af landi burt 1914, en á
stríðsárunum lagðist starfsemi
þess niður eins og svo margt á
þeim árum.
Kenndir þú ekki glímu vest-
anhafs ?
1 ársbyrjun 1914 fór ég frá
Englandi til Kanada ætlaði í
skyndiferð, sem varð þó allmik-
ið lengri en til stóð. Þar er um
sjö ára sögu að ræða, sem ekki
verður sögð hér.
Ég var ekki fyrr kominn vest-
ur í Winnepeg, en ég byrjaði að
kenna glímu. Þar voru allgóðir
glímumenn fyrir, því þar hafði
Guðmundur Stefánsson verið í
nokkur ár, og hafði annast þar
kennslu, en Guðmundur var
glímukonungur Islands 1909.
Glímuáhugi var þar mikill,
og hefur glíman allt til þessa
dags verið keppnisíþrótt á þjóð-
hátíðardögum íslendinga að
Gimli og annarstaðar í Kanada
og Bandaríkjunum.
Ég tók þátt í heimsstyrjöld-
inni 1914—’18 og þar rakst ég
á tvo vestur-íslenzka glímu-
menn, á vígvöllunmn, og gerð-
um við það okkur að leik að
sýna íslenzka glímu á her-
mannasamkomu.
Kennsluaðferðir ?
Ég hef oft heyrt því haldið
fram, að þú hafir haft sérstak-
ar kennsluaðferðir, Guðmund-
ur, og væri gaman að fá það
fram hér í hverju þær voru
fólgnar. Því má raunar skjóta
hér inn svona til gamans, að ég
kom til þín í glímukennslu í
stórt herbergi á Laugavegi 44
ef ég man rétt, en þú mannst
nú sjálfsagt ekki eftir því.
Áhugamaður um glímu hér í
bæ hafði trú á því, að ég gæti
orðið góður glímumaður, og fór
hann með mig til þín, svo ég
gæti notið kennslu þinnar.
Þetta var veturinn 1929. Ég
hafði ekki verið lengi inn hjá
þér, þegar við tökum glímutök-
um. Ég hafði búizt við nokkrum
átökum og jafnvel sviftingum,
og hugsaði mér, sem svolítið
kunnugur glímu heiman að, að
ég skyldi gera sem ég gæti, og
reyna að standa í þér ef þess
væru nokkur tök.
En þetta fór allt á annan veg,
þarna urðu engin átök. Það
fyrsta sem þú segir við mig,
þar sem við stöndum í glímu-
stöðu á miðju gólfinu og ég
reiðubúin að koma á þig hörku-
bragði: „Slappaðu handleggina
algjörlega af! Þeir verða alltaf
að vera slappir, nema þegar þú
111