Íþróttablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 20

gerir átökin, en þá mátt þú vera
sterkur. Þú verður að vera af-
slappaður til þess að mótherj-
inn finni ekki hvað þú ætlar að
gera.“ Þá man ég vel hve mikla
áherslu þú lagðir á stígandann,
að hann væri réttur, og öryggið
í stígandanum við öllum brögð-
um, hvers eðlis sem þau eru,
voru þau sömu. Þú lagðir einnig
áherzlu á, að ég horfði yfir öxl-
ina á þér, og mér fannst eigin-
lega dálítið furðulegt að þú
sagðir að ég mætti loka augun-
um, ekki góna útí loftið, og þú
bættir við: ,,Þú verður næmari
fyrir því hvað keppinautur þinn
ætlar að gera.“
Á þessu verður þú að byrja
ef þú ætlar þér að ná árangri í
glímu, sagðir þú við mig kalt og
ákveðið. Og þetta: „Mundu að
vera teinréttur, og gakk þú inn
að manninum, þegar þú ætlar
að bregða, en ekki frá honum.
Láttu hann ekki fá tækifæri til
að bolast, eða láta þig bolast.“
Þetta og margt, margt annað
um glímuna og leyndardóma
hennar sagði Guðmundur við
mig þetta eftirminnilega kvöld
á Laugavegi 44.
Til átaka kom aldrei, svo ég
fékk ekki að sýna ágæti mitt í
viðureign við Guðmund. Æfing-
arnar urðu heldur ekki fleiri,
því nokkru áður hafði ég geng-
ið knattspyrnunni á hönd, og
ég held að íslenzk glíma hafi
ekki misst af neinum glímu-
snillingi þótt ég hætti þarna!
Þetta var einmitt mín aðferð
við kennsluna, heldur Guð-
mundur áfram, og glímukenn-
arar vita þetta og þeir viður-
kenna þennan stíganda þótt
þeir nái honum ekki.
I sambandi við þennan stíg-
anda Guðmundar, ræddi undir-
ritaður nánar við Þorstein Ein-
arsson, sem hefur athugað hann
mjög vel, og sagði Þorsteinn
eitthvað á þessa leið: „Þessi
stígandi, sem Guðmundur til-
einkaði sér, er að mínu áliti
persónulegur fyrir hann. Hann
er greinilega þrauthugsaður,
eins og allt, sem Guðmundur
gerir í sambandi við glímuna.
Ég hef reynt að festa skref-
in á blað, til þess að læra þau,
en ég er ekki viss um að okkur
takist að tileinka okkur þau og
kenna.“
Og Guðmundur heldur áfram:
„Þetta sem hér hefur verið
nefnt og var þín reynsla í her-
berginu á Laugavegi 44, er
fyrsta atriðið í glímunni, og
svo hafði ég sömu aðferðir og
þjálfarar nú. Ég kenndi þetta í
áföngum, fyrst stigið, síðan
sókn og vörn, og er þar ekki
nein nýmæli. Þetta var að vísu
nýmæli þá, en þessi atriði tóku
glímukennarar fljótt upp.
Ég minnist þess, að ýmsir
ágætir glímumenn komu oft til
mín á glímuæfingar, og sam-
kvæmt eigin ósk fengu þeir að
fylgjast með.
Mér varð strax ljós þýðing
þess að láta glímumenn hita sig
upp sem kallað er, áður en þeir
tækju til að glíma eða taka á.
Þegar til mín komu menn,
sem kunnu nokkuð fyrir sér í
glímu, en höfðu ekki komið á
æfingar fyrr, þá glímdu ég
fyrst við þá sjálfur, og ef mér
geðjaðist ekki að glímuaðferð-
um þeirra, neitaði ég þeim að
glíma við nemendurna.
Ég notaði að jafnaði mest
lágbrögð, og nær alltaf sem for-
spil fyrir hærri brögðum.
Ég tamdi mér og kenndi það
öðrum, að koma sem mest á
óvart í sókn.
Manst þú eftir nokkru sér-
stöku að lokum?
Ekki frekar en frá hefur ver-
ið skýrt. Þessi ferðalög voru
nýjung og kærkomin æsku-
mönnum og mér var allsstaðar
tekið með kostum og kynjum
og við mig var gert þannig að
veizla var búin á hverjum stað.
Viðdvölin var stutt, og það
varð að nota hverja stund sem
bezt en þessar ferðir verða mér
alltaf minnisstæðar, og kennsl-
an var mér alltaf nokkuð eftir-
læti, enda var það svo, að ég
fékkst við kennslu til sjötugs,
en hætti þá öllu bæði kennsl-
unni, og nuddþjálfun.
Þess má að lokum geta, að ég
gekk ekki á neinn þjálfaraskóla,
né heldur annan skóla til lær-
dóms í neinum fræðum. Þetta
hefur komið einhvern veginn af
sjálfu sér.
Snjall glímumaður.
Það er oft erfitt að bera sam-
an íþróttamenn, ágæti þeirra og
afrek, þar sem ekki er hægt að
koma við mælitækjum, ef þeir
eru ekki uppi á sama tíma sem
afreksmenn. I sambandi við
Guðmund Hofdal er þó hægt að
gera svolítinn samanburð á
honum og snjöllum síðari tíma
glímmnönnum ef sögð er svo-
lítil saga um atvik á glímuæf-
ingu í Glímufélagi Reykjavíkur
um 1930.
Hann var þá aðalkennari þar
og hafði marga nemendur. Bar
það þá við að glímumenn komu
til hans úr öðrum félögum, og
voru þeir velkomnir.
Það bar svo til einhverju
sinni að þangað komu Ármenn-
ingar, og þar á meðal Lárus
Salomonsson, sem þá var orð-
inn einn af beztu glímumönnum
okkar. Mun hafa verið annar í
112