Íþróttablaðið - 01.06.1966, Blaðsíða 8

Lárus Salómonsson:
róttin göfgar
1 3ja tölublaði Iþróttablaðsins 1966
(aprílhefti), útgefandi Iþróttasam-
band Islands, er slúðursaga um mig,
beinlinis sett í gang mér til ávirð-
ingar, af mönnum sem hugsa um mig.
UM MIG EH HUGSAÐ.
Eg þarf ekki að vera óánægður af
að um mig sé lítið hugsað og kemur
það fram í fyrrnefndu blaði l.S.l., en
þar á hinn velþekkti knattspyrnu- og
íþrótta- ritdómari Frímann Helga-
son samtal við Guðmund S. Hofdal.
Þar skýrir Guðmundur frá upp-
hafi glímunáms og æfinga sinna.
Einnig skýrir hann frá glímukennslu
sinni og víðferli til annara heims-
álfa og hérlendis, en afreka hans í
glímu, sem hljóta að vera mikil er
ekki getið. Hógværð og lítillæti hvíl-
ir yfir samtalinu. 1 eftirmála við
samtalið er klausa sem slúðurshöf-
undur er borin fyrir. Þar er afreka
Guðmundar S. Hofdal getið, og þau
eru að hann hafi sigrað mig í kapp-
glímu með gleraugum sínum árið
1930.
BERDREYMNI.
Fyrir nokkru síðan dreymdi mig
Guðmund S. Hofdal. Hann sat einn
við borðshorn og studdi hönd við
kinn og var hljóður. Þetta var í
stóru húsi. Menn voru þarna víðs
fjarri. Guðmundur var öðruvísi
klæddur en venjulega. Óþekktur mað-
ur kom til mín og spurði mig álits
um Guðmund.
Ég svaraði manninum og lýsti
Guðmundi eftir minni skoðun. Orð-
in sem ég valdi voru mjög einkenni-
ieg og tíðkast ekki i daglegu máli.
Það er sem þau hafi verið sótt í
æðri vizkubrunn. Ekkert af þeim
orðum set ég hér, ekki af því, að þau
hafi verið svo ljót, því að það
voru þau ekki. — Nokkrum klukku-
stundum eftir drauminn símaði mað-
ur til mín og sagði mér að ég ætti
kveðju í Iþróttablaðinu. Hann sagði
mér hvaðan ætt hennar væri og
hverjir væru feðurnir.
GUÐMUNDUR SVER AF SÉR.
Eftir að ég hafði kynnt mér kveðj-
una, símaði ég í Guðmund og sagði
honum draum minn og að ég hefði
frétt um sendinguna frá honum.
Guðmundur sagðist engan þátt eiga
í þessum stúf aftan við samtalið.
Þessu get ég trúað vegna þess, að
Guðmund langi ekkert til að rifja
þá sögu upp og kem ég að því síðar.
GEGN SLÚÐURSÖGUM ERU
MENN VARNARLAUSIR.
Það má segja, að gott sé að fá
þessa slúðursögu nú heldur en síð-
ar. Það má búast við, að fá álíka
frá einhverjum öðrum Guðmundi
eftir dauða sinn, og þá verður and-
svörum ekki beitt. Það hlýtur að vera
skrýtið sálræna sambandið á milli
þeirra manna, sem eru að hugsa og
skrifa um mig, í stað þess að láta
mig hvíla í friði.
Hver veit nema þeir innsigli
frægðarsögur sínar, sem eigi að opna
eftir 50 ár, beinar ýkjur og ósann-
indi um mig og aðra.
í ÞESSU FINNST EKKERT VIT.
Eins og ég gat hér að framan,
sagði Guðmundur að hann ætti eng-
an þátt í slúðursögunni, en sögumað-
ur Frímanns væri sjónarvottur. Guð-
mundur gaf mér í skyn að hann vissi
hver hann væri, en vildi ekki segja
mér nafn hans.
Mér dettur í hug gömul skopsaga.
1 sveit einni var stofnað fjáreigenda-
félag og kosin formaður. Talið var
að formaðurinn stigi ekki í vitið.
Hann hélt þó margar ræður og um
þær var mest talað, því að í þeim
fannst ekkert vit.
Sögumaður Frímanns minnir mig
á formanninn, því I sögu hans finnst
ekkert vit.
GLEYMSKA HEFUR GIST
SÖGUM ANNINN.
Annars er mér sama hver sögu-
maðurinn er. Hann er þarna að telja
fram tekjur sínar frá gullárum
glímu sinnar og ekki þarf að efast
um að rétt sé framtalið og skýrt
frá kaupum og sölu á vettvangi
minninganna. Ef sögumaður væri
mér kunnugur mundi hann frekar
hafa getið um eitthvað sem væri satt
og mér til hróss, svo sem eins og
þegar þrír karlmenn (að þeirra sögn
hreystimenn) réðust á mig að lok-
inni skjaldarglímu. Ég varð einn að
láta þá þrjá lúta móður jörð og einn
gista heim gleymskunnar.
VIÐ EIGUM MARGAR GAMAN- OG
SLÚÐURSÖGUR.
Ef við tínum saman á prent sögur
um viðureignir íþróttamanna þá
yrðu sumar skoplegar og lítt trúleg-
ar. Ein er svo, að einn knattspyrnu-
kappi af gamla skólanum kom þar
að, sem drengir voru að leika með
knött. Kappinn vildi leika með þeim,
en þeir léku á hann í öllu. Hann gekk
þá á brott og sagði ljótt. Þessu trúi
ég ekki: að fulltrúi gömlu knatt-
spyrnunnar hafi látið pilta nútímans
leika á sig.
EINA GLÍMUSÖGU VIL ÉG SEGJA.
Glímumaður var einn, sem ekki var
nafngreindur, enda ferðamaður á
hestbaki, en nokkuð á lofti og tal-
aði mikið um glímugetu sína og héit
ræður um glímuna og minnir að því
leyti á formann fjáreigenda, því
ekkert vit hafði verið í ræðum hans.
Maður þessi kom eitt sinn til Þor-
geirs I Gufunesi og vildi glima við
hann. Þorgeir sagði það vera sjálf-
sagt að glíma, en þá yrðu þeir að
vera þar sem mjúkt væri fyrir sig
að detta. Hinn féllst á það og sagði
Þorgeir ráða vali á glímuvettvangi.
Þorgeir sagði að þá væri bezt að
vera hjá fjóshaugnum.
Þeir hófu svo glímuna og fleygði
Þorgeir honum strax á hábragði
beint í fjóshaugirm.
FLJÚGÐU, FLJÚGÐU KLÆÐI.
Viðtalið er merkilegt og þar kenn-
ir margra upplýsinga, sem ekki
máttu glatast ef sannar eru. Þar
kennir þó fljótt gruns á ýkjum í
villuskini fjarlægs tíma. Einnig
nokkurs frásagnaruglings og nafna-
brengls. Um atvikin „hnippingar á
fundi“ hefði Guðmundur ekki átt að
tala því til er önnur frásaga um þau,
132