Íþróttablaðið - 01.06.1966, Blaðsíða 9

enda aðdragandi og tilefni annar, en
Guðmundur segir.
Þeir félagarnir spinna og tvinna
saman marga sögulega þræði, í
klæði það, sem þeir fljúga síðan á í
vinsemd. Uppistaðan í vefnum er:
með tilvísun til samtalsins á bls.
111—112 í Iþróttablaðinu; að Fri-
mann kemur til Guðmundar árið
1929 á Laugaveg 44 og ætlaði að
glíma við hann, og var stressaður og
tilbúin í átök, en Guðmundur var
reyndur og slæghyggin og sá, að sér
stóð hætta af að glíma við ungan
harðfrískan og skapríkan mann.
Guðmundur hafði reynslu og var
kunnugur svona og sá að Frímann
var kappgjarn og skapharður, enda
var Frímann að hans eigin sögn til-
búin í átök og koma hörkubragði á
Guðmund, því Guðmundur segir við
hann, sem svo: Hægan bróðir, slapp-
aðu af, slappaðu handleggina af.
Guðmundur segir einnig við Frímann
að hann eigi að horfa yfir öxl-
ina á sér og ekki góna svona á sig
út í loftið. Hann eigi að leggja aug-
un aftur, þá eflist hugans kraftur, og
hann verði næmari fyrir því hvað
keppinautur hans ætli að gera.
E>á veit maður það, að í glímu er
bezt að láta augun aftur og sjá ekki
neitt hvað keppinauturinn ætlar að
gera. Mig undrar ekki þó Guðmund-
ur vildi hafa gleraugun þegar hann
lagði mig. Líklega hafa þau verið
lokuð.
Þeir Frímann og Guðmundur
gllmdu svo ekkert, því þetta var
kennsluaðferð Guðmundar, að láta
menn slappa af. Mér dettur í hug dá-
leiðsla eða glímugaldur. Frímann dá-
ir síðan orð og kennslu og ráðlegg-
ingar afslöppunarmeistarans.
Ári síðar, en Guðmundur vildi ekki
hætta á að glíma við Frímann, hef-
ur Guðmundi farið það fram, að hann
leggur ótrauður í að bjóða mér f
kappglímu og það á æfingu og af
engri ástæðu svo getið sé. Sjálfur af-
slöppunarmeistarinn býður gesti sln-
um I kappglímu á æfingu, en á æf-
ingum eru sjaldan glímdar kapp-
glimur og sízt af kennurum.
Fyrirhafnarlaust sigrar hann mig
með gleraugunum, sem hafa blindað
hann frá þeirri stundu til dagsins í
dag. Ivafið í klæðið er svo aftan við
samtalið; slúðursagan um mig og
hljóðar svo:
„SNJALL GLlMUMAÐUR.
Það er oft erfitt að bera saman
íþróttamenn, ágæti þeirra og afrek,
þar sem ekki er hægt að koma við
mælitækjum, ef þeir eru ekki upp á
sama tima sem afreksmenn. 1 sam-
bandi við Guðmund Hofdal er þó
hægt að gera svolítinn samanburð á
honum og snjöllum síðari tíma
glímumönnum ef sögð er svolítil saga
um atvik á glímuæfingu í Glímu-
félagi Reykjavíkur um 1930.
Hann var þá aðalkennari þar og
hafði marga nemendur. Bar það þá
við að glímumenn komu til hans úr
öðrum félögum, og voru þeir vel-
komnir.
Það bar svo til einhverju sinni að
þangað komu Ármenningar, og þar á
meðal Lárus Salomonsson, sem þá
var orðinn einn af beztu glímumönn-
um okkar. Mun hafa verið annar í
Skjaldarglimunni það árið og með
fremstu mönnum í hinni miklu Is-
landsglímu 1930. Lýsa sjónarvottar
þvi þannig, að Lárus hafi tekið menn
þar tökum og lagt þá unnvörpum og
ekki haft mikið fyrir. Þá er það, að
Guðmundur spyr hann hvort hann
vilji glíma við sig, og var Lárus
ekki tregur til þess. Takast þeir á,
og var greinilega kapp í glímunni,
og eftir svolitla stund skeður það,
að Lárus fellur flatur á gólfið, sem
mun hafa komið honum á óvart, því
Guðmundur var þá af léttasta skeiði
eða 46 ára gamall og löngu hættur
kappglímum. Aftur takast þeir á og
var ekki minna kapp nú en í hið
fyrra sinn, og þótti þeim er á horfðu
nóg um. Gekk þá einn til og spurði
Guðmund að því hvort hann ætti
ekki að taka af honum gleraugun.
Guðmundur svaraði að það tæki því
ekki, og hafði sín gleraugu. Litlu
síðar fór sem í fyrra skiptið að
Lárus féll aftur fyrir þessum lág-
vaxna og þrekna kappa, og munu
glímurnar ekki hafa orðið fleiri, en
mikil spenna var i áhorfendum, og
varð glíman þeim eftirminnileg.
Sýnir þetta betur en margt annað
hvílíkur afburða glímumaður Guð-
mundur hefur verið, að honum skyldi
takast léttilega að fella svo ágætan
glímumann sem Lárus var þá orðinn,
en Guðmundur kominn af léttasta
skeiði.
Frímann/<
SAGAN FÉKK SNEMMA FÆTUR.
Satt mun það, að ég mun hafa kom-
ið á glímuæfingu hjá Guðmundi S.
Hofdal, en betur fer líklega ekki
nema einu sinni. Slúðursöguhöfund-
ur segir, að það hafi verið árið 1930
og ég hafi þá verið annar í Skjald-
arglímunni. Ósatt er þetta, sem ann-
að, ég er ekki annar né þriðji ekki
einu sinni fjórði, hvorki árin 1929,
1930, 1931, svo hvorki er um mis-
minni á röð eða ári að ræða, heldur
eru þarna á ferðinni ósannindi ósk-
hyggjunnar. Sjá Árbók Iþróttamanna
1953 bls. 123—124.
Já, ég kom á æfingu hjá
Guðmundi og sá hann glíma. Hann
hafði einkennilega stígandi (ekki
„stíganda'* eins og Frímann skrifar).
Stígandin var með nær engum
snúningi nema lítið eitt á tábergi
annars fótar. Hann steig fram og aft-
ur með löngu stígi hægra fótar fram
og lyfti sér þá upp á vinstra fæti i
fang mótherja sins. Mér fannst þessi
stígandi gossaraleg og valda stöðnun
á milli stiga, enda hefur enginn glímu-
maður tekið hana eftir honum, svo
vitað sé enn. Nokkur brögð tók Guð-
mundur öðruvísi en aðrir glímumenn.
Það mun hafa stafað frá því, að hann
lærði glímu og æfði með buxnatök-
um, en eftir komu glímubeltanna
varð óhægara að beita ýmsum
hnykksveiflum. Hans upphaflega
glíma varð því aflaga við breytt skil-
yrði. Hann hafði einnig glímt nokk-
uð við silungsveiði ofan um ís á Mý-
vatni. Þá glímdi hann mikið klædd-
ur og með vettlinga á höndum, enda
vetrartíð. Því var glíma hans og
margra Mývetninga meira látæðis-
leikur, enda gert til að halda á sér
hita að eigin sögn Guðmundar. Þetta
var kallað „vettlingatos".
Ég bað Guðmund að sýna mér
hvernig hann tæki ákveðin brögð,
sem hann gerði, og streittist ég ekki
á móti, því sýnandi á ekki gott með
að sýna rétta útfærslu ef honum er
meinað það.
Mig minnir að brögðin hafi verið
tvö. Hitt kann að vera, að hinn
glímugöfgaði maður hafi meira lagt
mig til byltu en kennslu og sýning-
ar, en það gera góðir kennarar yfir-
leitt ekki, samanber kennslustund
Frímanns hjá Guðmundi. Þetta kann
sögu- og sjónarvotti að vera minnis-
stætt, og hann minni þetta hafa
133