Íþróttablaðið - 01.06.1966, Blaðsíða 10

verið kappglíma, en. samkvæmt sam-
talinu og ráðleggingu Guðmundar við
Frímann áttu nemarnir að loka aug-
unum, og von er að nemum hans
hafi eitthvað missýnzt við mig. Þó
boðberi afslöppunarinnar hafi gleymt
henni í þetta sinn þá mun ég hafa
látið fátt um finnast, því oft hefi ég
orðið fyrir öðrum eins göfugleika,
samanber eins og þegar maður einn,
sem með frásögu sinni minnir mig
á formann fjáreigenda, sló báða
fætur undan mér með hægra fæti sín-
um er ég stóð uppvið þil í húsi einu,
svo ég settist á gólfið. Ég var að
segja sögu og meira brá mér ekki
en svo, að ég sagði söguna áfram.
Sjónarvottar voru að þessu.
Komið hefur það þó fyrir þegar ég
hefi fengið slíka kveðju, að ég hefi
brugðizt öðruvísi við, og hefur ger-
andinn þá fundið að ég mátti mín
nokkurs. Þetta var innskot.
Ekki man ég annað en æfingin
gengi og endaði viðburðalaus.
GLEKAUGUN.
Sögumaður segir, að Guðmundur
hafi verið með gleraugu. Það eitt
styður frásögn mína, að ekki var um
kappglímu að ræða, heldur sýningu
á brögðum, að Guðmundur tók ekki
af sér gleraugun, þó sögu- og sjón-
armaður byði honum að taka þau.
Þó finnst gamansöm skýring um
gleraugun hans Guðmundar hér
annarsstaðar.
Hér sézt Benedikt G. Waage heiðursforseti l.S.I. afhenda Ármanni
J. Lárussyni Grettisbeltið.
Engin fremd er mér að segja frá
þessu, því hann var studdur burtu
og vinir hans áfelldu mig stórlega í
orðum fyrir þetta. Frá þessu og öðru
hefði ég aldrei skýrt, en ég er knúinn
til þess eftir birtingu slúðursögunn-
ar. Þetta hefur sögu og sjónarvottur
ekki vitað.
en sé henni raskað, þá reyni ég að
verja mig, en er sáttfús þó.
Og nokkrir menn, þar á meðal
Guðmundur S. Hofdal og Frímann,
vita að mig tekur sárar en flesta
menn að vera særður, þó ég sé
ekki ófærari öðrum að svara fyrir
mig.
VlNBERIÐ BREYTIST 1 RÚSlNU.
Nokkru síðar frétti ég að Guðmund-
ur S. Hofdal bæri það út, að hann
hefði lagt mig á æfingu. Eitthvað
mun hafa þykknað í mér, því nokkru
síðar bar fundum okkar saman I húsi
einu (ekki ibúðarhúsi), þar var hann
að tala við menn (karlmenni mikil).
Ég gekk umbúðalaust að Guðmundi
og segi: „Ert þú að bera út að þú
hafir lagt mig á æfingu hjá þér,
þar sem þú fékkst að sýna brögð á
mér?“
Guðmundur játaði þessu. Þá sagði
ég eitthvað á þá leið að við skyld-
um bara reyna með okkur, því ég
gæti farið með hann eins og barn ef
ég kærði mig um.
Það skipti engum togum að við
tókum saman. Guðmundur féll strax
og upp stóð hann og féll aftur fastri
byltu.
ÖFUND OG BRÓÐERNI.
Ég á fjölmarga vini í öllum stétt-
um þjóðfélagsins og landshlutum. Ég
á líka nokkra öfundarmenn, þeir
eru viss manntegund. Ég er hrein-
lyndur og opinskár og það jafnvel
um of. Ég hefi verið nokkuð í ljós-
röndinni á leiksviði lífsins. Nafn mitt
er þekkt.
Það þykir meira í munni að geta
talað um manninn, sem hægt er að
nefna með nafnl. Enda segir tilvitn-
unin: Þeir töluðu mest um Ólaf
konung, sem aldrei höfðu séð hann.
Það er því af þessari vissu mann-
tegund, sem margt er talað um mig,
bæði satt og logið.
Þeir vita þessir menn, að ég er að
eðlisfari fáskiptin og læt alla vera 1
friði, sem mig varðar ekki um. Ég
mynda ekki klíkur i kringum mig
né dreg menn í dilka. Ég þrái kyrrð,
HVER MYNDI HAFA TRUAÐ?
Hver myndi hafa trúað að Frí-
mann þyrfti að nota svona slúður og
hvað kemur honum til að koma með
36 ára ómerkilega sögu um mig?
Hvaða kennd knýr dáðarekkinn Frí-
mann til að trúa þessu?
Því ýmsu ljúga menn á mig
mörgum fúa spuna,
einnig þú um þessi stig
þokast nú til muna.
HALDA ÞEIR MIG VINAFÁAN?
Ég hefi ekki aflað mér vinskapar
Guðmundar né Frímanns. Þess í stað
hefi ég hrakið ýmsar firrur þeirra
i ræðum og á prenti. Það hefur gefið
þeim viljann til að hugsa um mig.
Guðmundur hefur svo aflað sér
fylgismanna. Það er sögumanns og
sjónarvotts. Bara það endi ekki
þannig að allir hviki og enginn vilji
134