Íþróttablaðið - 01.10.1969, Blaðsíða 14
Bikarar,
sem allir
vilja vinna
Hér áður fyrr, og að vísu enn í dag, er draumur allra knattspyrnu-
félaga að verða meistari í sínu landi. Sú upphefð var stór, féll
aðeins einu liði í skaut, og var mikið á sig lagt til að ná þeim ár-
angri. Vinningurinn var ekki mikill, gevmsla á bikarnum í eitt ár,
og verðlaunapeningur handa hverjum leikmanni. Sæmdarheitið
meistari og hin litlu verðlaun nægðu til að gera alla ánægða, og
þannig var málunum háttað þar til árið 1955, er Evrópubikar-
keppni meistaraliða hófst.
Þótt einkennilegt kunni að
virðast, má rekja rætur Evrópu-
bikarkeppni meistaraliða alla leið
til Suður-Ameríku. Knattspyrnu-
sambönd Suður-Ameríku höfðu
sameinazt í sérsambandi löngu
áður en hliðstæðri hugmynd
skaut upp kollinum í Evrópu og
var höfuðverkefni þessa sam-
bands framkvæmd keppni lands-
liða um meistaratitil álfunnar.
Eftir heimsmeistarakeppnina
í Brasilíu árið 1950, þegar knatt-
spyrnuforkólfar Evrópu höfðu
kynnzt starfsemi Suður-Amer-
íkusambandsins, fékk hugmynd-
in um Evrópusamband bvr und-
ir báða vængi, einkum fyrir at-
beina þriggja manna, Frakkans
Henri Delauny, dómsmálaráð-
herra Austurríkis, dr. Josef Gerö,
og góðkunningja okkar, Danans
Ebbe Schwarts. Var knatt-
spyrnusamband Evrópu (U.E.F.
A. (Union of European Football
Association) svo formlega stofn-
að í Sviss 1954.
Árið eftir var hafizt handa að
koma á laggirnar Evrópukeppni
landsliða að suður-amerískri fyr-
irmynd, en þegar til kom, fékkst
ekki meirihluti fyrir henni og
kafnaði hún því í fæðingu.
Evrópukeppnin virtist því
14
ÍÞRÓTTABI.AÐIÖ