Íþróttablaðið - 01.11.1969, Síða 24

var byggður á reynslu þjálí'ara
hennar, Yves Durand Saint-
Omer, 45 ára gömlum manni,
sem eitt sinn var sjálfur nrikill
400 metra hlaupari og náði bezt-
um tíma 50,3 sek. Þjálfunarað-
ferðir hans, sem voru sagðar allt
of strangar fyrir kvenfólk, áttu
ekki upp á pallborðið hjá opin-
berum þjálfurum. Durand Saint-
Orner uppgötvaði Colette dag
nokkurn árið 1960, þegar hún
var 14 ára skólastúlka í bænum
Royan, nálægt Bordeaux á suð-
vesturströnd Frakklands. Þá var
hún að keppa í þríþraut fyrir
skóla sinn. Royan er fjölsóttur
ferðamannastaður og það var erf-
itt að einbeita sér að frjálsíþrótt-
um, þegar baðströndin lieillaði.
En Colette hélt áhuganum óskert-
um, og á unglingamóti árið 1964
hljóp hún 200 metra á 25,4 sek.
,,Frá þeirri stundu“ segir hún,
„vissi ég, að ég gæti komizt
lengra, og einsetti mér það.“
En árið 1965 var henni erfitt.
Eftir að hún hafði tekið kenn-
arapróf í eðlisfræði, átti hún þess
kost, að fara á námskeið í París.
En henni leiddist þar, hún var
einmana og fór aftur til Royan
eftir nokkra mánuði. Skömmu
síðar fékk hún stöðu eðlisfræði-
kennara í La Réole, 40 mílur
r ~~--------------------
Verzlið
*
1
frá Bordeaux, og þar kennir hún
enn.
Tímamót mörkuðust í lífi Col-
ette sem frjálsíþróttakonu, árið
1966. Þá tók hún í fyrsta sinn
þátt í Frakklandsmeistaramóti,
nær óþekkt. Hún fór sér nrjög
geyst af stað í 400 metra hlaup-
inu og varð önnur á 54,2 sek.,
en Monique Noirot sigraði. Col-
ette átti að taka þátt í Evrópu-
meistaramótinu í Búdapest, en
af einhverjum óskýranlegum á-
stæðurn, fór henni mjög aftur
síðustu vikurnar fyrir mótið og
formaður frjálsíþróttasambands-
ins, Robert Bobin, ákrað á síð-
ustu stundu, að hún yrði ekki
meðal þátttakenda. Bezti árang-
ur hennar í 400 m. hlaupi á síð-
ustu æfingunum var aðeins 56,6
sek.
Colette neyddist því til að sitja
í örvæntingu sinni heima í Roy-
an, meðan Monique Noirot
krækti sér í brons-verðlaunin á
54,0 sek. Síðar hefur Colette sagt,
að þá hafi hún ákveðið að hætta
við frjálsíþróttir fyrir fullt og
allt. En þjálfari hennar taldi um
fyrir henni og hún hóf æfingar
á ný árið 1967. En þá var áhug-
inn ekki eins mikill og jafnvel
þótt hún næði tímanum 54,1, þá
hvarflaði ekki að henni, að hún
ætti eftir að verða bezti 400
nretra hlaupari í heiminum.
Nú var farið að hugsa um
Olympíuleikana og þjálfari CoF
ette skipulagði æfingadagskrá
hennar. Á hverjum morgni hljóp
hún fjóra til finnn kílómetra um
nágrennið og síðan æfði hún á
hlaupabrautinni síðari hluta
dagsins. Það voru mjög strangar
æfingar, sem voru miðaðar við
þjálfun karlmanna. En árangur-
inn kom fljótlega í ljós og var
framar öllum vonum. Vorið 1968
hljóp hún 100 nretrana á 11,6
eða 11,7, þrern til fjórum tíundu
sekúndum betri tínra, en henn-
ar bezti tínri fram að því hafði
verið. En það var fyrst unr sunr-
arið, þegar hún hafði sumarleyfi
frá skólanunr og dvaldist í þjálf-
unarbúðum í Font-Ronreu, að
Colette sló í gegn. Á óopinber-
unr æfingamótunr, hljóp hún 300
metra á 374 sek. og oft 100 metra
á r 1,4. (Á æfingum síðar í Mexi-
co, þar sem þjálfari hennar var
með henni, hljóp hún marga 200
metra spretti, með örstuttum
hvíldum á 24,5 sek. hvern sprett.)
Þegar hér var konrið, voru
stjórnendur frjálsíþróttasam-
bandsins í Frakklandi orðnir
uggandi um heilsu hennar af öll-
um þessunr ströngu æfingum og
óttuðust, að hún myndi aðeins
ofþreyta sig. en ekki ná mark-
verðunr árangri. Engintr vissi.
hvað hún gat, en Durand Saint-
Onrer, var viss urn getu hennar
og fullyrti, að nú gæti hún hlaup-
ið 400 metra á 52,0 og hefði
góða möguleika á að vinna verð-
laun á leikunum í Mexico. Varla
þarf að taka það franr, að hann
var eini maðurinn, sem treysti
svo fyllilega á getu Colette.
En kraftaverkið gerðist samt
sem áður, þótt hún væri aðeins
finrnrta í röðinni lengst af í úr-
48
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ