Íþróttablaðið - 01.12.1991, Blaðsíða 18

„Við fengum að
„dingla" með og
vorum hálfgert
„súkkulaði" eins
og það er kallað.
að ég flutti í Garðabæinn. Enn voru
það áhrif frá pabba sem spiluðu inn í.
Ég varð íslandsmeistari með Val í 3.
flokki. Þá voru þar margir góðir leik-
menn sem síðan hættu í handboltan-
um. Þar má nefna knattspyrnumenn-
ina Guðna Bergsson og Ingvar
Guðmundsson og Stefán Hilmars-
son, söngvara Sálarinnar, sem þá var
reyndar nefndur Stebbi stangarbrjót-
ur. Af þeim strákum sem þarna urðu
íslandsmeistarar með Val eru bara ég
og Valdimar Grímsson enn að leika
handbolta."
„Þetta er svona alls staðar," skýtur
Guðný inn í umræðurnar. „Hópurinn
þynnist alltaf eftir því sem nær dregur
meistaraflokki. Þá eru æfingarnar
orðnar það stífar að fólk leggur þær
ekki á sig fyrir það eitt að sitja á
bekknum. Menn vilja vera með fyrir
allt erfiðið." „Það er nú líka þannig,"
segir Skúli, „a.m.k. í karlaboltanum
að alltof oft verður ekkert úr strákum
sem eru bráðefnilegir leikmenn í 2.
flokki og hafa kannski verið að vinna
til verðlauna í gegnum alla yngri
flokkana. Þegar þeir fara að banka á
dyr hjá meistaraflokki er of algengt
að gengið sé fram hjá þeim og aðrir
reynslumiklir „jaxlar" keyptir inn. Þá
hætta þessir strákar eða fara að leika
sér í neðri deildum og þannig tapast
margur góður efniviður. Það má
nefna mörg dæmi þar sem svona hef-
ur farið, jafnvel heilu flokkana."
— Fórstu svo að fá leið á því að
keyra á milli með æfingatöskuna?
„Það má segja það. Það varð líka
þannig þegar maður varð aðeins
eldri að félagsskapurinn fór að skipta
meira máli og skólafélagar mínir
voru allir í Stjörnunni á þessum ár-
um," segir Skúli.
— Hvað með þig Guðný? Er það
ekki rétt að þú hefur alltaf leikið fyrir
Stjörnuna?
„Jú, og það er í raun alveg ótrúlegt
því á þessum árum voru engir yngri
kvennaflokkar til í félaginu," segir
Guðný. „Við fórum nokkrar vinkon-
urnar á æfingu með „gömlu konun-
um" og fengum að dingla með, svona
nokkurs konar „súkkulaði" eins og
það er kallað þegar menn eru ekki
líklegir til afreka.
Síðan tókum við fyrst þátt í íslands-
„ÉG ER
YFIRSTUBBUR í
STJÖRNUNNI"
móti í 3. flokki. Við töpuðum hverj-
um einasta leik um veturinn og gerð-
um aðeins eitt mark í öllu íslands-
mótinu. Sami hópur varð svo
Islandsmeistari þremur árum síðar.
Þá var Heimir Karlsson að þjálfaokk-
ur. Hann lagði sig mikið fram og ein-
beitti sér að því að ná árangri. Ég man
að hann hélt fund fyrir fyrstu æfing-
una þar sem hann tilkynnti hópnum
að stefnan væri tekin á titil. Við litum
bara hver á aðra og vorkenndum
manninum fyrirað láta þessa vitleysu
út úr sér," segir Guðný.
Nú hlær Skúli skyndilega. „Ég man
alltaf eftir því þegar Guðný var
nýbyrjuð að leika handbolta og kom
heim eftir einn leikinn alveg æðis-
lega ánægð. Fjölskyldan gladdist
með henni og hélt að loksins hefði
Stjarnan unnið leik. „Nei," sagði sú
stutta, „en við töpuðum bara með
fjórum mörkum." Guðný tekur undir
hláturinn. „Já, maður var í því að telja
niður muninn á þessum árum og
þetta var metið."
— Nú leikið þið bæði á línunni.
Hefur það alltaf verið ykkar staða?
„Nei, ekki aldeilis," segir Skúli. „Ég
var stór eftir aldri og í yngri flokkun-
18