Íþróttablaðið - 01.12.1998, Blaðsíða 6

B
c»r sameuung
íþróttafélaga nauðsynleg?
Reynir Ragnarsson fermaður ÉBR vill fækka íþróttafélögum í Reykjavík
Umræðan um sameiningu íþrótta-
félaga hér á höfuðborgarsvæðinu
hefur aukist í kjölfar samstarfs-
samnings KR og Gróttu í hand-
boltanum og hugsanlegrar sam-
einingar annars vegar íþróttafé-
laganna Þróttar og Armans og
hins vegar Iþróttafélags Reykja-
víkur og Leiknis. Þessi umræða er
þó ekki ný af nálinni því margir
hafa bent á í gegnum tíðina þá
fjárhagslegu hagræðingu sem
sameiningar myndu hafa í för með
sér sem og batnandi árangur í ein-
stökum íþróttagreinum. En málið
er nú flóknara en svo að hægt sé
að leysa það með einföldu bók-
haldsdæmi. Inn í það spinnast
mannlegar tilfinningar stuðnings-
manna sem eiga erfitt með að sjá
eftir sínu „gamla félagi “. Hver
ætti t.d. ekki erfitt með að ímynda
sér Val og KR leika undir sama
merkinu?
Tilfinningabönd
Reynir Ragnarsson, formaður
ÍBR, bendir á að fækkun félaga á
Reykjavíkursvæðinu myndi vissu-
lega hafa í för með sér aukna getu
til mannvirkjagerðar fyrir einstök
íþróttafélög en segir ennfremur þá
galla sem af sameiningu hljótast
fjölmarga. „Lengi vel var vanda-
málið við sameiningar hjá þessum
félögum, fyrir utan tilfinningar,
gamla félaga og söguna, sú áhætta
að þátttakendum gæti fækkað.
Þetta hlaust af því að reglugerðir,
hvað hópíþróttir varðar, voru
bundnar því að hvert einstakt fé-
lag mátti bara senda fjögur lið, úr
hverjum aldursflokk, til keppni í
stað þess að fá að ráða því sjálft
hversu mörg lið væru send. Þessu
hefur nú verið breytt hjá hand-
bolta- og körfuboltasambandinu
og í bígerð er að reyna að fá þessu
breytt hjá knattspyrnusamband-
inu. Það sem ég á þá við er það að
nauðsynlegt er að krakkar verði
ekki af keppni vegna sameininga,
komi þær til með að verða. Ann-
að vandamál mundi síðan snúa að
þeirri sjálfboðavinnu sem ein-
kennir íslenskt íþróttalíf. Það
ræðst t.d. af tengslum einstaklings
við ákveðið félag hversu miklum
tíma hann er tilbúinn að fórna fyr-
ir það. Séu þessi tengsl rofin, með
sameiningu eða myndun nýs fé-
lags, skapast sú hætta að margir
sjálfboðaliðar myndu hreinlega
ekki nenna þessu lengur,“ segir
Reynir og bætir við: „Annars hef
ég oft sagt að sé það ekki mögu-
legt að sameina félög þá væri
kannski frekar hægt að hugsa sér
einhverskonar samstarf þeirra á
milli þar sem félög eins og t.d.
Fjölnir og Fylkir, vegna m.a. stað-
setningar í borginni, væru til í að
senda lið undir sameiginlegu
merki í tilteknum aldursflokki og
íþróttagrein."
Framtíðin í hverfafélögum
Undanfarin ár hafa augu manna
opnast fyrir nýjum möguleika á
því að gera íþróttalíf í höfuðborg-
inni markvissara án þess þó að
hrufla of mikið við viðkvæmum
taugum stuðningsmanna. Sú leið
sem hér er um rætt felst í því að í
stað þess að stuðla að sameiningu
hinna „stóru“ félaga væri mark-
miðið að gera þau fjölhæfari og
auka tengsl þeirra við þau hverfi
sem þau eru staðsett í. Þannig
hefur ÍBR markað ákveðna stefnu
sem tekur mið af þessu markmiði.
Þar er gert ráð fyrir því að hin
„stóru“ rótgrónu félög líkt og
Víkingur, Valur, KR og Fram, svo
eitthvað nefnt, mundu bjóða upp
á fleiri íþróttagreinar en nú er
gert, þ.e. auka fjölbreytnina í
starfi sínu.
Reynir segir að til ná þessu
markmiði væri það hugsanlegt að
hin „smærri“ félög sem þá snúast
kannski bara um eina íþróttagrein
myndu sameinast hinum
„stærri“. „Fyrir mörgum árum
var Reykjavík skipt upp í ákveðin
íþróttarhverfi og stefnan er að
það sé eitt sterkt fjölgreinarfélag í
hverju hverfi. Þannig er t.d. Val-
ur hverfafélag fyrir Hlíðarnar og
Fram fyrir Safamýrina. Með
þessa skiptingu í huga gerir það
félögum auðveldar að mynda
tengsl við skólana í hverfunum.
Utkoman gæti orðið einhverskon-
ar íþróttaskóli sem samvinnu-
verkefni tiltekins hverfisskóla og
íþróttafélags og hefur slíku sam-
starfi þegar verið komið á fót
sumsstaðar í borginni," segir
Reynir.
Ágætis dæmi um slíka samein-
ingu, sem talað var um hér að of-
an, væri kannski hugsanleg sam-
eining milli íþróttafélaganna Ár-
manns og Þróttar. I Ármanni eru
fyrst og fremst einstaklingsíþrótt-
ir meðan Þróttur einkennist meira
af hópíþróttum. Slík sameining
myndi því „raska“ litlu, ef svo má
að orði komast. I þessu tilliti
hagnast bæði félögin, þ.e. Ár-
menningar fá hlutdeild í þeirri
nýju aðstöðu sem Þróttarar eru að
koma sér upp í Laugardalnum en
Þróttarar aftur á móti geta boðið
félagsmönnum sínum upp á fleiri
íþróttagreinar en hingað til hefur
verið. Ármann myndi því starfa
sem einhverskonar frjálsíþrótta-
og glímudeild innan Þróttar. í
framhaldi af þessu væri hægt að
hugsa sér að þau fjölmörgu fim-
leika- og sundfélög sem starfandi
eru á höfuðborgarsvæðinu
mundu hefja svipað samstarf við
önnur félög. „Við viljum sjá félög
sem geta boðið börnum upp á
fjöldann allan af ólíkum íþrótta-
greinum svo allir ættu að geta
fundið eitthvað við sitt hæfi. Þá á
ég ekki bara við þessar „hefð-
bundnu“ íþróttagreinar heldur
einnig íþróttir líkt og keilu og
karate svo eitthvað sé nefnt,“ seg-
ir Reynir.
Brottfall minnkar
Hugmyndin um sameiningu er og
verður alltaf viðkvæmt mál, jafn-
vel að félögin séu smá. En það er
ljóst að yrðu hverfafélögin í þeirri
mynd sem Reynir talar um að
veruleika út um alla borg gæfist
íþróttafélögum ekki bara kostur á
að ná til fleiri einstaklinga og
skapa sterkari tengsl við þá héld-
ur myndu færri börn heltast úr
lestinni sökum áhugaleysis. Sé
tekið mið af félags- og upp-
byggingargildi gildi íþrótta og því
óeigingjarna starfi sem íþróttafé-
lögin nú þegar leggja af hendi
verður slík viðbót sem hér er um
rætt, aðeins til að styrkja þessa
starfsemi og skapa fleirum kost á
heilsusamlegu líferni.