Íþróttablaðið - 01.12.1998, Blaðsíða 16

16
„Ég vona að íþrottirnar hafi gefið
mér betri heilsu// sagði Ásta. „Þaer
hafa gefið mér góðan og
skemmtilegan félagsskap,
ógleymanlegar stundir, ferðalög. Ég
hef lært mjög mikið, ekki síst
samskipti við fólk, og svo má ekki
gleyma því að það er ekkert
leiðinlegt að vera í góðri æfingu."
Ekkert líí án
„Ég get ekki lifað án íþrótta og líf
mitt gengur út á fótbolta,“ sagði
Hólmfríður Ósk Samúelsdóttir, 14
ára knattspyrnustúlka í Breiða-
bliki í Kópavogi, þegar hún gaf sér
tíma til að líta upp frá verkefni
fyrir skólann, ritgerð um íþróttir.
Ásta B. Gunnlaugsdóttir, móðir
hennar og knattspyrnukona, var
að ná í yngri systurina Grétu
Mjöll, 11 ára, sem var á fimleika-
æfingu hjá Gerplu. Húsbóndinn á
heimilinu, Samúel Örn Erlingsson,
íþróttafréttamaður á Sjónvarpinu,
var rétt kominn af fundi. „Æfing-
ar og keppni eru yfirleitt í kring-
um hefðbundinn kvöldmatartíma
svo kvöldmatur hjá okkur hefur
víðtæka merkingu, er á tímabilinu
frá hádegi til miðnættis,“ sagði
Ásta þegar mæðgurnar komu í
hús. „Og svo er verið að brýna
fyrir okkur að borða á matmáls-
tíma!“
Öll virk en sjaldan saman
Það er mikið að gera hjá þessari
íþróttafjölskyldu og hún þekkir
ekki annað þegar íþróttirnar eru
annars vegar. „Mín fyrstu afskipti
af íþróttum voru þegar ég var 10
ára og tróð mér inní Hljómskála-
hlaup,“ sagði Ásta. „Þar náði ég
tíma sem vakti athygli Guðmund-
ar heitins Þórarinssonar, þjálfara,
og hann bauð mér þegar á æfingu
hjá ÍR. Síðan fór ég líka að æfa
handbolta og fótbolta og þegar
æfingarnar voru orðnar rúmlega
20 á viku var tími til kominn að
velja og fótboltinn varð ofan á. En
áður en ég hætti í hinum greinun-
um afrekaði ég það að hlaupa í ís-
lenska landsliðinu í frjálsum og
leika landsleik í handknattleik. Ég
lék síðan alla kvennaknattspyrnu-
landsleiki fslands 1981 til 1994
nema hvað ég var á bekknum í
einum og missti af tveimur leikj-
um nokkrum dögum eftir að
Gréta Mjöll fæddist. Þegar ég var
í fótboltanum á fullu snerist lífið
um knattspyrnuna, þar sem laug-
ardagar voru skemmtilegustu dag-
ar vikunnar með leikjum í sjón-
varpinu og umfjöllun í dagblöð-
unum en áður en kom að hlaupinu
í Hljómskálagarðinum vissi ég
ekkert um íþróttir nema það að
Liverpool var lið á Englandi og
þar var leikmaður sem hét Kevin
Keegan. Eftir að ég hætti að spila
hefur mér reynst erfitt að finna
aðra íþróttagrein en ég er í eró-
bikk og svo mæti ég af og til á fót-
boltaæfingar hjá meistaraflokki
kvenna í Breiðabliki. Ég hef aldrei
skipt um félag og hef alltaf verið
Bliki í fótboltanum."
Samúel Örn er frá Hellu á
Rangárvöllum og sparkaði bolta
eins og aðrir strákar, „en ég var
alltaf í sveit á sumrin og þá var ég
bara í fótbolta með hundinum á
bænum. 15 ára kynntist ég fyrst
knattspyrnuþjálfara en þá fór ég
að leika með Heklu frá Hellu og
lék í áratug í 3. deild, fyrst með
Heklu en síðan Þór Þorlákshöfn
og IK í Kópavogi. “Hann kynntist
körfuknattleik og blaki þegar
hann var við nám í Menntaskól-
anum að Laugarvatni, æfði körfu-
bolta með Haukum í Hafnarfirði
og lék með liðinu í 1. deild en varð
landsliðsmaður í blaki 1979 og
var með landsliðinu til 1987. „Ég
var í öllum íþróttum og valdi ekki
á milli greina fyrr en ég var orðinn
landsliðsmaður en þessi reynsla
hefur nýst mér í starfi sem íþrótta-
fréttamaður. En þó harðri keppni
sé lokið reyni ég að halda mér við
með því að spila körfubolta með
gömlum jöxlum helst þrisvar í
viku. “
Elta mömmu
Hólmfríður, sem er í 9. bekk í
Kópavogsskóla, er í 3. flokki í fót-
boltanum og æfir líka með 2.
flokki, alls sex æfingar á viku, auk
þess sem hún aðstoðar við þjálfun
yngri flokka. „Mamma tók mig
með á æfingu þegar ég var sex ára
en þá var ég í hópi með stelpum
sem voru fimm áium eldri en ég
og ég þorði ekki að vera með
þeim. Ári síðar var búið að koma
á 5. flokki og þá byrjaði ég á fullu.
Ég hef prófað fullt af íþróttum en
ekki tollað í neinu nema fótbolt-
anum.“
Gréta, sem er í 6. bekk, æfir
fimleika sex sinnum á viku og
mætir að jafnaði á eina fótbolta-
æfingu vikulega. „Ég fór í fótbolt-
ann af því að mamma og Hófí
voru í honum og ég elti þæn
Mamma og pabbi vildu líka að ég
væri í íþróttum og héldu að fót-
boltinn væri bestur fyrir mig. Svo
langaði mig til að prófa eitthvað
nýtt, fór í fimleika og er á fjórða
ári í rosalega góðum hópi. Mig
hefur stundum dreymt um að fara
í frjálsar af því ég er svolítið fljót
að hlaupa en ég hef ekki tíma og
mamma og pabbi segja að ég geti
hugsað um það seinna. En ég hef
Samúel Örn var liðtæknr í blak-
inu og lék meö sigursælu liði
Þróttar í Reykjavík um árabil.
stundum hugsað um að fara í
frjálsar af því mamma var í frjáls-
um þegar hún var lítil.“
íþróttirnar eiga hug fjölskyld-
unnar en keppnin er rík og fyrir
bragðið stunda þau líkamsræktina
ekki mikið saman þó viljinn sé fyr-
ir hendi. „Hugmyndin var að vera
saman á skíðum en það er ekki
fyrir nokkurn mann að stunda
skíðaíþróttina á Reykjavíkur-
svæðinu því hér er nánast aldrei
snjór,“ sagði Samúel Örn. „Hins
vegar höfum við verið á skíðum
úti á landi um páskana, vorum
síðast á ísafirði og á Dalvík fyrir
tveimur árum. “
Stelpurnar sögðu að þessar ferð-
ir hefðu verið mjög skemmtilegar
en þær væru alveg til í að spila oft-
ar fótbolta við foreldrana. „Við
reynum að ferðast saman á sumr-
in og erum þá úti en Skvetta,
hundurinn okkar, hefur fengið
okkur hvað mest í sameiginlega
útivistarhreyfingu,“ sagði Samúel
Örn.
Ásta sagði að keppnisfyrir-
komulagið setti strik í reikning-
inn. „Loksins þegar við hættum
þessum hefðbundnu keppnisí-
þróttum og ætluðum að fara að
lifa lífinu eins og þeir sem ekki eru
í íþróttum rákum við okkur á vegg
því stelpurnar voru komnar á
sömu braut og við höfðum verið
á. Fyrir vikið höfum við ekki mik-
inn tíma saman, því það eru æf-
ingar og það er keppni.“
Iþróttirnar hafa gefiö þeim mikið
Þó samverustundirnar séu ekki
margar eru þau öll sammála um
ágæti íþróttanna.
„Ég vona að íþróttirnar hafi
gefið mér betri heilsu,“ sagði Ásta.
„Þær hafa gefið mér góðan og
skemmtilegan félagsskap, ógleym-
anlegar stundir, ferðalög. Ég hef
lært mjög mikið, ekki síst sam-
skipti við fólk, og svo má ekki
gleyma því að það er ekkert leiðin-
legt að vera í góðri æfingu. Eins
má nefna að ég meiddist aldrei í
keppni en sleit reyndar hásin þeg-
ar ég var einu sinni á varamanna-
bekknum og fagnaði. Ég hélt
áfram að æfa og keppa eftir að
hafa átt stelpurnar en á þessum
tíma var ekki algengt að konur
byrjuðu aftur í íþróttum eftir að
hafa verið í barnsburðarfríi. Eftir
á að hyggja held ég að ég hafi sýnt
mörgum konum að það er hægt
að halda áfram. Ég var með dæt-
urnar á brjósti í eitt ár en spilaði
fótbolta allan tímann og gaf þeim
í hálfleik. Með öðrum orðum þá
er íþróttaferillinn hjá konum ekki
á enda þegar þær eignast börn en
yfirleitt þurfa þær meiri aðstoð en
áður til að geta sinnt áhugamál-
inu.“
Samúel tók undir orð eiginkon-
unnar. „Iþróttirnar hafa gefið
okkur Ástu afskaplega margt fyrir
utan það sem hún nefndi. Hún
hefur þurft að takast á við sjálfa
sig og þurft að fara út á ystu mörk
í því sem hægt er að gera. Ég hef
séð marga íþróttamenn en fáa í
betri æfingu en hana þegar hún
var upp á sitt besta.“
Ásta B. Gunnlaugsdóttir í leik með Breiðabliki en Ragna Lóa Stefáns-
dóttir í IA reynir að stöðva hana.