Íþróttablaðið - 01.09.1999, Page 10
Fótboltinn er
fjölskyldumál
Aðalgeir hóf snemma afskipti af
knattspyrnumáfum í Grindavík.
„Ég var ritari í stjórn Ung-
mennafélagsins 1969, þá 18 ára
gamall, og skrifaði bréf tif að
sækja um þátttöku fyrir Grinda-
vik í 3. deifd, en það var i fyrsta
sinn sem Grindavik tók þátt í ís-
fandsmóti," segir Aðalgeir sem
fék með fiðinu í hvaða stöðu
sem var þar tif hann meiddist 23
ára gamafl og varð að hætta að
spifa. „Liðbönd fóru í sundur og
hægra hnéð í steik. Þá stofnaði
ég Netaverkstæðið Krosshús og
hef verið með það síðan. Ég var
i góðri æfingu þegar þetta gerð-
ist en hafói ekki fengið útrás i
boftanum og fór ekki upp á völl
fengi vel, forðaðist það. Þegar
golfklúbburinn var stofnaður
hérna um 1980 byrjaði ég með
nokkrum jafnöfdrum mínum í
golfi og við höfum tekið íþrótt-
ina mjög afvarlega. Spifum mik-
ið hérna úti á velli og förum um
afft fand auk þess sem sex okkar
hafa farið í goffferð til Englands
í fyrstu viku maí síðan 1989.
Svo er ákveðinn hópur, 20 til 30
manns, sem hefur fyfgt meist-
araflokknum í knattspyrnu eftir
frá byrjun eða í 30 ár, en þegar
strákarnir mínir byrjuðu í boft-
anum fórum við hjónin að fylgja
þeim og höfum gert það síðan.
Fótboltinn er því fjöfskyldumáf
hjá okkur," segir Aðalgeir. Hann
er kvæntur Sigurbjörgu K. Ró-
bertsdóttur og eiga þau tvo
syni, Jóhann Hefga 19 ára og
Heiðar Inga 17 ára, en báðir
stunda þeir nám við Fjölbrauta-
skófa Suðurnesja. „Þegar aðrir
fara með börnin sín í berjamó
ræðum við um fótbolta."
Jóhann Helgi var í meistara-
flokkshópnum í sumar og kom
inná í nokkrum leikjum en Heið-
ar Ingi er í 2. flokki, þar sem
bræðurnir léku saman, sem og í
1. flokki.
Góður stuðningur foreldra
Aðafgeir segir að mömmur í
Grindavík sem áttu börn á árun-
um 1979 til 1982 hafi verið sér-
stakfega duglegar að snúast í
kringum börnin sín í fótboltan-
um og Sigurbjörg hafi tekið
virkan þátt í því starfi. „Það er
það helsta sem ég hef gert í
íþróttunum," segir hún. „Þegar
ég var krakki átti ég heima ná-
lægt Laugardafnum og mætti á
handboftaæfingu hjá Fram þegar
auglýst var eftir stelpum á æf-
ingar. Ég fór á nokkrar æfingar
en ekkert varð úr eins og hjá
Oddnýju Sigsteinsdóttur, jafn-
öfdru minni, og fleiri stefpum.
Hins vegar hef ég alltaf haft
áhuga á íþróttum, sú eina í sex
systra hópi, og giftist inn í
sannkaflaða fótboltafjöfskyfdu.
Framhafdið hefur síðan þróast
með strákunum okkar."
Þeir sem fá ekki
stuðning heima
eru líklegri til
að hætta þegar
illa gengur og
pvi skiptir ollu
að finna fyrir
stuðningnum.
Hann heldur
manni við efnið.
Sigurbjörg segist fyrst og
fremst hafa verið í hlutverki
áhorfandans, stuðningsmanns-
ins. „Ég hef afltaf haft gaman af
að horfa á íþróttir. Man tif
dæmis vef eftir Norðurfandamóti
kvenna í handbofta i Laugar-
dafnum í gamfa daga þegar ís-
land varó meistari. Síðan byrj-
aði ég að fara á æfingar með
strákunum og mótin fyfgdu í
kjöffarið. Við fórum fyrst á
Tommamót í Vestmannaeyjum
fyrir rúmfega 10 árum og þá
myndaðist mjög góður forefdra-
hópur í kringum strákana, en
við fórum tvisvar á mót í Eyjum
og tvisvar til Akureyrar. Sérstök
fjáröffun er alftaf 17. júni og þá
höfum við bakað vöfflur, selt
bfóm og gert ýmislegt sem fyfgir
þessu. Hins vegar höfum við
bara verið stuðningsmenn síðan
strákarnir gengu upp í 3. flokk."
Erfitt en gaman
Grindavík var í faflbaráttu í
Landssímadeildinni á nýLiðnu
keppnistímabili en bjargaði sér
enn einu sinni á ævintýralegan
hátt undir lokin í síðustu um-
ferð. Jóhann Hefgi var varamað-
ur og sagði að það hefði tekið á
taugarnar.
„Það er rosalega gaman að
vera i þessu en spennan er mik-
if," segir hann. „Ég þekki ekki
að vera í toppbaráttunni en ég
hefd að það sé ekki eins mikið
áfalf að missa af titfi og að fafla
niður um deifd. Þegar fyrir lá að
Valsmenn voru faflnir eftir tapið
fyrir okkur grétu þeir enda ör-
ugglega ekki gaman að faffa."
Jóhann Hefgi segist hafa
fengið fótboltaáhugann í arf frá
föður sínum og frændum. „Þeir
voru affir áður í fótbofta og
enski boftinn hefur ekki skemmt
fyrir. Ég reyndi fíka fyrir mér í
körfu en hætti undir Lok grunn-
skófans og hef einbeitt mér að
fótboftanum síðan. 1997 fékk ég
fyrst að æfa með meistara-
flokknum og fór með í æfinga-
ferðina tit Engtands það árið en
í fyrra hófst þetta af atvöru. Svo
fékk ég tækifæri í sumar og
vonandi verða leikirnir fleiri á
næsta ári."
Hann Leikur á miðjunni eða á
kantinum og hefur vakið athygli
fyrir mikinn hraða. „Eins og
flestir strákar stefni ég á at-
vinnumennsku en geri mér grein
fyrir að tif að það geti orðið að
veruleika verð ég að æfa mun
meira en aðrir. Guðmundur
Torfason, fyrrverandi þjáffari
okkar, sagði alttaf að við ættum
að stefna hærra en aðrir og ég
hef það að Leiðarljósi. Hins veg-
ar þýðir ekki að byggja skýja-
borgir og ég hugsa aðeins um
eitt tímabil í einu, að verða
betri á næsta ári en 1 ár."
Jóhann Helgi segir að stuðn-
ingur foreldranna hafi mjög mik-
ió að segja. „Stundum gengur
vet og stundum ilfa og það er
sérstaktega gott að fá stuðning
heima þegar gengur itta. Þeir
sem fá ekki stuðning heima eru
líklegri til að hætta þegar ifla
gengur og því skiptir öltu að
finna fyrir stuðningnum. Hann
heldur manni við efnið og það
er gott því það er mjög gaman
að spifa fótbotta og fétagsskap-
urinn er rosalega góður."
Keppni í enska boltanum
Heiðar Ingi tekur í sama streng.
Hann var i drengjalandstiðs-
hópnum og spilaði á móti
Liechtenstein í 1-1 jafnteffi i
riðlakeppninni í Póftandi. Hann
er miðjumaður eins og bróðirinn
en segir að þeir berjist ekki um
sömu stöðu. „Það er smá sam-
keppni en hún hjálpar bara og
ekki er hætta á að annar sé fyrir
hinum því Jóhann er meira á
kantinum. Ég sá hann spila og
það varð tit þess aó ég byrjaði
Líka. Ég byrjaði reyndar frekar
seint, 10 eða 11 ára, og reyndi
líka fyrir mér í körfuboltanum
en var ekki sérstakur þar. Mér
fannst það ekki eins gaman og í
fótboftanum."
Hann segir að oft sé erfitt
að Leika bæði í 2. og 1. ffokki
þar sem mjög þétt sé leikið. „Á
fámennari stöðum verða menn
að gera þetta, spila með tveimur
flokkum, en fjöfmennari félög á
höfuðborgarsvæðinu eiga ekki
við þetta vandamál aó stríða. En
það getur verið erfitt að feika
fimm leiki á átta dögum og mér
finnst að taka eigi fámennið
með í reikninginn þegar feikjum
er raóað niður."
Heiðar Inga dreymir um at-
vinnumennsku eins og fleiri.
„Stefnan er að komast út og
sennifega er best að byrja á
Norðurlöndum. Verði það að
verufeika er afdrei að vita hvað
gerist." í þessu sambandi berst
talið að Englandi og þá kemur í
fjós að Heióar Ingi og Sigur-
björg hafda með Liverpoof, Jó-
hann Helgi með Arsenal og Að-
aLgeir með Manchester United.
„Það er allt brjáfað hjá okkur
þegar liðin mætast," segir Heið-
ar Ingi. „Sérstakfega þegar
Arsenaf tapar fyrir Manchester
eða Liverpool eins og hefur
gerst tvisvar að undanförnu. Það
er gaman að hafda með sigurlið-
inu og við rífumst oft um ágæti
liðanna en þegar kemur að okkar
eigin leikjum stöndum við þétt
saman."
Uti um allt land eru fjöl-
skyldur sem tengjast
íþróttum á einn eða annan
hátt og sjálfsagt þekkja
flestir fjölskyldur þar sem
allir eru virkir þátttakendur
í íþróttum. Víða eru einstak-
lingarnir í fjölskyldunni
saman i íþróttum og algengt
er að fjölskyldan standi þétt
að baki helsta keppnismanni
hennar. „Við erum ósköp
venjuleg fjölskylda og ekkert
öðruvisi en aðrar," segir Að-
algeir G.D. Johansen, for-
maður Golfklúbbs Grindavík-
ur og ein af helstu driffjöðr-
um knattspyrnunnar í
Grindavík i áratugi, spurður
um íþróttalíf fjölskyldunnar.
„Ég fer reglulega í golf og
svo fylgjum við hjónin strák-
unum okkar eftir í fótbolt-
anum, höfum alla tíð farið á
alla leiki og stutt drengina."
Jóhann Hetgi, Sigurbjörg, Heiðar Ingi og Aðalgeir á Grindavikurvetti, sem kalla má þeirra annað heimiti.
10