Íslenzka vikan á Norðurlandi - 24.04.1934, Qupperneq 1
ISLENZKAVIKAN
á Norðurlandi
3. tölublað
Akureyri, þriðjudaginn 24. apríl 1934.
3
. árgangur
HAMIIVGJITSPORIÐ
Ef að þeir menn sem muna
fjörutíu eða fjörutíu og fimm ár
aftur í tímann, vilja rifja upp
minningar sínar frá síðasta ára-
tug nítjándu aldar og bera mynd
þá, er þannig skapast í huga
þeirra, saman við nútíðina; þá
verða myndirnar harla ólíkar.
Þá voru strandferðir við ís-
land í hinum mesta barndómi, og
ekki að neinu leyti í höndum ís-
lendinga sjálfra. Það mætti segja
hinar furðulegustu sögur af sjó-
ferðum, sem þá tóku svo langan
tíma, og voru svo miklum ann-
mörkum háðar, að þeir sem nú
alast upp, og aðeins þekkja hin-
ar hröðu samgöngur síðustu ára,
myndu naumast trúa þeim, held-
ur álíta þær ýkjur einar, en þó
eru sögur þessar hinar raunveru-
legustu.
Kringum 1890, — svo ekki sé
farið lengra, — hefði það þótt
saga til næsta bæjar, ef að komið
hefði skip hlaðið vörum hingað til
Akureyrar um háveturinn.
Þá voru siglingar og verzlun
enn að heita mátti í hinu foma
formi. Kaupskipin svonefndu
komu á vorin og þegar fram á
sumarið kom, og sigldu aftur á
brott að áiiðnu sumri, eða á
haustin.
Það þóttu mikil tíðindi og góð
þegar fréttist eða sást til þessara
skipa á vorin. Venjulega var þá
orðið fremur lítið um vörubirgð-
ir í kaupstöðum og víða þröngt í
búi hjá sveitabændum. Það var
því ekki nema eðlilegt, að komu
skipanna væri tekið með fögn-
uði. Sjálfur man ég eftir því,
hvað mér þótti það fagurt að sjá
þau sigla inn fjörðinn. Með öll-
um sínum drifhvítu seglum líkt-
ust þau mest einhverri goðkynj-
aðri veru, þar sem þau svifu
prúð og tiguleg fyrir útrænunni,
á leið til hafnar, hlaðin öilum
þeim gæðum og nauðsynjum sem
þá þóttu ómissandi, en fátækleg
mundi sú sigling þykja nú á dög-
um, og margt mundi mönnum
finnast á skorta, sem daglegt líf
nú gerir kröfur til.
Á þeim árum var ekki auð-
hlaupið af einu landshorni á ann-
að. Þá gátu menn ekki kosið um
viku- eða hálfsmánaðarlegar ferð-
ir milli Akureyrar og Reykjavílc-
ur, eða milli Reykjavíkur og
Austfjarða.
Til eru sögur um það, að fólk
sem ferðast þurfti frá Reykjavík
til Austfjarða, átti ekki annars
úrkosta, en að taka sér far með
kaupskipum frá Reykjavík til
Kaupmannahafnar, og svo frá
Höfn með kaupskipum til Aust-
fjarða, og sama var að segja um
bréf og póstsendingar.
Þá gengu menn landshornanna
á milli, ekki til að afla sér orð-
stírs, sem miklir göngumenn og
heldur ekki til að þjálfa líkama
sinn, hressa sálina, eða styrkja
öll sín andlegu meltingarfæri. —
Nei, þeir gengu landshornanna á
milli af brýnni nauðsyn og ekki
ætíð lausir og liðugir. Allt fram
á þenna dag, lifa í munni manna
sögur um einkennilega menn sem
voru áburðarkarlar í orðsins
fyllstu merkingu.
Þeir fóru sendiferðir: Vetur,
sumar vor og haust voru þeir á
ferðinni, og ætíð undir klyfjum,
og þetta starf var orðið þeim svo
tamt, að þegar þeir mættu ein-
hverjum á förnum vegi, þá lögðu
þeir byrði sína ekki niður. Þeir
Framh. á 4. síðu.
u
M
K
Sjafnar
sápa.
í Sjafnar sápum eru einungis hrein og óblönduð olíu-
efni. Notið eingöngu SJAFNAR SÁPUR, þær eru
innlend framleiðsla,
sem stendur fyllilega jafnfætis beztu erlendum sáputegund-
um. Hvert stykki, sem selt er af Sjafnar sápum, sparar
þjóðinni erlendan gjaldeyri og eykur atvinnu í landinu.
Pað er þegar viðurkennt, að SJAFNAR SÁPAN er bæði
ódýr og drjúg.
Sjafnar handsápur gera húðina mjúka og eru tilbúnar
fyrir hið viðkvæmasta hörund. Hver hyggin húsmóðir,
sem vill fá hreinan og blæfallegan þvott, notar ein-
göngu SJAFNAR PVOTTASÁPU,
Sjöfn.