Hvöt - 01.02.1948, Blaðsíða 18

Í6
H V Ö T
sameiginlegan uppruna. Ég hygg, að
orsakanna sé einkum að leita i hinu
ytra, uinhverfi mannsins. Tvennt
má til nefna sem dæmi:
1. Margir ungir menn hafa feimni
að skálkaskjóli til að afsaka vín-
notkun sína. Það skiptir ekki máli,
hvort um raunveruleg'a feimni er að
ræða eða tylliástæðu, liana verður
að uppræta. Feimni og stirðbusahátt
verður að fyrirbyggja með réttu
uppeldi.
2. Áfengisnotkun er sjálfsagt ekki
ævinlega orsök, heldur stundum
afleiðing' eyðilagðra heimila og erf-
iðrar lífsafkomu. Tilgangurinn þarf
alls ekki að vera sjálfseyðilegging,
lieldur að losna við áhyggjurnar um
stund, líkt og maður fengi sér blund.
Fyrir þvi hljóta bindindismenn að
láta sig miklu skipta almenn þjóð-
félagsmál og öll skilyrði til heil-
brigðrar lífsnautnar. Annars er
bindindissemi þeiiTa ekki sprottin
af dyggð. Þetta mættu bindindis-
menn festa sér vel í minni. Það er
ekki liægt að einskorða sig við það
að útiloka áfengið með einhverjum
hætti. Einhliða i-áðstafanir eins og
allsherjar liann á sölu áfengis eru
ekki lækning, enda þótt tvímæla-
lausl yrði til mikilla bóta. Sjúk-
dómurinn, sem lýsir sér i þvi, að
menn drekka, liyrfi ekki. Hann
brysti einungis skilyrði til að koma
í Ijós á sama hátt og áður, og vrði
raunar miklu vægari og' liáska-
minni. En það er ekki hugsjón okk-
ar, að útrýma áfenginu með illu
eða góðu og halda síðan að okkur
höndum. Við verðum einnig nð
eyða „þörfinni“ fyrir það. Þá fyrst
er meinið grætt.
Hér sem endranær er það tvi-
mælalaust uppeldið, sem mestu máli
skiptir. Enda mun ekki ofsagt, að
það sé mikilvægasta málefni allra
tima. Það verður þó ekki iuett hér.
— En uppeldið er ekki emhlýtt.
Unga fólkið verður að eiga kost
heilbrigðs félagslífs og skemmtana,
og það verður að hafa aðstöðu til
að beina orku sinni réttar brautir
og glíma við1 lioll viðfangsefni. Og
auðvitað gildir þetta ekki aðeins
um æskumenn, heldur livaða ald-
ursskeið sem vera skal. Yið verð-
um að lijálpa hvert öðru til að
sigrast á örðugleikunum, minnug
þess, að „margar hendur vinna létl
verk.“ Þjóðfélagið verður að þekkja
sitt hlutverk.
Hvað gerir þú? Hugsaðu út i, að
livert staup, sem þú drekkur, verð-
ur steinn i götu okkar á leiðinni til
liamingjunnar. Ef til vill aðeins
smávala, en viltu ekki heldur ryðja
af veginum smávölu, þótt ekki sé
meira? — Við skulum ekki gera
hróp að þeim, sein beðið hafa ósig-
ur, hvort sem þeir liafa fallið fyrir
livíta dauðanum, Bakkusi eða ein-
hverjum öðrum óvini. En við skul-
um kynna okkur orsakirnar til ósig-
urs þeirra og læra á því. Og við
skulum taka höndum saman til að
skapa „gróandi þjóðlíf með þverr-
andi tár, sem þroskast á guðsríkis
braut.“
— „Sé takmark þitt hátt, þá er
alltaf örðug för.“ Auðvitað viljum
við komast upp á efsta tindinn. En
við vitum ekki, live langt er að því