Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 12

10
H V ö T
maður segi: „Sjáandi sjá þeir
ekki“.
Það er mikið talað um að skapa
þurfi heilbrigt almenningsálit, það
tjái ekkert að tala um bann, fyrr en
búið sé að skapa það. Það er mikið
hæft í þessu, ef til vill gagnar ekk-
ert að setja löggjöf, sem er í and-
stöðu við siðferðisþroska þegnanna.
En, hvers vegna liefur ekki tekizt
að vekja menn almennt til meðvit-
undar um skaðsemi hins „svarta
dauða“?
Það er einkum tvennt: í fyrsta
Iagi andstaða víndýrkendanna gegn
okkur bindindismönnum, sem vilj-
um skipulagða fræðslu um skað-
semi áfengisins, í öðru lagi hið mikla
tómlæti, sem allt of margir sýna
þessum málum.
Ég ætla lítillega að víkja að þessu
tvennu.
Þeir, sem hafa ráðizt ákafast gegn
okkur bindindismönnum, eru hinir
svokölluðu hófdrykkjumenn. Þeir
kalla okkur ofstækismenn og segja,
að hinn miskunarlausi og oft mjög
svo ýkti málflutningur okkar hafi
ilJt í för með scr. Sumir þeirra lialda
því meira að segja fram, að við
dæmum drykkjumennina óalandi
og óferjandi úrbrök þjóðfélagsins,
sem ekkert sé annað við að gera, en
að láta drukkna i eigin spillingu.
Allar þessar ásakanir eru út í
bláinn og liafa ckki við rök að stvðj-
ast.
Hina ákveðnu afstöðu allra
sannra bindindismanna nefna þeir
ofstæki. Þeir nefna það ofstæki, ef
einhver liefur einurð i sér, til að
fletta hiklaust ofan af ýmsum
lmeykslum, sem orsakast af áfengis-
neyzlu. Þeir kalla það ofstséki að
aðhyllast bann á áfengi. Það sé gjör-
samlega þýðingarlaust að beita vald-
boði, vegna þess að drykkjufýsnin
sé svo rótgróin bjá mönnum. Það
eina, sem bægt sé að gera, sé að
kenna mönnum að drekka, skapa
liina svonefndu „drykkjumenn-
ingu“, temja drykkjufýsnina.
Þctta tal þeirra um fýsn er ekk-
ert annað en vitleysa frá upphafi lil
enda, drykkjufýsn er ekki eðlislæg
hjá manninum, hún er áunnin.
Ekkert mannsbarn er fætt með
þessari fýsn. Hún kviknar fvrst eftir
að menn liafa neytt áfengis.
Haldið þið blustendur góðir, að
nokkurn mann þyrsti í áfengi, sem
ahlrei befur bragðað það? Það er
vitað að drykkjufýsn er afleiðing af
nautn áfengis, en ekki öfugt. Hvað
’eiðvíkur talinu um „drykkjumenn-
ingu“, þá er því til að svara, að ekk-
ert er til, sem nefna raætti því nafni,
ómenningin, sem áfengisnautnin
skapar, er vitanlega á mismunandi
háu stigi, en að nefna menningu i
sambandi við áfengi, er álika og að
segja, að hvítt sé svart.
Við Islendingar liöfum verið að
læra að drekka i bundruð ára, livað
hahlið þið, lilustendur góðir, að
þessi lærdómur hafi kostað okkur?
Virðist ykkur, að ástandið í áfengis-
málum þjóðaririnar i dag bendi lil
þess, að við ættum að reyna i 100
ár enn? Ég læt ykkur um að svara.
Eitl er víst, og það er það, að á
meðan áfengi er til, er til áfengis-
böl, reynslan sýnir það ótvírætt.
Sú ásökun, að við bindindismenn