Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 30

hurfu út i óendanlega og lielga kyrrð
vörsins.
Frá landi að sjá var sólin sem
glóandi hnöttur, er flaut liægt og ró-
lega á haffletiúum. Það var sem
ógnandi unaður hefði lagt sefjan á
hinn volduga ríkjanda, Ægi, er sól-
in lagði hjúp gullloga síns yfir hann
og tengdi hann órjúfanlega himin-
géymnum með gullofnu litrofi vor-
kvöldsins.
Og lengst i fjarska sást lítill depill,
undarlega lilill i samanburði við
óendanleika lofts og algar og fór
stöðugt minnkandi. Skipið var að
hverfa út fyrir sjóndeildarhringinn.
Og landið var líka að hverfa sjón-
um þeirra, sem voru að kveðja það.
Undarlegt afl bærðist i hug ævin-
týramannsins, liann leit við og sá
siðustu fjallstindana, sveipaða loga-
slæðu miðnætursólarinnar hverfa
bak við hafið — landið var horfið.
Og þrátt fyrir allt var það eittlivað
— eitthvað, sem honum fannst hann
hafa gleymt — eitthvað, sem hann
gal ekki flutt burt með sér þaðan.
Og í liinum fölskvalausu framtíðar-
draumum myndaðist ofurlítið tóm.
Og nú var allt lokað, elckert að
sjá nema hafið á alla vegu, eii þó
horfði hann enn í áttina til lands-
ins síns.
Alls staðar — jafnvel þar — það-
an sem hann kom, gat ævintýrið
lieðið. Svo hlaut þeim að finnast, er
i fyrsta skipti sæju hláma fyrir þess-
um fjöllum og litu landið rísa úr
hafi.
En umhverfis hann var ekkert
nema haf —r endalaust haf — og
óvissan.
Kvenrettinda-
kona kveður
sér hljóðs.
Ein elskuleg ungmeyja, bekkjar-
systir mín, kvaddi sér eitt sinn,
eftir 1. febr. s.l., hljóðs milli kennslu
stunda og lýsti þvi hátíðlega yfir,
að ég liefði móðgað ungmeyjar
þessa lands i ávarpi mínu í „Hvöt“
(sem kom út 1. febr. s.l.). Þar stend-
ur á einum stað:
„Þú íslenzki æskumaður og' æsku-
kona . .. .“
Þetta er móðgunin að hennar
dómi. Hún telur þetta yfirlýsingu
um það, að konur séu ekki menn.
Elsku dúfan, þarna hefur mér ef til
vill orðið alvarleg skyssa á, að nota
þessi algengu ávarpsorð.
En, hvað segir þessi elska um nafn
á mikluin féíagsskap, sem nefnir
sig IvFUM og K (skammstafað).?
Ýmsar konur i þessum félagsskap
eru mjög ánægðar með þelta, óg gaf
ein þeirra eftirfarandi skýringu á
])vi: „Við erum langt um meira en
menn, við erum konur.“
I. A. Þ.
FYRR — OG NÚ.
Það var löngum lastavért
að leika stúlkur illa;
en nú er þetta þrálátt gert
og þgkir engri spilla.
RÓKIN.
fíókin vekur mannsins móð,
menntalöngun alla.
Manninn bætir bókin góð,
bgggir menning snjalla.