Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 34

32
H V ö T
Arngrímur Vilhjálmsson,
Samvinnuskólanum:
Bindindismál.
Fyrir nokkrum árum var ung-
ur piltur úr sveit staddur í kaup-
stað. Eitt kvöldið, sem hann dvaldi
í kaupstaðnum, fór hann út með
frænda sínum og kunningja hans,
en þeir voru báðir á aldur við
sveitapiltinn. Þessir tveir kaupstað-
arpiltar voru ekki óvanir að fá sér
í staupinu og nú fór sem oftar, að
þeir fóru inn á ölknæpu eina, og
sveitapilturinn fór með þeim, þó að
hann langaði ekki mikið þangað.
Þarna á knæpunni voru nokkrir
menn að drekka, og öl var þar nægi-
legt. Félagar sveitapiltsins þáðu
strax i staupinu, því að ekki stóð á,
að þeim væri boðið að vera með.
Sveitapiltinum var einnig boðið, en
hann afþakkaði. Sat hann svo hjá
meðan hinir drukku. Var lagt fast
að honum að drekka, þó að ekki
væri nema eitt staup, eða jafnvel
ekjki nema einn sopi, en liann neit-
aði sem áður. Þá bauð einn þeirra,
sem inni voru, að hann skyldi spila
eitt lag á orgel fvrir piltinn, ef liann
vildi drekka fyrir sig eitt staup, en
pilturinn neitaði. Þeir fóru þá að
tala um, að réttast væri að taka
haun og l'clla ofan i hann, en af
því varð þó ekki, og slapp hann án
þess, að hann léti að vilja þeirra
að drekka eitt staup. Þetta er gott
dæmi um freistingar þær, sem
verða á vegi unglinganna, en því
miður eru ekki allir eins sterkir á
svellinu, og þessi piltur. Margir
liugsa sem svo, að ekki muni nú
gera neitt til, þó að þeir drekki eilt
staup, en sá, sem drekkur sitt fyrsta
staup, hefur ekki nokkra hugmynd
um, hvort lionum muni takast að
verða hófdrykkjumaður, eða hvort
hann muni að lokum enda sem and-
legur og líkamlegur vesalingur,
bæði sjálfum sér og öðrum til
skammar. Þess vegna er skylda
hvers manns, sem ekki vill eiga
neitt á hættu, nð forðast fyrsta
staupið. Sá, sem ekki hefur hragðað
vín, stendur betur að vígi en sá,
sem hefur drukkið vín í liófi, því
að ekki þarf mikið út af að bera
fyrir hófdrykkjumanninn, svo að
hann finni hvöt hjá sér til að
drekkja sorgum sínum með því að
drekka sig fullan. Það hefur verið
um það talað að banna ætti inn-
flutning áfengra drykkja, nema að
því leyti, sem þeir eru iiotaðir sem
læknislyf. Ég er fylgjandi því, að
það sé gert, meðal annars vegna
þess, að margir drykkjumenn þykj-
ast fullvissir þess, að þeir mundu
ekki drekka eins og þeir gera, væru
ekki svo auðvelt að ná í vín, sem
raun er á. Sumir, sem þó telja
sig bindindismenn, horfa í tekju-
rýrnun þá, sem stöðvun áfengissöl-
unnar mundi hafa í för með sér
fyrir íslenzka ríkið. Sé íslenzka rík-
ið svo illa á vegi statt, fjárhagslega,