Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 6

4
H V Ö T
miklu járnbrautarstöð er eilíf ös,
þúsundir manna streyma fram og
aftur. Mér finnst ég vera átakan-
lega einmana í þessum fjölda, þekki
ekki einn einasta mann.
JÉg' athuga fólkið litillega. Klæðn-
aður þess er ekki eins íburðarmikill
og hér heima, og það her mun
minna á hinum ameríska „style“.
KI. 22,13 legg ég af stað með lest,
sem gengur niður að Malmöfærgen.
Mér er afar þungt i lmga, óvissan
kvelur mig. Um borð i ferjunni
rekst ég á finnskan kvenstúdent.
Við röbbum saman eftir megni. Hún
er að koma frá Sviss og á aðeins 30
sænskar krónur í eigu sinni.
Kl. 11,30 er ég í Mallmö, kaupi þar
miða með lest til Stokkhólms á
þriðja farrými. Ég borga 35,40 kr.
(sænskar) fyrir miðann. Mér er
hugsað til finnska kvenstúdentsins,
sem á aðeins 30 kr.. Nú kem ég ekki
auga á liana, jú þar er hún. Ég
býð henni 5,40 kr. Hún þakkar fyrir,
en kveðst ekki þurfa þeirra nú.. Ég
var með glöðum huga, er lestin brun-
aði af stað. Nú var ég nokkurn veg-
inn viss um að komast klakklaust
til Stokkhólms, en það liafði ég
raunar ekki verið áður á ferðalag-
inu.
Klefinn, sem ég var í, var frem-
ur góður og ég var svo heppinn að
hafa aðeins einn mann með mér i
honum, roskinn, hressilegan karl,
sem hver tuska kjaftaði á. Við sváf-
um sinn á hvorum bekknum mest-
an hluta leiðarinnar. Hann hafði
töskuna sína undir höfðinu og
frakkann sinn ofan á sér. Mér
fannst þægilegast að hafa ekkert
undir höfðinu og ekkert ofan á mér.
Ég undraðist liausherkju hans, þvi
taskan var úr tré og slegin málmi
á röndum og hornum.
Ég vaknaði nokkrum sinnum á
leiðinni og leit þá út um klefaglugg-
ann, það var ætið liið sama að sjá,
flatlendi og aftur flatlendi, grasi- og
skógi vaxið. Mér virtist landslagið
fagurt, en ekki sérlega tignarlegt.
Kl. 8,40 um morguninn vorum við
á ákvörðunarstað. Stokkhólmsborg
blasti við. Ég kvaddi ferðafélaga
minn og rölti af stað með mina
þungu tösku. Það var heitt í veðri,
en ég var slæptur eftir ferðalagið.
Mér fannst taskan vera full af blýi.
Ég þrammaði beint til höfuðstöðva
I.O.G.T. á Vasagötu 9, en þar var
allt lokað og' læst. Ég hugðist þá
taka leigubil til Rödabergsgatan 11,
og hitta Gunnillu Borgström, kven-
stúdent þann, sem stjórna átti mót-
inu i Östhammar. Ég þreifaði i vas-
ann eftir peningum, en þar var að-
eins ein sænsk króna í reiðu fé. Nú
fór ástandið að grána verulega. Ég
varð að fara í banka með ávísanir
mínar.
Ég spurði mann nokkurn til veg-
ar.Hann fræddi mig um það, að allir
bankar væru lokaðir, því að mið-
sumarshátiðin stæði yfir. Mér leizt
ekki á blikuna, útlitið var allsvart.
Blikan hvarf þó brátt. Á hóteli
nokkru við Vasagötuna hitti ég mjög
elskulega og hjálpfúsa skrifstofu-
stúlku. Hún keypti ávísanir mínar
og óskaði mér svo góðs gengis. Ég
þakkaði lienni mikillelga, fékk mér
síðan leigubíl og lcomst klakklaust