Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 22

20
H V Ö T
Broshýr, tunnulaga kvenmaSur
virðist stjórna öllu á þessari kaffi-
stofu. Hún snýr tveim unglings-
stelpum í kringum sig. Allt þarna
inni er hreinlegt og vel um gengið,
en enginn íburður eða prjál. Tyrk-
inn, aðalæringi hópsins, snýr sér að
annarri jungfrúnni og ávarpar
hana á frönsku. Vesalings stúlkan
verður hvumsa við og hristir höf-
uðið. Þá reynir hann þýzkuna, en
ekkert dugar. Hún skilur ekki meir
í þýzku en kanína. Ungur Svíi úr
okkar hópi gengúr til stúlkunnar og
biður liana að taka „fuglinn“ ekki
alvarlega. Við biðjum um kaffi og
kökur. Tyrkinn skemmtir okkur
með kúnstum sínum. Fyrst sýnir
hann einskonar listdans, sem raun-
ar er auðvirðilegasta hopp og likist
helzt heljustjákli. En það nær til-
gangi sínum. Við hlæjum dátt.
Þegar gleðin stendur sem hæst,
koma „náttúrubörnin“ áðurnefndu.
„Hvílíkt öfugstreymi!“ hugsa ég. „I
stað þess að eyða tímanum fyrir
augliti Drottins í skauti náttúrunn-
ar, sitjum við hér yfir fánýtu hjali
og veraldarglaum.“
Það er kominn þriðjudagur. Þrír
ánægjulegir dagar eru horfnir í
djúp tímans, þessa einkennilega
fyrirbrigðis, sem gleypir allt og alla.
Nokkrir dökkir skýjahnoðrar svífa
létt um himinhvolfið. Það er úr-
komulaust.
„The group \vork“ hefst strax um
morguninu. Það er rætt um, live
sterkir drykkir megi vera, hvað telj-
ist áfengir drykkir og hvað ekki.
Við Adda Bára segjum, að á Is-
landi sé hver sá drykkur, sem meira
sé i af vínanda en 2V2%, miðað við
rúmmál, talinn áfengur Hollend-
ingarnir og Bretarnir súpa allt að
því liveljur við þessi tiðindi. Þeir
telja, að allir drykkir með áfengis-
innihaldi séu skaðlegir.
Það er rætt aftur og fram um
þetta, en niðurstaða fæst vitanlega
engin.
Kl. 4 e. h. labba ég í bæinn. Skeg'g
mitt hafði sprottið geysilega síðustu
tvo daga. Ég fcr inn á rakarastofu
í miðbænum, og óska eftir að losna
við hýjunginn. Ungur rakari tekur
mig að sér. Sápulöðrið ’flýtur um
andlit mér, siðan er hnífnum brugð-
ið á loft, og eftir fáar minútur ligg'-
ur eitt aðaleinkenni karlmannsins
í ruslakörfu rakarans. Ekki einn
blóðdropi, ekki eitt hár. Haka mín
og kinnar eru sem kalónað svíns-
læri, en þó mun mýkri eftir að
kreminu hefur verið klínt á. Ég
borga þennan bezta rakstur, sem ég
hef fengið á ævinni, kveð og fer.
Ég rölti inn í næstu búð, kaupi
mér rakspíraglas og skrúfblýant.
Þegar ég er að fara út úr búðinni er
kallað: „Vill herren vara sá snáll
och betala?“ „Ursákta mig,“ segi
ég og borga. Glasið kostar 1.50 kr. en
blýanturinn eitthvað á aðra krónu.
Eftir þessar útréttingar rölti ég
aftur til „Gammelhus“.
Kl. 8 um kvöldið liefst „interna-
tional song evening“. — Fulltrúar
hverrar þjóðar skyldu syngja nokk-
ur lög. Þessi söngur tekst misjafn-
lega vel, þó hvergi svo illa að til
stórskammar sé. Raddir okkar ís-
lendinganna falla illa saman, ná-
gaul okkar hljómar óhugnanlega
4