Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 34

32
H V ö T
^Jtita J5i<£u,roar, ~J\ennaraikó[anum:
SK
Logndrífan sáldrast úr loftinu.
Hvítar flygsur svífa niður á vota
gangstéttina og liverfa um leið í
pollana á steinlagningunni.
Jörðin er eins og lifandi liold, sem
andar yl og bræðir ískornin, sem
á það falla. Ég stend undir ldukk-
unni á Lækjartorgi og horfi á. Ég
hugsa margt um þessa hvítu, svif-
Léttu linoðra, sem leita jarðarinnar
svona ákaft til þess eins að bráðna
og verða að óhreinum forarpollum.
Hvers vegna staðnæmast j)au ekki
og leiðir það að lokum til óstjórnar
út á við. Siðvandir menn stjórna
sjálfum sér, siðlausir menn láta
aftur á móti þarfir sínar og ástríður
stjórna sér.
Þannig skekkist smátt og smátt
undirstaðan undir siðferðislifinu, og
dómgreindin fer afvega.
íslenzki l)egn!
Reyndu að finna sjálfan þig í
starfi þínu, j)ekkja óskir þínar og
geta myndað j)ér frjálsar og ein-
lægar skoðanir. Reyndu að móta
framkomu þína á sjálfstrausti og
félagslegu öryggi, og' mæl ekki fyrir
cvru aunarra, heldur fyrir samvizku
j)ína og eigin skoðanir.
Reynum öll að vera öruggir verð-
ir okkar innra persónuleika. Megi
j)að takast, j)á erum við j)ar með
að leggja hornstein að musteri ís-
lenzkrar menningar.
L R
fyrir fullt og allt uppi í himninum
og j)yrlast í livítum bólstrum fjarri
mollulofti jarðarinnar?
Það er víst vegna j)ess, að j)au eru
stigin upp af jörðinni og verða því
að falla þangað aftur. Það er óum-
flýj anlegt náttúrulögmál.
★
Úti á gangstéttarbrúninni stendur
gamall maður. Hann hefur sjóhatt á
höfði, og er í svartri, margbrostinni
regnkápu.
í höndum hefur hann tákn at-
vinnu sinnar, — strásóp —, með
sköfu öðrum megin.
Rétt hjá bíður sorpkerran eftir
meira rusli; ruslið bíður eftir að
komast í sorpkerruna, en gamli
maðurinn virðist ekki taka eftir
þeim. Hann horfir á blett, sem ekk-
ert rusl er á, — aðeins logndrífan
stráir sínum hvíta dún á auða stétt-
ina. Og snjórinn bráðnar í niður-
troðnum sandinum.
Skyldi gamli maðurinn hugsa það
sama og ég? Skyldi hann einnig
harma örlög hvítu kornanna?
Nú dimmir og kafaldið j)éttist.
Snjórinn hættir að bráðna. Hnoðr-
arnir hvítu raða sér hlið við hlið og
hver o'fan á annan, brátt er gang-
stéttin alþakin.
Snjókornin sigra!
Svarta jörðin verður alhvit. En
mörg snjókorn glötuðust áður en
J)vi marki var náð. Ég brosi ósjálf-
rátt og lit á gamla manninn. En