Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 36

H V ö T
34
I. A. Þ.
Eldri kynslóðiit hefm brngðizf skyldu sinni
við æskuna.
(Ávarp, flutt í Góðtemplarahúsinu, sunnudaginn 30. 5. 1948).
Ég geng að því sem vísu, að allir
séu sammála um mikilvægi þess, að
þjóð okkar vegni sem bezt í einu og
öllu, aS óhamingju hennar verSi
ekkert aS vopni.
En ég er því miSur ekki jafn viss
um, aS allir vildu vinna aS því í ein-
lægni og af sönnum góSvilja, aS svo
geti orSiS.
Sú litla reynsla, sem ég hef haft
af mönnum og málefnum, liefur
kennt mér, að þessi efi er réttmætur.
Afstaða ýmissa manna og stofnana,
og þá fyrst og fremst valdhafa þjóð-
arinnar, til kjarna hennar, æskunn-
ar, undirstrikar þessa skoðun mína
fremur öllu öðru.
Ýmsar athafnir og að öðru leyti
athafnaleysi þessara aðila virðast
gefa það til kynna, að þeir geri sér
ekki ljóst, að æskan er dýrmætasti
hluti þjóðarinnar, og að gengi og
sömu sporum og styðst fram á
skófluna. Hann brosir enn. Hlýr
andvari blæs úr suðri. MaSur í stag-
bættum samfesting kemur i áttina
til okkar. „HvaS cr þetta, .Tón, hvað
ertu að hugsa? Tómas bíður meS
bilinn!“
Ég 'flýti mér í burtu.
Strætisvagninn minn er kominn.
gæfa okkar í 'framtíSinni bvggist
á bversu til tekst með mótun hennar
á hverjum tíma.
Það ætti engum að blandast hug-
ur um mikilvægi þess að búa og
hlúa vel að æskufólkinu, þegar sú
staðreynd er höfð í huga, að það á
að erfa landið, varðveita menningu
þjóðarinnar og þoka lienni fram á
við í hvívetna.
SkilyrSið fyrir því, að æskan sé
hlutverki sínu vaxin, er það, að
henni séu sköpuð góð og holl þroska-
föng, sé ])að vanrækt, er um leið
kippt grundvellinum undan hæfni
hennar til þeirra starfa, sem hennar
bíða í þjóðfélaginu, og gæfu þjóðar-
innar stefnt í voða.
Æskufólkið hefur á margan hátt
verið vanrækt og af ])eim orsökum
er margt miður i fari þess.
Og það er vissulega ekki sparað
að benda á það, sem miður fer hjá
því, en þeir eru fáir, sem reyna að
grafast fyrir orsakir þess og benda
á leiðir til úrbóta.
Það er mikið brópað uin spillingu
æslcunnar, að hún sé drykk'felld,
fremji innbrot og spellvirki og jafn-
vel aS misþyrmingar eigi sér stað.
Drottinn minn, hvílik ungmenni!
segja menn. Heimur versnandi fer,
hvað á að gera? Hverju er svo svar-