Hvöt - 01.02.1950, Qupperneq 7

H V Ö T
5
Nöpur ríkir nóttin svarta,
— nóg er dimmt í mínu hjarta.
uti drottnar ömurleiki,
óhreint margt er þar á kreiki.
KveSur regn í köldum rómi.
Kaldur finnst mér vanans drómi.
Hugsun frýs í heilans tómi.
Einhver þá í hálfum hljóSum
hvíslar aS mér gleymdum IjóSum.
fjifnar skjótt í gömlum glóSum.
Gráa brynjan klofnar.
VerSur bjart á vegi mínum.
veruleikinn sofnar.
Undur blítt aS eyrum mínum
óma þýtt frá vörum þínum
(evintýri yndisfögur,
óteljandi kynjasögur.
Minning vaknar. minning vaknar.
Mörg af gleymskuhjúpi raknar
horfin stund, er hugur saknar.
Bemsku minnar beztu stundir
barst þú.mig um draumagrundir.
Ennþá tendra okkar fundir
éld í huga mínum.
Sumarbjartar sólskinsvonir
sindra í dökkum línum.
fieika ég um hugans heima,
heiSrík sviS, er fegurS geyma,
bjarta veröld brœSralagsins,
betri’ en hryggSarásýnd dagsins.
Hrynur máttugt vanans vígi.
Víkur burtu flœrS og lygi.
Tekur völdin tíminn nýi.
Gleymast fornir grimmdarsiSir,
gullnir hlekkir, falskur kliSur.
Mannsins hjarta fyllist friSi,
fólsku niSur týnir.
Hljóma líkt og hrannasöngvar
hörputónar þínir.
Rennur, rennur rekkjan góSa.
Ríkir friSur milli þjóSa.
Tryggir sátt í sinni manna
sigur góSu. hugsjónanna.
Geislar verma gróinn völlinn.
Greitt ég klíf nú hœstu fjöllin.
Gulltaflinu glata tröllin.
Opnast dalir iSjagrœnir,
yndis njóta hrútar vœnir.
Grátur enginn gleSi rænir.
Gala vitrir gaukar.
Gengur þú á gullnum skóm.
þar grænir spretta laukar.