Hvöt - 01.02.1950, Qupperneq 8

6
H V Ö T
LEÖ TOLSTOJ:
Helgisaga
(ramall auðkýfingur lá á banasæng-
inni. Hann hafði alla ævi sína verið
nízkur og ágjarn, og var búinn að
brúga saman firnum af auðæfum.
„Sussu, sussu“, svaraði liann ætíð, þeg-
ar menn átöldu hann fyrir ágirndina,
„peningarnir eru það eina, sem nokk-
urs er um vert í þessu lífi“.
Og nú, þegar dauðastundin var kom-
in, hugsaði hann:
„Og náttúrlega er það alveg eins á
hininum, að allt snfst um peningana!
Menn verða að hafa peninga með sér
þangað, ef þeim á að líða vel“.
Og hann kallaði á börnin sín að
banasænginni og sagði við þau:
„Það er síðasta óskin mín, að þið
troðið svo mörgum gullpeningum í kist-
una mína, sem þið getið í hana komið“.
Hann stundi þungan:
„Sparið ekki gullið. Troðfyllið kist-
una af gulli“.
Og sömu nóttina dó hann.
Og börnin urðu við ósk hans og tróðu
þúsundum króna í tómum gullpening-
um í kistuna hans.
Svo kom hann í annan heim. Þar tók
undir eins við bið vanalega formvafst-
ur — með spurningar og innritan í ýms-
ar bækur: Það var verið að fletta upp
í embættisbókum, yfirlieyra og gera upp
reikninga, og allur dagurinn gekk í þess
konar vafstur.
Þar eru sem sé líka skrifstofur og
lögreglustofur og bvers konar vafningar
af því tagi.
Og veslings maðurinn varð endalaust
að þjóta úr einni skrifstofunni í aðra,
og á endanum var hann orðinn svo
þyrstur og hungraður, að honum fannsl
hann ætla að hníga niður.
„Þetta rná ekki svo til ganga“, hugs-
aði hann, „ég verð að fá ntér eitthvað
að borða og drekka“.
Allt í einu rak hann augun í matsölu-
borð, sem var hlaðið af matvöram og
drykkjarföngum: smáréttum og styrkj-
andi staupum alveg eins og í biðsals-
matstofu á járnbrautarstöð. Það var
rneira að segja vérið að steikja á pönntt
á bak við matsöluborðið.
„Jæja“, hugsaði hann með sér, „nú
get ég þá fengið mér eitthvað að borða.
fig hugsaði lengi, að það væri nokkuð
svipað hérna á himnttm eins og niðri
á jörðinni. Það var því happaráð, er
mér datt í ltug að taka dálítið af pen-
ingunum ntínum með mér hinggð upp.
Nú skal ég sveimér borða ntig saddan“.
Hann þreifaði glaður á peningabudd-
unni, sem var troðfull af gullpeningum.
og gekk að matsöluborðinu.
„Hvað kostar ltún þessi?“ spurði hann
og benti á sardínu.
„Fimm attra“, svaraði maðurinn við
matsöluborðið.