Hvöt - 01.02.1950, Blaðsíða 9

H V Ö T
7
„Það er ‘ó<lýrt“, hugsaði auðkýfing-
u rinn.
„Og þessi hérna?“ spurði hann aftur,
um leið og hann benti á ilmandi brauð-
kollu.
„Hún kostar líka fimm aura“, svar-
aði maðurinn við matsöluborðið bros-
andi — það leit út fvrir, að lionuni
þætti gaman að því, hve auðkýfingtir-
inn varð bissa.
„Ur því það er sVona ó<lýrt“, sagði
auðkýfingurinn reigingslega, „viljið þér
ekki gera svo veI að láta mig fá 10
sardínur, 6 brauðkollur og bann
tiltók enn fleiri rétti á matsöluborð-
inu.
Maðurinn við matsöluborðið hlustaði
á pöntun bans, en sýndi ekkert snið
á sér til að afgreiða hana.
„Hérna verða menn að borga fyrir-
fram“, sagði liann þurrlega.
„Sjálfsagt — með ánægju“.
Og Jiann rétti honnni tuttugu-króna-
pening: „Gerið þér svo vel“.
Maðurinn við matsöluborðið yppti
öxlum: „Nei, þetta er ekki fimmeyr-
ingur“.
Og liann kallaði á.tvo veitingaþjóna
og sagði: „Rekið manninn þarna út“.
Auðkýfingurinn var í frámunalega
vondu skapi, þegar búið var að reka
bann út.
„Ekki nema það þó“, luigsaði bann,
„bér eru ekki teknir nenta fimmeyr-
ingar. Skollans skrítið að tarna! Ég verð
að fá peningunum mínum skipt í smá-
mynt“.
Hann flýtti sér til sona sinna og birt-
ist þeim í draumi.
„Takið þið gullið ykkar aftur“, sagði
liann, „ég bef engin not af því. En látið
mig í þess stað fá poka tneð fimmeyr-
ingum, annars <lev ég úr hungri þarna
á liimnum“.
Synir bans urðu skelkaðir, fóru á
fætur og gerðu eins og faðir þeirra hafði
skipað þeim — tóku gullið úr kistunni
og fvlltu liana með fimmevringum.
„Nú lief ég smápeninga“, hrópaði auð-
kýfingurinn upp vfir sig sigri lirósandi,
um leið og hann enn á ný þrammaði
að manninum við matsöluborðið: „Látið
þér mig nú fljótt fá eitthvað að borða,
ég er orðinn nærri hungurmorða“.
„Hérna verða nienn ætíð að borga
fyrirfram“, sagði maðurinn við matsölu-
borðið.
„Sjálfsagt!, Gerið þér svo vel“, svar-
aði auðkýfingurinn og slengdi heilli
lirúgu af fimmeyringum á borðið.
„Gerið þér svo vel, bérna eru pening-
arnir, en verið þér nú fljótur í svifum“.
Maðurinn við borðið leit á peningana
og brosti. „Ég sé, að þér liafið ekki
lært mikið, meðan þér voruð þarna niðri
á jörðunni. Hérna á liimnum tökum
við ekki þá peninga, senv þér eigið,
heldur þá eina, sem þér einhverntíma
lutfið gefið burt. Hugsið þér yður nú
um. Þér hafið máske einbverntíma gef-
ið einbverjum beiningamanni ölmusu,
þér hafið máske stundum bjálpað ein-
bverjum fátæklingi? Fyrir bvern eyri,
sem þér hafið notað á þann hátt niðri
á jörðunni getið þér fengið mat og
drykk hérna á himnum“.
Auðkýfingurinn leit í gaupnir sér og
liugsaði sig um. Af og frá — aldrei á
ævinni bafði liann hjálpað fátæklingi
— aldrei á ævinni gefið beiningamanni
ölmusu.
Og sömu tveir v’eitingaþjónarnir ráku
liann út aftur.