Hvöt - 01.02.1950, Blaðsíða 11

H V Ö T
9
ig má þetta ekki ganga lengur. Nti er
að rofa í lofti og votta fyrir aftureld-
ingu nýrra og bjartari tíma, |)ar sem
trúin á lífið, hið þroskaða, þroskandi
og göfgandi líf, nýtur sín.
Trúin á efnið eitt, hin steinrunna
efnishyggja, er trú á sjúkdóma, en sjúk-
dómar eru spor í áttina til dauða og
hrömunar. Náttúmlækningastefnunni
liefur verið borið á brýn, að hún væri
trúboð. Þetta er alveg rétt. Stefnan
boðar trú á lífið og fullkomnun þess,
þroska og göfgi.
En lieilbrigði og jafnvægi líkamans
og beilbrigði sálarlífsins þarf að fara
saman. Líkaminn cr musteri andans. Það
þarf umfram allt að vera hreint, svo
að andinn njóti sín. Líf mannanna þarf
að gera svo fagurt, sem kostur er á,
og líkamann jafnframt svo hraustan,
sem unnt er. .
Með náttúrlegri og lifandi næringu
má þetta takast. 1 raun og veru eru
sjúkdómar óþarfir. Þeir stafa all-oftast
af orsökum, sem unnt er að koma í
veg fyrir og hindra. Takmark lífsins
er óneitanlega vaxandi þroski, en ekki
sjúkdómar. Manninum er meðfætt
ónæmi gegn sjúkdómum. Það, sem lækn-
ar kalla ofnæmi, er í flestum tilfell-
um mettun líkamans af óbreinum efn-
um.
Fyrir tæpum tug ára lézl í Sviss aldr-
aður læknir, Bircher-Benner að nafni,
einn hinn helzti postuli náttúrulækn-
ingastefnunnar. Er hann hafði verið
aðeins fá ár læknir, var hann eitt sinn
kallaður að sjúkrabeði konu, sem kom-
in var að dauða vegna algerðrar líkams-
bilunar. Gekk erfiðlega að ráða bót á
sjúkdómi bennar. Maður einn, sem
Bircher-Benner átti tal við um sjúkdóm
þennan, réð honum þá til að reyna
hráar jurtir og ávexti eða safann úr
þeim. Maður þessi hafði hyllzt að lær-
dómskenningu gríska heimspekingsins
Pvthagorasar (á 6. öld f. Kr.) um lif-
andi jurtanæringu. Svo fór, að sjúkl-
ingnum batnaði með þessu móti að fullu
og var þó áður talinn ólæknandi. Sama
varð raunin á um marga menn, sem
öðrum læknum tókst ekki að bjarga.
Skömmu áður en síðari lieimsstyrj-
öldin skall yfir, var Bircher-Benner boð-
ið til London til fyrirlestrarhalds um
náttúrulækningar. í veizlu, sem hon-
um var lialdin, mælti Sir Robert McCar-
rison, sá heimsfrægi manneldisrannsókn-
ari, fvrir minni Bircher-Benners á þessa
leið: „Vér lifum á tímum mikilla vís-
iudalegra framfara á öllum sviðum
læknisfræðinnar, og samt sem áður fjölg-
ar sjúklingum og sjúkdómum, sjúkra-
húsum og læknislyfjum, svo að mönn-
um verður á að spyrja, hvort engin leið
sé út úr sjúkdómaöngþveitinu. Eu
Bircher-Benner læknir vísar oss veginn.-
Hann er einn hinna fáu starfandi lækna,
sem hafa allan heiininn að starfssviði“.
Kenning Bircher-Benners er í stuttu
máli á þessa leið:
I hverjum manni er til staðar sjálf-
virk, göfug og máttug vizka, þótt ósýni-
leg sé vorum augum. Þessari vizku get-
ur tekizt einni að viðhalda heilsu vorri
og endurbæta hana. Starf hennar lýsir
sér í fullkomnu samræmi við hið eilífa
lífslögmál, sem birtist f líkamlegu sem
andlegu jafnvægi. Þessi vizka er einföld
og blátt áfram, en hún lætur ekki að
sér hæða, engum líðst óhegnt að brjóta
gegn lögum hennar. Líf, sem lifað er
undir handleiðslu þessarar innbomu
vizku og í samræmi við lögmál lífsins,