Hvöt - 01.02.1950, Blaðsíða 12

10
H V Ö T
ræður yfir voldugum lækningarmætti og
setur hann til starfs. Líf, sem lifað er
án samstarfs við hina æðri vizku, verð-
ur líkamlega og andlega sjúkt. Lækn-
ing, sem ekki er byggð á þessari undir-
stöðu, er óhugsandi, að heppnist fvlli-
lega.
Án næringar getur engin lifshræring
átt sér stað. En næringin verður að vera
lifandi, náttúrleg og viðeigandi til þess
að tryggja mönnum verndun góðrar
heilsu. Aðeins slík fæða er í samræmi
við náttúrlegt næringarlögmál. Líf þarf
til þess að byggja og þroska lífið í mönn-
um. Með neyzlu dauðrar fæðu dvínar
varnarmáttur líkamans gegn næmurn
sem ónæmurn sjúkdómum. Hinn spaki
innvortis lækningarmáttur dvínar um
leið og líkamiim hrörnar.
Ég endurtek hið áður sagða um or-
sakir til sjúkdóma: Þær stafa af ónátl-
úrlegum lífsvenjum og um fram allt af
ónáttúrlegri og dauðri næringu. Takið
burtu orsakirnar, og sjúkdómarnir
munu hverfa af sjálfu sér.
Mannkyninu verður aldrei bjargað
með bvggingu sjúkrahúsa, liversu mörg
og hversu fullkomin, sem þau verða,
og það því síður, sem mest allt starf
Jæknanna fer til þess eins að lækna
sjúkdómseinkenni alveg án tillits lil
orsaka. Hitt er annað mál, að þegar
sáð hefur verið til sjúkdóma, eins og
þegar sáð er fræi í garð, verður að
hlynna að hinu sjúka fólki og hjálpa
því eftir megni. En ég segi líka, að
hyggilegra væri að styðja jafnframt nátt-
úrulækningastefnuna og gefa henni
tækifæri til þess að sanna betur kenn-
ingar sínar og fræða menn um rétta
lifnaðarháttu.
Engin þekking er þeim, sem við
stjórnmál fást, svo nauðsynleg sem sú,
að kunna góð skil á hollustu fæðu-
tegunda, ekki sízt hjá þeirn þjóðum,
þar sem þegnarnir lifa eins og hjörð
í harðindum og hirðirinn kann ekki
lil verka, eins og hér er.
Til þess að rétta við reyrinn brotna,
til þess að lækna hina sjúku, til þess
að endurreisa mannfólkið til betra
heilsufars bæði andlega og líkamlega,
þurfum vér að losna við hinar dauðu
og ónáttúrlegu fæðutegundir úr dag-
legu fæði. Vér þurfum að losna alveg
við innflutning l)his hvíta hveitis-salla
og við hinn hvíta sykur, sem er dauð-
blíktur og framleiðir þrota í öllum líf-
færum. Vér þurfum að losna við hefl-
uð rísgrjón og hið fornmalaða, hálf-
dauða mjöl, en kaupa í stað þess aðeins
ómalað kornið og mala það jafnóðum
og þess er þörf. En þetta er ekki nóg.
Til þess að sjá héilsu vorri borgið, þurf-
um vér einnig að losna við hinn nið-
ursoðna erlenda dósamat, sem er dauð
fæða og oft marglegin í búðarhillum.
011 þessi „kúnst“fæða er meir og minna
lífssneydd. Með alls kyns dauðu sæl-
gæti í viðbót er svo framleidd mergð
sjúkdóma, sem kosta þjóð vora tugi
eða jafnvel hundruð milljóna árlega.
Hve lengi endist minnkandi liópur
heilbrigðra manna til að bera kostnað-
inn af vaxandi fjölda sjúklinga? Þetta
er umhugsunarvert. Það er margsann-
að og á hvers manns vitorði, að sjúk-
dómafjöldinn vex og um leið ekki síð-
ur þeim, er sjúkir verða. Við hina svo-
kölluðu Packham-rannsókn á heilsufari
manna í Englandi revndust 91% allra
manna upp og ofan sjúkir, þótt að vísu
væru ekki allir komnir á það stig að
gera sér það ljóst sjálfum.