Hvöt - 01.02.1950, Side 15

H V Ö T
13
um deila, en sú er skoúun mín, að hún
beri vart nógan árangur. Sá hópur fram-
haldsskólanema er 'allt of stór, sem veigr-
ar sér við að sækja leikfiinitíma. Til að
ráða bót á þessu verður að vekja áhuga
nemendanna á leikfimi og hollum
íþróttum, og er mér ekki grunlaust um,
að til slíks þurfi framar öllu breytta
tilhögun leikfímikennslunnar.
3. Ég tel ekkert því til fyrirstöðu, ef
hóf er á haft. Einkum verður að telja
notkun fegurðarmeðala réttlætanlega, ef
stúlkurnar telja sig svo illa úr garði
gerðar af drottni, að þær verði að taka
fram fvrir hendur skaparanum og bæta
verk hans. Hins ber að geta, að fæstar
stúlkur, sem nota fegurðarmeðul á ann-
að borð, virðast kunna með þau að fara
í hófi.
Ásta Ólafsdóttir,
Kvennaskólanum:
1. Eftir mikil heilabrot lít ég svo
á, að heppilegast sé, að kennarar og
nemendur í framhaldsskólum þérist.
•Sumir kennarar, sem kennt hafa við
skóla í mörg ár og frá byrjun vanizt
því að láta nemendur sína þéra sig,
gæti ég trúað, að yrðu ærið langleitir,
ef nemendurnir tækju allt í einu upp
á því að þúa þá. Auk þess venja þéringar
nemendurna á almenna kurteisi, sem
eldra fólkið kvartar svo mjög um, að
æskuna nú á dögum skorti tilfinnan-
lega. Að minnsta kosti eiga nemendur
ekki að þúa kennara sinn, fvrr en hann
hefur hoðið þeim það.
2. Leikfimiskylda í framhaldsskól-
um er bráðnauðsynleg þeim, sem engar
íþróttir æfa í frístundum sínuni. Það
vill brenna við, að skólaborðin séu langt
frá því að vera hentug, og það auk margs
annars styður að því, að nemandinn fái
ýmis vaxtarlýti. Og á móti þessu öllu
á leikfimin að vimia, auk þess sem hún
styrkir og herðir líkamann.
3. Ég er langt frá því að vera á móti
því, að ungar stúlkur noti fegurðar-
meðul, noti þær þau ekki of mikið.
í skólanum finnst mér alveg óþarfi að
vera ináluð, einnig við vinnu, t. d. j
matvörubúðum. Mér yrði blátt áfram
flökurt af að sjá stúlkur með langar,
lakkáðar neglur afgreiða viðskiptavin-
ina í kjötbúðum og mjólkurbúðum.
Annars virðist mér, að hin svokölluðu
„málverk“, eins og piltarnir kalla þær
stúlkur, sem eru mikið málaðar, dansi
engti síður eða jafnvel meira en þær,
sem eru ómálaðar. Og nú er svo kotnið
á almenningsdansleikjum, að stúlka vek-
ur blátt áfram athygli, ef hún er ómáluð.
fíjarni Halldórsson,
Kennaraskólanum:
I. Nokkuð algengt mun það vera,
að kennarinn standi allfjarri nemend-
um sínum, ekki hvað sízt við æðri
skólana, og kæri sig jafnvel ekki um
að nálgast þá svo mjög í daglegu sam-
starfi um námsgreinarnar, enda getur
fylgt því sú hætta, að nemandinn læri
kennarans vegna eða skólans, en gleymi
því, að hann er með skólagöngu sinni
og námi að ávaxta sitt eigið pund til
nytsemdar fyrir sjálfan sig og það sam-
félag, sem hann lifir í, og námið verði
því ekki miðað að notagildi þess í
„praktisku“ lífi, heldur hitt að gera
kennaranum til hæfis eða skammar eft-
ir því, sem tekizt hefur um samstarfið.
Nú mætti segja, að þetta væri ekki
það æskilegasta, en samanborið við, að
nemandinn gangi til námsins með hang-