Hvöt - 01.02.1950, Page 16

14
H Y O T
andi hendi, óvild til skólans og kenn-
arans, eygjandi engan tilgang, eigandi
ekkert markmið eins og of algengt mun
vera, má telja hið neikvæða við náin
kynni kennara og nemenda með nokkr-
um hætti jákvætt, því að góður árang-
ur af skólastarfi hlýtur alltaf að yera
kominn undir því, að gott samstarf,
velvild og jafnvel vinátta takist með
•þeim, sem kenna, og hinum, sem nema.
Ég tel því æskilegt, að þéringar hverfi
úr skólunum. Með þeim sæum við á
bak einum þeirra þröskulda, sem að
jafnaði torvelda frjálsmannfeg samskipti
nemenda og kannara.
2. Eftjr því sem ég bezt veit, eru
uppeldisáhrif leikfiminnar lítt rann-
sökuð. Áhrif hennar á líkamann mumi
heldur ekki þekkt til fullrar hlítar, en
sum þeirra, sem þekkt eru, síður en
svo æskileg eða holl. Meðan svo standa
sakir, tel ég varhugavert að leikfimi
sé skyldufag í skólunum. Auðvelt væri
að sjá nemendum fvrir nægri og holl-
ari hreyfingu á aiman hátt, t. d. með
göngu, sundi, leikum, dönsurn og fleiru.
3. Ég tel ekki ástæðu til að amast
við fegurðarmeðulum, ef stúlkurnar trúa
því, að þær fríkki við að nota þau,
en að öðru jöfnu falla mér betur í
geð þær stúlkur, sem nota þau ekki
eða mjög hóflega.
Björn Sigurbjörnsson,
Menntaskólanum:
1. Nei. Ég tel, að samband kennara
og nemenda verði mun lieiibrigðara, ef
þeir þúast.
2. Mér finnst leikfimiskvlda í fram-
haldsskólum sjálfsögð. Hins vegar má
um það deila, live margir leikfimitímar
eru æskilegir vikulega. Ég held, að tveir
tímar ættu að nægja. Nemendum, sem
sitja mestiin hluta dagsins hálfhognir
yfir námsbókum, er nauðsynlegt að
hrista af sér rykið, þurrka af sér svit-
ann og rétta úr sér öðru hvoru, til þess
að halda hfeilsu sinni óskertri jafnt lík-
amlegri sem andlegri. En eru það ein-
ungis nemendur, sem þurfa að rétta
úr sér'f Hví ekki einnig kennarar, skrif-
stofumenn og aðrir þeir, sem vinna
innanhúss að líkum störfum. Þjóðfé-
iaginu veitir sannariega ekki af hraustu
starfsliði.
3. Ekki gel ég beinlínis sagt, að ég
sé fylgjandi þeirri „make-up“-öldu, sem
flæðir yfir hér á landi meðal kvenþjóð-
arinnar. Ung stúlka, sem notar fegurð-
armeðul úr liófi fram, kemur mér fyrir
sjónir sem skrumauglýsing í tízku-
blaði eða sýning í búðarglugga. Ung
stúlka í blóma lífsins þarf sannarlega
ekki að hylja sig óþekkjanlegri grínni
til þess að ganga í augun á karlmönn-
um. Ekki má samt skilja orð inín svo,
að ég liafi nokkuð á móti því, að fölar
varir séu iífgaðar upp eða augnatillitið
gert svoiítið elskidegra, síður en svo.
Dömur, sem farnar eru að óttast liarða
samkeppni við hinar yngri og eiga jafn-
vel von á „piprun“, þurfa ekki að
skammast sín fyrir notkun fegurðarmeð-
ala. — En ég tel meðalhófið hezt, vil
engar öfgar, hvorki til né frá.
Hákon Heimir,
V erzlunarskólanum:
I. Yfirleitt tel ég sainstarf kennara
og nemenda verða nánara og betra, ef
þeir þúast, einnig álít ég nemenduma
eiga að skoða kennara sína sem leið-
beinendur og vini, og finnst mér það
ekki geta samrýmzt því, að þeir þér-