Hvöt - 01.02.1950, Blaðsíða 23

H V Ö T
21
þröngt og verkfærin ekki ætí3 í sem
beztu lagi, bryggjan óslétt og .vont að
aka á lienni. En samstarf okkar félaga
var gott, enda var ég þeim vel kunn-
ugur, áður en norður kom.
Stúlkurnar voru aldeilis ágætar og
að mörgu leyti sérstakar í sinni röð.
Það bólaði aldrei á neinni Siglufjarð-
arsíldarfrekju hjá þeim. Og þær voru
svo bjálplegar og kurteisar liver við
aðra og okkur, að einsdæmi mun á
síldarplani. Þær virtust vera blessun-
arlega lausar við hið gráðuga peninga-
æði, þetta andstvggilega bremiimerki
einstaklingshyggjunnar, sem einkennt
hefur sumar Siglufjarðarkerlingar.
Stúlkurnar okkar voru mjög sjaldan
fúlar í skapi, þótt þreyttar væru.
En síldarsöltun er eitt liið erfiðasta
verk, sem um getur, og fólk, sem er
þrautpínt og útjaskað af erfiði og svefn-
levsi, er alltaf geðverra en ella.
Það var ætíð glatt á hjalla á plan-
inu, j)egar á söltun stóð, en enginn
skyldi halda, að iðjuleysi væri því sam-
fara, nei síður en svo, vel var jafnan
unnið. Stúlkurnar voru harðmæltar og
frjálsar mjög í fasi. Ávarpsorð þeirra
voru oft eitthvað á þessa leið: „Æ, lrjart-
ans krúttið, ég skal elska þig til eilífð-
ar, ef þú færir mér salt“ eða „Þú ert
svo andskoti ágætur og klár í branz-
ann, kveiktu nú í sígarettu fyrir mig“.
Slíkri og þvílíkri skemmtilegri vitleysu
köstuðu þær oft að okkur planbræðr-
um, en við grýttum þá einhverri léttri
fyndni að þeim til endurgjalds. Stund-
um höfðum við þann starfa, þegar hlé
var á söltun, að ganga rnilli þeirra og
„mata“ þær á sígarettum, J). e. a. s.
taka út úr eittni og láta upp í þá næstu
o. s. frv. Við söltun hafa stúlkurnar
vettlinga á höndum, oft tvenna, og fast
reyrða um úlnlið. Þeir eru jafnan slor-
ugir, og eru stúlkurnar því lítt færar
um að fitla við sígarettur og eldspýtur.
Okkur fannst þessi frumstæða reykinga-
aðferð lítt til fyrirmyndar, en ekki tjó-
aði að tauta um j)að, stúlkurnar heimt-
uðu sinn reyk refjalaust.
Oft báðu þær okkur að lagfæra höf-
uðslæðumar, binda svunturnar betur,
greiða hárið frá augunum o. s. frv. Við
urðum fúslega við öllum slíkum til-
mælum, enda þægilegt dútl.
Nokkrum sinnum sungu þær við síld-
arkassana, en slíkt mun eigi algengt á
plönum. Helzt kyrjuðu þær „villta“
slagara með tilheyrandi rytmarykkjum.
Stundum nefndum við þær „gleðikon-
urnar“ í gamni, en j)ær tóku það frem-
ur óstinnt upp og klíndu á okkur ýms-
um fruntalegum nöfnum í hefndar-
skyni, svo sem „skarfar“, „naglbítar“
o. fl.
Raufarhafnarbúar hafa gælunöfn
í heiðri miklum. Daglega hljómuðu
ýmsar annarlegar styttingar í eyr-
um mér: Jenna, Júlla, Villa, Steina;
og Massi, Mári, Höddi o. s. frv.
Ertni unglinga j)eirra, er unnu á plan-
inu með okkur, þegar mest var að gera,
kom oft niður á nöfnum náungans.
Þá var Eggert nefndur „Ekkert“ og
Maríusi (Massa) borið það á brýn, að
hann liéti í höfuðið á Maríu mey, hverju
hann ekki var sérlega hrifinn af. Ungl-
ingar j)essir voru harðsnúnir og ósér-
hlífnir við vinnu. Það kom sér líka
betur, j)ví oft var mikið unnið og lengi
í einu. Iðulega vorum við að í 37 tíma
og stundum lengur, J)ví að mikið af síld