Hvöt - 01.02.1950, Side 24
22
H V Ö T
barst á land og ekki nema ein söltun-
arstöð á Raufarhöfn. Ein törnin stóð vfir
í 42 tíma og urðu ýmsir að beita brögð-
um til að sofna ekki við vinnuna.
Það var á öðrum degi þessarar löngu
vöku, heitum sólardegi, að ég var við
pæklun (hella saltvatni í tunnurnar)
ásamt Mára og Massa. Tunnurnar hitn-
uðu mjög og endurvörpuðu geislum
sólarimiar í ándlit mér. Eg stóðst vart
þetta sterka svefnmeðal, skipaði strák-
unum að lialda áfram og snaraði mér
síðan í bað í S. R. Það hressti mig mjög,
óg var ég hinn brattasti eftir það. Von-
andi koma þessar línur ekki fyrir augu
míns ágæta atvinnurekanda frá í sumar,
því ekkert vissi hann um baðferðina
og vinnuskrópið.
Eg ætla að Ijúka þessu greinarkorni
með því að minnast lítillega á skemmt-
analíf og íbúa staðarins. Dansleikir voru
æði oft, enda þótt mikið væri að gera.
Þeir voru lielzt haldnir í illviðrum, því
að þá lágu síldarskipin inni.
Vondum veðrum var því ekki alltaf
illa tekið. Þau gáfu samkomuhúseigend-
uni gull í mund og ungnm sálum marga
sælustund. Oftast var húsfyllir og stund-
um vel það. Eigi er ofmælt, þótt sagl
sé, að þá hafi ekki verið meira rúm
fyrir parið á dansgólfinu en sérhverja
síld í neðsta lagi tunminnar. Oft var
mikill slagur um stúlkurnar, því að
framhoð var mun minna en eftirspurn.
Það kom t. d. eitt sinn fyrir, er ég gekk
úr danssal til drykkju (kaffidrykkju)
ásamt tveim ungum meyjum, að sjó-
arar nokkrir, sem stóðu utan dyra, hugð-
ust taka aðra meyna af mér. Þetta ætl-
uðu þeir að framkvæma á forsendum
jafnréttis og sósíalisma, og vissulega var
þeim nokkur vorkunn. „En góðu bræð-
ur“, sagði ég. „Hér gilda lögmál frjálsr-
ar samkeppni og auk þess hefur eng-
inn sósíalisti hahlið fram þeirri firru,
að konur skyldu þjóðnýttar“. Piltarnir
létu sér þessa skýringu Ivnda, enda
ódrukknir, og við komumst vandræða-
laust í kaffið.
A leið úr kaffi lentum við í engu
klandri, en áttum í örlitlu orðak.asti
við 7 ára snáða af staðnum. „Komdu
sæll“, sagði ég. „Skíthæll“, svaraði hann,
án hiks. Við hlógum að þessu hnittna
svari, þótt gróft væri. Mér fannst það
lýsa geysimikilli rímsnilli.
Oft var það undir liælinn lagt, hvort
ungir piltar kæmust klakklaust frá því
feikna fvrirtæki að fylgja stúlkum lieim
af dansleikjum. t þetta skiptið slapp
ég furðanlega, þótt „voðann“ hefði á
bæði borð.
Vissara gat verið að gera fyrirfram
dánssamning við stúlkurnar, því „gæs-
irnar“ gáfust vfirleitt alls ekki, og höfð-
um við landmenn mun betri aðstöðu
í því efni en sjómenn.
Yfirleitt fóru dansleikir vel frani og
ágætlega miðað við aðstæður. Þrengsl-
in voru helzti þyrnir í augum manna.
Jæja, ekki meir um það, en örfá orð
um Raufarhafnarbúa.
Ég minntist á húskofa þeirra í upp-
hafi þessa greinarkorns og ekki lof-
samlega. En útlit þeirra ségir vitan-
lega lítið sem ekkert um andlega inn-
réttingu eða hjartalag fólksins, sem í
þeim býr. Og engum nema andlega
fáráðum kemur til hugar að dæma
menn eftir kofum þeirra eða klæðum.
Húsin voru þó hvergi nærri svo ljót
sem sýndist af þilfari Esju. Mörg þeirra
voru nýmáluð og betur útlítandi en fjar-
læðin gaf til kynna.